Stígandi - 01.07.1945, Blaðsíða 31

STÍGANDI
VAR ÞAÐ MÓÐURÁSTIN?
205
veg, en við bjuggumst við. Ótti hinnar ungu móður hafði orðið
ástinni yfirsterkari.
Næsta vor, þegar við Sigvaldi frændi minn vorum þarna á ferð-
inni, síðla dags, var stafalogn, heiður himinn og sólskin.
Fegurð náttúrunnar og fuglasöngurinn var í samræmi við hið
töfraþrungna júníkvöld. Hvar sem við fórum, bárust til okkar
hinir samstilltu, fögru tónar svananna, ýmist lengst úr fjarska eða
þá frá næstu tjörn eða vatni. Allir báru jreir vitni um alsælu og
frið óbyggðanna. Aðeins þar var lífið frjálst og óttalaust, nægilega
fjarri liinum hættulega manni, sem aldrei var hægt að treysta.
í þetta sinn riðum við fót fyrir fót heim að Búrfellskófa. Við
vorum í óvenjulega góðu skajú. Svo mikill var máttur þess milda
og fagra kvölds, að hann gat látið aðra eins syndaseli og rnargra
ára refaskyttur gleyma öllum hryðjuverkunum og fara að lmgsa
og tala um æðri og betri tilveru. — Tilveru, sem þó var óravegu
frá öllum refum og refaskyttum.---
Þegar við stigum af baki sunnan við stafninn á Búrfellskofa,
varð okkur báðum litið á hurðina og dyrabúninginn. ,,Nei! —
Nú var |>ar engin smuga. Engin smuga fyrir smáfugl, hvað þá
stóru-toppönd. Nú hafði hún valið sér það h 1 ntskiptið, sem betra
var, — úti í náttúrunni — fjarri öllum fjallakofum.
Við opnuðum hurðina og svipuðumst um. Hvað lá þarna á
gólfinu, nákvæmlega á sama stað og hreiðrið var í fyrra?
Stóra-toppönd! Hvernig halði luin komið inn?
Jú, þarna um gluggann á suðurstafni kofans, því að þar hafði
neðri rúðan fallið burtu um veturinn.
Við tókum upp öndina, og okkur til mikillar undrunar sáum
við, að enn þá var dúnn eftir í hreiðrinu frá Jrví vorið áður og
þrjú heil egg. Gangnamenn höfðu látið hreiðrið vera friðhelgt,
eftir því sem þeir gátu, þótt þriingt væri þar inni.
Stóru-toppöndina skoðuðum við mjög vandlega. Broddar flug-
fjaðranna voru allir moldugir eftir margendurteknar, en árang-
urslausar tilraunir að fljúga upp í gluggann. Hún var fremur lítil
með skörpum litum um háls, brjóst og í vængjum og alveg óvenju-
langan fjaðurtopp aftur úr hnakkanum. Inni í henni voru nokkur
egg, sem höfðu verið byrjuð að Jrroskast. Það var ekki liægt að
segja, að lnin væri mögur, og Jjað furðaði okkur mest. Allt benti
til. að mjögstutt væri síðan, að hún hefði dáið. Við efuðumst ekki
um, að þarna væri móðirin, sem flaug af eggjunum fyrir ári síðan.