Stígandi - 01.07.1945, Qupperneq 22

196
SKÓLARNIR OG NÁTTÚRUFRÆÐIN
STÍGANDI
ast ótrúlega langt með litlum efnum. Frumskilyrðið er, að skól-
arnir leggi til húsnæðið og nauðsynlegustu áhöld, ásamt nokkrum
handbókum. Muna til safnsins er unnt að afla með því að kennar-
inn gerir á hverju vori skrá ylir það, sem vantar, og felur síðan
nemendum að safna sinni Ógninni hverjum, eftir því sem honum
bezt hentar, og gæfi þeim um leið leiðbeiningar um söfnunarað-
ferðir, jafnframt því sem skólinn legði til þau einföldu tæki, sem
til þess þarf, að svo miklu leyti sem nemendur ekki gætu og vildu
leggja þau sér sjállir til. Einum nemanda yrði þannig falið að
sal'na landplöntum, öðrum t. d. þörungum, þriðja sjávardýrum,
fjórða skordýrum, fimmta steinum o. s. frv. Þegar svo allt væri
heimt á haustin, yrðu náttúrufræðitímarnir æfingatímar í því að
vinna úr söfnum þessum, nalngreina þau og raða þeim. Síðan
væru munirnir ætíð tiltækilegir, þegar um hlutina er lesið í náms-
bókunum. Ekki þyrl'ti að óttast svo mjög, þótt eitthvað gengi úr
sér, því að með þessu móti yrði alltaf hægt að bæta í skarð þess,
sem forgörðum færi. Og jafnframt æfingasafninu mætti þá einn-
ig koma upp geymslusafni til samanburðar og sýningar. Með þess-
um hætti ynnist tvennt: í fyrsta lagi fengju nemendurnir þarna
viðfangsefni til vetrarnámsins, sem vel er lagað til að efla jiekk-
ingu þeirra, en hitt er þó ef til vill meira um vert, að við jætta
litla, sjálfstæða starf mundi áhugi margra vakna, af því að ])eir
fyndu, að Jreir væru sjálfir að skapa ofurlítið nýtt og styðja að
skóla sínum og starl i hans á annan hátt en j).ann venjulega, að vera
þiggjendur orðsins. Og þegar áhuginn er vakinn, efast ég ekki um
framhaldið. Erlendis er það títt, að áhugamenn úr öllum stéttum
leggja fram skerf til rannsókna á löndum sínum. Hvergi er meiri
þörf slíkra liðsmanna en hér, jtar sem landið er stórt og lítt rann-
sakað, en stétt atvinnunáttúrufræðinga hlýtur alltaf að verða fá-
menn. En til Jæss að styrkja slíka starfsemi, er þörf góðra rita í
líkingu við „Flóru Islands“ og dýrabók Bjarna Sæmundssonar, eti
ég efast ekki um, að þær muni einnig koma, jregar þeirra er jrörf.
Ég heli nú drcpið á eitt atriði, sem ég hvgg, að gæti orðið til efl-
ingar náttúrufræðikennslunni í skólunum og um leið jtekkingu
manna almennt í jtessum fræðum. Ef til vill fæ ég síðar gert
nokkrar tillögur um skiptingu náttúrufræðinámsins í skólunum,
og um námsefnið í heild í ýmsum skólum landsins, en á því sviði
er brýn þörf umbóta og breytinga.