Stígandi - 01.07.1945, Blaðsíða 28

202
VAR ÞAÐ MÓÐURÁSTIN?
STÍGANDI
nijög' fjörugur. Höfðum við nú hestaskipti, því að hesturinn, sem
ég sat á, var latur undir venjulegum kringumstæðum eins og
hesturinn, er bar farangur okkar, og áttu þeir því betur saman.
Við töfðumst við að lagfæra á hestunum, en það tókst furðu
vel, eftir að svartbakurinn var kominn ofan í poka. Og á næsta
spretti voru hestarnir viljugri en nokkru sinni áður.
,,Sjaldan er ein báran stök,“ og svo reyndist okkur hér.
Við vorum ekki svipað því búnir að liafa mesta fjörið úr hest-
unum, þegar við komum að læk, er rann eftir djúpum nrýradrög-
um, og án þess að hika ætlaði hesturinn, sem ég sat á, að halda
sprettinum yfir lækinn, og aftraði ég honum ekki fyrr en ég
heyrði snjallt viðvörunarkall félaga míns, er var nokkuð á eftir
mér.
„Varaðu þig! Varaðu þig!“
En það var um seinan.
Þegar hesturinn hóf sig til stökks yfir lækinn, sökk hann með
afturfæturna upp að k\ iði í gljúpan lækjarbakkann, en sat fastur
með framfæturna á kafi í hinum bákkanum og brauzt um. Á
augnabliki Iienti ég frá mér því, sem ég liélt á, og steyptist um
Jeið fram af hestinum, en velti mér frá honum, svo að hann spark-
aði ekki í mig, ef hann rifi sig upp úr. Það stóð heldur ekki á því,
þótt ég sæi það illa fyrir blautri mosatusku, er hann sparkaði
frarnan í mig og lenti hún með afli á nefinu. Fengu því augun vel
útilátinn skerf.
„Meiddir þú þig ekki, frændi? Þetta var ljótt að sjá,“ sagði
félagi minn, sem hafði getað stillt sína hesta nógu snemma.
„Nei, nei! En hvað varð af byssunni?" sagði ég og nuddaði úr
augunum. Sá ég hana þá fljótt þar, sem hún stóð eins og prik rétt
aftan við mig í lækjarbakkanum með hlauj)ið að hálfu leyti á kafi
í mosanum.
„En silungurinn, silungurinn?" luópaði frændi minn og var
sambland af söknuði og kvíða í röddinni.
Á þessu augnabliki hafði ég steingleymt silungnum. Ég stökk
að læknum og mér til mikillar skapraunar sá ég, hvar hann var að
sogast niður í djúpan pytt þar skammt norðan við.
„Hérna er hann að hverfa niður,“ hrópaði ég. Kom þá Sigvaldi,
sem þarna var þaulkunnugur, í sprettinum, og með byssuna í
hendinni.
Næstu augnablik voru í öllu falli honum mjög þýðingannikil,