Frúin - 01.10.1963, Síða 59

til frekari upplýsinga, t. d. í eitrun-
artilfellum og eins ef menn ætla að
fremja sjálfsmorð, þá verður að
ganga fljótt úr skugga um hvaða efni
hefur valdið slysinu. Ef leita þarf
til lyfsálans sem afgreitt hefur með-
alið, þá glatast dýrmætur tími, og
einkum ef apótekið er lokað. Vit-
neskja um heiti meðalsins, gæti ver-
ið til mikils hagræðis fyrir annann
lækni, sem kynni að vera sóttur til
sjúklingsins af öðrum orsökum.
Læknafélagið viðurkennir og að sum-
ir sjúklingar ættu ekki að hafa vit-
neskju um gerð meðalsins, slík vit-
neskja kynni að hafa ill áhrif á geð-
veikann sjúkling, eða sjúkling með
banvænann sjúkdóm. í enn einu til-
felli sem ekki væri æskilegt að sjúk-
lingurinn hefði vitneskju um meðal-
ið, en það væri það, að hann færi þá
að gefa það öðrum, sem haldið væri
að hefði sama sjúkdóm o. s. frv.
Leyndardómur handabandsins! ....
„Höndin er brú milli sálar og lík-
ama,“ segir hinn nú látni læknis-
fræði prófessor, Geza Révesz, í bók,
sem er nýkomin út í Englandi, og
heitir ,,Mannshöndin“. Hún er um
hið óþekkta segulmagn og rafmagns-
útgeislun frá höndum sumra manna.
Meðal annars segir hann: „Allir
þekkja það, er maður tekur í hönd
einhvers, og verður var við, ýmist,
samúð, viðbjóð, traust eða vantraust.
Við segjumst verða vör við þetta
með „eðlisnæmi (instinkt). Spyrjið
blindann mann, hann slær alla út
hvað lestur í lófa snertir.
í bók sinni tekur prófessorinn all
djúpt í árinni að því er snertir hend-
urna. Hann vitnar í fjölda lærðra,
til styrktar þeirri kenningu sinni, að
sambandið milli heilans og handanna
sé svo sterkt, að hægt sé að dæma
sálarástand manneskju af höndunum.
Hann fyrirlítur gáfu spákvenna og
spámanna til að lesa í lófa, og stimpl-
ar hana sem óvísindalega. Aftur á
móti segir hann að hver og einn, geti
greint hendur glæpamanns og gáfu-
manns.
Hann segir að eiginleikabreyting-
ar manneskju, endurspeglist í hönd-
unum. í bók sinni minnist hann einn-
ig á næmleika þeira manna, sem
finna vatn neðanjarðar með pílivið-
arkvisti, er hefur áhrif á næmar
hendur þesara manna.
*
JAFNVEL ALFTIIM ER EKKI
ÖLL ÞAR SEM HIJIM ER SÉÐ.
HÚN GETUR VERIÐ BÆÐI GRIMM DG ÁRÆÐIN.
AÐ fer ekki á milli mála, að ís-
lenzka álftin er föngulegur fug)
og stolt íslenzku öræfanna. En þó
er það þannig með hana, eins og svo
marga aðra, bæði menn og skepnur,
að hún er ekki öll þar sem hún er
séð. Hvern skyldi gruna, sem sæi
álftahjón syndandi á bláu heiðar-
vatni á fögrum sumardegi, að um
þá fugla væri hægt að segja jafn-
kaldrifjaða sögu og þá, sem hér er
færð í letur og er sönn. Eins og frá-
sögn sú, sem hér fer á eftir ber með
sér, vildi það til fyrir 25 árum, að
íslenzk álftahjón voru nærri orðin
völd að miklum harmleik í afskekkt-
um fjalladal á Vesturlandi, er minnstu
munaði að þau yrðu sögumanni, sem
er kona, og yngri systur hennar,
ásamt hundi þeirra, að bana. Ritstjóri
„Frúarinnar“ hefur skráð þes,sa frá-
sögn, en konan, sem söguna segir,
hefur óskað þess, að nafns hennar
yrði ekki getið að sinni. Og hér er
frásögnin:
Við áttum heima í sveit, og þá var
það enn algengt, að fólkið fengi sér
rökkurblund. Þá notuðu unglingarnir
tækifærið að skjótast út til leikja,
ýmist með skauta eða skíði, eftir því
sem veðráttan leyfði. Bærinn ,stend-
ur i dal og frammi í dalnum er stórt
vatn, sem sést þó ékki frá bænum,
vegna þess að holt og leiti ber á
milli. Frá bænum fram að vatninu
er 10—15 mínútna gangur. í frost-
um var hið ákjósanlegasta skauta-
svell á vatninu, en fullorðna fólk-
inu var illa við að krakkarnir færu
þangað án fylgdar einhvers fullorð-
ins, vegna þess að á féll í vatnið
og úr því og mynduðust vakir við
báða ósa og stundum langt úti á vatn-
inu. Við vorum mörg, sy.stkinin, og
þess vegna kom það af sjálfu sér,
að einhver stálpaður var alltaf í fylgd
með krökkunum, þegar farið var á
skautum á vatninu.
Veturinn, sem ég var 12 ára og
yngsta systir mín 10 ára, var eitt-
hvað óvenju mannfátt á heimilinu,
að minnsta kosti vorum við einu
börnin, að talið var, því þá var næsta
systir fyrir ofan mig í aldúrsröð 14
ára og fermd og samdi sig eftir ferm-
inguna algerlega að háttum fullorðna
folksins og leit ekki við okkur; ég
held jafnvel að hún hafi þá farið
að leggja sig í rökkrinu, eins og það.
Þetta var einhvern dag í febrú-
ar. Fólkið hafði lagt sig í rökkrinu,
ems og venjulega. Ég og systir min
akváðum þá að fara á skauta, því
frost hafði verið og glær ís yfir allt.
Við byrjuðum á smápollum á túninu,
en þóttu þeir ekki nægilegt skemmti-
legir til að renna okkur á, enda vor-
um við alltaf komnar upp á gras aft-
ui, ef við náðum einhverjum skrið.
Við ákváðum nú að fara fram á vatn
og það gerðum við, án þess þó að
biðja um leyfi. Tíkin okkar, hún Táta
litla, trítlaði með okkur. Táta var
að mörgu leyti sérkennilegur og gáf^'' - ’ "
aður hundur. En hún var alltaf frem-
ur pasturslítil og meira fyrir það
að leika ,sér með krökkunum en fara
til fjárins með fjármanninum. En
okkur þótti ákaflega vænt um hana
og hún yfirgaf okkur sjaldan.
Þegar við komum að vatninu, sá-
um við strax, að stór vök var frá
fremri árósnum og langt út á vatn,
og á þessari vök syntu tvær álftir.
Við settum á okkur skautana og
renndum okkur um ísinn, en héld-
um okkur þó alltaf vel frá vökinni.
Táta var alltaf í kringum okkur og
skemmti sér ágætlega. Við vorum
þarna góðan tíma, og svo kom að
því, að við ætluðum að halda heim-
leiðis. Við renndum okkur að bakk-
anum og leystum af okkur skautana.
En rétt þegar við vorum að enda
við það, bárust okkur til eyrna held-
ur ámátleg hljóð. Við rukum á fæt-
ur til að athuga hverju þetta gegndi,
og var það ófögur sjón, sem mættí
augum okkar. Tíkin hún Táta hafði,
meðan við vorum að taka af okkur
skautana, hlaupið út á vatnið nokk-
uð langt frá okkur og þar höfðu álft-
irnar ráðist á hana og hröktu hana
nú á undan sér með miklum látum
í áttina til vakarinnar. Þetta var
hryggileg sjón. Tikin emjaði og gól-
aði af sársauka og hræðslu, en kom
engum vörnum við. Hún leit til okk-
FRÚIN
59