Frúin - 01.10.1963, Síða 57

Ég á bankabók, upphæðin er ekki
stór, hún á að vera til að uppfylla
þá einu ósk, sem ég hef átt í lífinu,
— rósir á leiðið mitt. Ég veit, að
fólki finnst ég vera undarleg, og
drengirnir á götunni gera aðsúg að
mér. Ég skal þola hvað sem er, að-
eins vil ég fá rósir á leiðið mitt. í
lífinu hef ég fengið einn blómvönd.
Það var frá HONUM, — það var
síðasta kveðjan, sem ég fékk frá hon-
um. Ég sá hann aldrei meir. Sú, sem
segir hér frá, er einmana, forsmáð
kona, sem hefur átt fáar gleðistundir
í lífinu. Hún á heima í litlu sveita-
þorpi, og hefur unnið fyrir sér við
saumaskap. Nú er hún orðin heilsu-
laus, og verður að lifa af ellilaun-
unum. Það er satt, segir hún, að fólk-
inu finnst ég ekki eins og fólk er
flest. Sumar mæður hótuðu börnum
sínum að ná í mig, þegar þau voru
óþæg. Hafi það gert þau þægari, hef
ég verið til einhvers. Ég er hætt að
láta þetta hafa áhrif á mig; það er
svo margt annað verra, sem ég hef
orðið að þola. Um æskuár mín vil
ég tala sem minnst. Minningarnar
frá þeim árum eru svo sársaukafull-
ar. Faðir minn var fátækur bóndi,
ég var yngst af tólf börnum, tíu dóu
mjög ung, af næringarskorti. Faðir
minn drakk alla daga, og var alltaf
vondur við okkur. Ég á ekki eina
einustu fallega minningu frá bernsku-
árunum. Kvöld eitt var ég á leið
heim til mín, ég var þá fjórtán ára
gömul. Þá réðist maður að mér og
svívirti mig. Ég gat klórað hann, svo
að hann fékk margar skrámur á and-
litið. Árásin var kærð, en fógetanum
tókst aldrei að hafa uppi á glæpa-
manninum. Það, að sonur hans hafði
skrámur á andlitinu daginn eftir
árásina, var látið heita svo, að hann
hefði dottið af hestbaki. Hver hefði
vogað sér að bendla hann við þvílík-
an glæp. Eftir þetta litu allir niður
á mig, ég var svívirt telpa úr fá-
tækrahverfinu; ég hafði sjálf átt sök
á þessu. Ef það kom fyrir, að ég
í
vera róóir á
lei&inu mínu.
fór á ball, vildi enginn dansa við
mig. Ég var sendi á hvern sveitabæ-
inn af öðrum, hvergi gat ég verið
nema um stundarsakir, allsstaðar var
litið á mig sem úrhrak. Svo kom
hann, sem bjargvættur inn í líf mitt.
Mér fannst hann bera af öllum vinnu-
mönnunum á bænum, hvað hann sá
við mig er mér hulin gáta. Að mín-
um dómi gat hann fengið hvaða
stúlku sem hann vildi, og svo vildi
hann mig. Ef til vill hefur hann fund-
ið, hve einmana og vonsvikin ég var
og viljað vernda mig með ást sinni.
í fyrsta skipti á æfinni kviknaði hjá
mér vonarneisti. Hann var mér svo
góður, eg elskaði hann svo heitt og
innilega, enginn hafði verið góður við
mig fyrr. Við töluðum um framtíð-
ina, eins og háttur er elskenda, og
hve ljúft það yrði að eyða ævinni
saman, ég gleymdi öllu því illa. Um
þetta leyti varð móðir mín veik og
dó. Faðir minn var orðinn aumingi
af ofdrykkju, svo mér fannst ég verða
að annast hann, þrátt fyrir allt. Það
varð því að samkomulagi okkar, að
ég færi heim til föður míns, en kær-
astinn minn færi til annars bæjar,
þar sem hann gat fengið launað starf.
Mánuði eftir að kærastinn minn fór,
varð ég vör við að ég var orðin barns-
hafandi. Ég skrifaði honum það strax.
Hann skrifaði um hæl, að þá yrðum
við að gifta okkur fljótt. Ég vonaði
að það gæti orðið sem fyrst, svo að
ég yrði ekki fyrir aðkasti enn á ný.
Við ákváðum giftingardaginn, og
hann hafði fengið íbúð handa okkur.
En einhvern veginn dróst að fá þau
skilríki sem þurfti, og fólkið í þorp-
inu var farið að líta mig hornauga
og þótt ég segði því að ég ætlaði að
gifta mig bráðlega, var enginn sem
trúði því. Mér var ekki vært lengur
í þessum bæ. Svo skeði ólánið; ég
eignaðist dreng tveimur mánuðum
fyrir tímann. Vinkona mín, sú eina
sem ég átti, sendi fyrir mig skeyti
til kærasta míns. Og morguninn eftir
kom sendill með stóran blómvönd af
dökkrauðum rósum, fallegustu rós-
um, sem ég hef séð, og svo voru þær
frá HONUM. Einu blómin, sem ég
hef fengið á ævinni. Ég grét af gleði,
þar sem ég lá í rúminu og horfði
á þessu fögru blóm, kveðju frá HON-
UM. Drengurinn lifði aðeins tvo
daga, blómin voru lögð á gröfina
hans, það voru engin önnur blóm.
Ég vonaði svo innilega, að faðir hans
yrði við jarðarförina, en hann kom
ekki. Ég skrifaði kærastanum mínum
bréf, en fékk ekkert svar. Þegar ég
hafði skrifað fimm bréf, kom póst-
urinn einn dag og fékk mér stórt um-
slag, í því voru öll mín bréf endur-
send. Vinnuveitandi hans gat engar
upplýsingar gefið um hvað orðið hafði
af honum, fötin hans voru í herberg-
inu hans, en hann var horfinn. Það
var leitað að honum í hálft ár, án
árangurs. Síðan hefur ekkert frétzt
af honum. Enginn annar en hann
hefur verið góður við mig. Ég hef
oft verið að því komin að missa vitið
af að hugsa um hann. Oft hefur mig
dreymt, að hann væri kominn til mín,
ríkur og mikill maður frá ókunnu
landi. Ég hef farið fram úr rúminu
á nóttunni og opnað fyrir honum, en
hann kemur aldrei. Aldrei hefur
neinn annar gefið mér blóm. Þess
vegna eiga að vera rauðar rósir á
gröf minni. Ég hef beðið grafarana
að kaupa dökkrauðar, fallegar rósir,
eins og þær einu, sem ég fékk í líf-
inu. Fólki kann að finnast þetta hé-
gómi, en mér er sama, það skulu
rauðar rósir á leiðið mitt.
Konur eru óskiljanlegar. Hlaupi
maður á eftir þeim, móðgast þær,
og hlaupi maður ekki á eftir þeim
móðgast þær einnig.
FRÚIN
57