Frúin - 01.10.1963, Qupperneq 27

að koma klukkan sjö, svo að þú hefur
tíma til áð fá þér blund áður.
— Humm, jæja — er frú Svendsen
í fríi? Hvenær er hún væntanleg
heim?
— Spurðu manninn, ég veit það
ekki.
Elsa-María vafði sellófanpappír ut-
an um tvær af plómukrukkunum,
batt bast utanum og stakk tveim
rósum í slaufuna.
Stígur gekk út fyrir og hélt niður
að plómutrénu. Þau höfðu sannarlega
hroðið það. Ekki ein plóma, hvað þá
fleiri, var eftir. Hann lagði við hlust-
irnar. Hver var að blístra? Elsa-Mar-
ía var vön að syngja þennan söng.
Það var annars orðið æði-langt síð-
an hún hafði sungið að undan-
förnu. Hvers vegna var hún hætt
að syngja? Það var hætt að blístra,
en lagið suðaði enn fyrir eyrum
Stígs. Hvaða lag var þetta eiginlega?
Hann ætlaði að spyrja Elsu-Maríu
um það. Hann gekk aftur til hússins,
fór inn og úr svefnherberginu heyrði
hann tæra rödd Elsu-Maríu, sem raul-
aði sama lagið. Hún þagnaði, þegar
hún heyrði fótatak hans.
— Ertu ekki að hugsa um að fá
þér blund, Stígur?
— Nei, ég er ekki þreyttur, svo að
ég ætla að sleppa miðdegisblundin-
um í dag. Hann opnaði hurðina og
gekk inn til konu sinnar.
— Þú ert svo reiður á svipinn,
sagði hún. — Fórstu eftirlitsferð út
í garðinn? Það var stríðni í röddinni.
— Já, ég fór þangað.
— Kemur þú með eða okki? sagði
hún ertandi.
— Þú mátt gjarnan fara ein.
— Hættu þessari vitleysu, Stígur.
Skilur þú ekki, að ég er að gera að
gamni mínu.
Stígur horfði lengi á plómukrukk-
urnar, sem Elsa-María hafði búið svo
smekklega um, en sagði þó ekki neitt.
Svendsen endurskoðandi bjó í vist-
legu húsi — það var ekki stórt, en
þægilegt og innréttað samkvæmt
allra nýjustu kröfum tízkunnar.
— Má ég kynna ykkur fyrir litla
bróður mínum, Erlingi, sagði Svend-
sen brosandi.
„Litli bróðir“ var að minnsta kosti
190 sentimetrar á hæð — og hann
tók svo þétt í hönd, að menn verkj-
aði næstum undan. Bræðurnir voru
gerólíkir, og Elsa-María sa, að þeir
höfðu báðir sama einlæga augnatil-
litið og glettnislega brosið.
Maturinn reyndist alveg fyrirtak
— kjötið hæfilegt meyrt og ljúffengt.
— Það var leitt, að frúrnar skyldu
ekki vera með ....
Stígur leit á Erling Svendsen.
— Ég er ókvæntur — og verð fyrst
um sinn, sagði bróðir endurskoðand-
ans.
— Og þér tekst víst ekki að krækja
þér í konu í hendingskasti, sagði bróð-
ir hans.
— Hvers vegna ekki? spurði Elsa-
María og leit á endurskoðandann.
— Af því að hann mundi gera
hverja konu sáróhamingjusama. Það
þarf mikið til að vera góður eigin-
maður — miklu meira en áður fyrr.
Eruð þér ekki á sama máli og ég um
það, Tárup?
— Ég hef í rauninni ekki hugleitt
það atriði. Stíg fannst þetta umræðu-
efni heldur óþægilegt, og mátti
greinilega sjá það á honum.
— Hér áður fyrr gátu karlmenn
leyft sér að vera eigingjarnir, hélt
endurskoðandinn áfram, — en það
gengur ekki lengur. Eigingjarn mað-
ur getur átt það á hættu, að konan
fari frá honum. Áður fyrr var það
konan, sem varð að halda í manninn
en nú er þetta öfugt. Við verðum að
líkindum að grafa hina meðfæddu
drottnunargirni okkar, valdasýki og
sjálfshyggju.
— Hvers vegna ætti bróðir yðar
ekki að geta orðið fyrirmyndareigin-
maður, eins og þér eruð? spurði Elsa-
María.
— Af því að hann hefur verið eyði-
lagður með eftirlæti og vill fá alla
hluti án fyrirhafnar.
Erlingur brosti drígindalega.
— Svona er að eiga stóran bróður,
tautaði hann fyrir munni sér.
Stígur varð sífellt þungbúnari á
svip.
Þegar þau voru búin að borða, ætl-
aði Elsa-María að búa til kaffið.
— Kemur ekki til nokkurra mála,
frú Tárup, sagði Svendsen. Þér vinn-
ið ekki, þegar þér eruð gestur minn.
Ég er alvanur að búa til kaffi. Kon-
an mín er vön að taka af borðinu,
meðan ég bý til kaffið, og þá erum
búin um svipað leyti. Það er ágætt
fyrirkomulag.
Elsa-María reyndi að fá Stíg til að
líta á sig, en hann leit á málverkin
á veggjunum.
Karl Svendsen deplaði augunum
framan í hana.
— Þetta eru aðeins eftirprentanir,
sagði hann, — síðar hef ég kannske
efni á að kaupa almennilegar mynd-
ir. Við hjónin viljum heldur verja
peningunum til að kaupa nýtízku
tæki til að létta störfin í eldhúsinu
eða garðinum.
— Já, það er einmitt það.
Erlingur Svendsen tók undir hand-
legginn á Elsu-Maríu.
— Komið allra snöggvast út í garð-
inn með mér, frú Tárup — þá geta
eiginmennirnir skemmt sér dálítið í
sameiningu.
Stígur leit gremjulega á eftir þeim,
þegar þau leiddust út á grasflötina.
Elsa-María hallaði höfðinu, til að líta
brosandi framan í unga manninn. Það
var enginn vafi á því, að hann hafði
verið eyðilagður með eftirlæti, en
hitt lék heldur ekki á tveim tungum,
að hann var sérlega geðþekkur. Það
var víst ekki endurskoðandinn, sem
var sá hættulegi, eða leyndist hann
aðeins bak við bróður sinn? Hvaða
vitleysa var þetta, sem hann var að
segja um eiginmennina?
— Ég sé ekki betur en að þér kom-
ist ágætlega af hjálparlaust, sagði
Stígur við Svendsen. — Konan yðar
verður kannske fjarverandi nokkra
hríð? Hann leit rannsakandi augum
á endurskoðandann.
— Hún getur verið eins lengi og
hana lystir, svaraði Svendsen. Með-
an við eigum ekkert barn, á hún ekki
að vera of bundin af húshaldinu eða
mér. Hjón eiga ekki að vera þræll
eða ambátt hvort gagnvart öðru.
Stígur tottaði ágætan vindil, sem
Svendsen hafði gefið honum. Þræll
og ambátt hvors annars? Fannst Elsu-
Maríu kannske, að hún væri ambátt
hans? Hvað var annars orðið af
þeim? Hann heyrði, að Elsa-María
hló mjög innilega, en sá hana ekki.
Þau voru að hlæja einhvers staðar
í rökkrinu.
— Úr því að þér eruð hér, Tárup,
langar mig til að spyrja yður, hvað
þér berið á dahlíurnar ykkar, sem
fær til að verða svona fallegar.
— Satt að segja veit ég það ekki
— það væri nær að spyrja konuna
mína um það. Hún veit sitt af hverju
um blóm.
— Já, hún virðist yfirleitt vita sitt
af hverju um flesta hluti. Þér eigið
sannarlega ekki vera feiminn við að
hrósa henni fyrir það. Við hjónin er-
um mjög hrifin af henni,
— Það er gaman að heyra, sagði
Stígur, en hugsaði um leið með sjálf-
um sér: Bara að hann gæti haldið sér
saman, svo að ég gæti heyrt, hvað
þau eru að segja.
— Eigum við að ganga út til þeirra?
Framh. á bls. 33.
FRÚIN
27