Stígandi - 01.07.1945, Qupperneq 47

STÍGANDI
SAGAN AF SUNNEFU FÖGRU
221
þeirra, að honum liafði skilizt. Vitlausa-Sunnefa gekk á undan
hópnum og lokkaði geiturnar á eftir sér. í hljóðri kvöldkyrrðinni
mátti greinilega heyra, þegar hún kallaði: „Kiða, kiða, kið!“
Röddin var hrjúf og sprök. Hver hefði trúað því, að þessi lúða-
lega, gamla, geðveika kerling hefði eitt sinn af öllum verið kölluð
Sunnefa fagxa?
Allt í einu hrökk Tumi trítill við. „Jú, ég lék á fiðlu,“ var sagt
lágri og dimmri röddu að baki honum. „Einnig ég er í álögum;
ég er Þórarinn fiðlungur í álögum. Og hann, hann er líka í álög-
um. En Sunnefu fögru var lögð sú líkn að gleyma, liann hefir
notið þess að vera elskaður svo heitt af konunni, sem hann unni,
að sál liennar dó, er hann brást henni. Hann hefir líka notið kvala
nístandi iðrunar, en hvers hefi ég notið? Hver hefir verið h'kn
mín í álögunum? Ég hefi aldrei verið elskaður, friðþæging iðr-
unar og yfirbóta hefir mér ekki veizt, engu liefi ég fengið að
gleyma, jafnvel hatrið hefir verið frá mér tekið, því að hvernig
hefi ég getað hatað lmnn, eins og hann hefir liðið? Enginn þekkir
mig hér, hvorki hann eða hún, ég er bara Tóni sérvitri í augum
allra hér. Eina hugsvölun mín er að fara til kirkju til að sjá Sig-
ríði Sunnefu. Þar sé ég hana eins og hún var forðum, Sunnefa
fagra í Suðurdölum, og ég er að bíða, bíða eftir jiví, að hún leysist
úr álögum."
Tumi trítill horfði stórum augum á Tóna sérvitra, úfinn,
skeggjaðan, hrukkóttan, ljótan. En hann sá ekki, að hann væri
ljótur. Hann sá ekki Tóna sérvitra, heldur Þórarin fiðlung, eins
og móðir lians hafði lýst honum.
Og svo þögðu þeir báðir. Garnall maður, sem hafði drukkið
hinn beiska bikar lífsins í botn, og ungur piltur, sem hafði fengið
()1 jósan grun um, að vegir lífsins væru harla torræðir.
Llti í byrjandi rökkri sumarsins stundi áin við bakka sína. Hún
kunni rnargar sögurnar, sem aldrei höfðu verið skráðar.