Stígandi - 01.07.1945, Síða 24

198
SÝNIR
STÍGANDI
Nú er blóð mitt blandið orðið
beisku eitri vændiskvenna, —
við sjólfan kölska kaupskap ótti ég. —
Kysstu, Lísa, hinn feiga munn!
Kom með þína töfra til mín,
tötrum klædda Marja-Lísa!
. . . .Ertu þegar farin frá mér,
fallið lífs míns tjald til hálfs?
.... O, hve rödd þín áður líktist
engjablóms, að mýkt og hljómi. —
Nú er húmsins ógn mér opin,
auð og tóm — sem gröf mín sjálfs.
Marja, ó, nú að mér sækja
ógæfunnar grimmu hundar,
óðir, soltnir, ólmir hundar,
sem aldrei veita hvíld né ró!
Heyrðu ýlfrið ógnum blandið, —
elt þeir hafa mig á röndum,
leitað mín í limsins þykkni,
læðzt sem draugar gegnum skóg. —
Lísa, syngdu sólskinsljóðið,
söng þinn hræðast illar vættir,
-----skýldu mér í skauti þínu,
nei, skarni hyljist líkaminn! . .
Ertu farin, fékk þér sorgar
feigðarskelfing augna minna?
. . . .Kveiktu, Marja-Lísa, ljósið,
ljá mér, þyrstum, bikar þinn! . .
III.
Hver ert þú í hvítum skrúða? —
Hvert er Marja-Lísa farin? —
Ert þú prinsinn söngs og sagna,
er sorgarbarnsins hæðir stig?