Stígandi - 01.07.1945, Qupperneq 57

STIGANDI
FRAMTÍÐIN
231
inn í ræðusalina. Nókkrir tala um samband nokkurra ríkja, aðrir
um sameinuð ríki Norðurálfunnar, og enn aðrir um hin samein-
uðu alheimsríki. A£ þessu er augljóst, að þrátt fyrir grimmd og
glæpi, sem við heyrum sagt frá, þá er vilji fyrir lrendi til að gleyma
öllum erjum og ganga til samstarfs, hvenær sem allar þjóðir eru
einhuga um að rétta frarn höndina. — Meðal ólíkra trúarflokka
kemur hið sama í ljós betur og betur. Uppeldismálin eiga
sína hugsjónamenn, og í vísindum, læknisfræði, rannsóknum og
uppgötvunum er keppt um, hver lengst komizt, og allir standa á
öndinni af ofvæni eftir því, er næst komi, og engan hafði áður
dreymt um. Vissulega eru þetta merkilegir tímar fyrir þá, sem
skilja þýðingu þeirra!
Svo margar breytingar eru nú þegar í nánd, að árið, sem er að
líða — 1940 — er boðberi skelfilegra og margþættra atvika, sem
krefjast allrar okkar athygli og vitsmuna, ef við eigurn að fylgjast
með þeim. Við munum brátt verða áhorfendur að ákveðnum og
hetjulegum tilraunum hins ábyrgðarfulla hluta mannkynsins til
að standa á móti fornum venjum og glapráðum og leggja horn-
steina nýrrar menningar. Þessi atvik hljóta að koma fram. Þau
eru ekki aðeins hin eina útgönguleið, heldur eru mennirnir of
dáðríkir og fullir innblásturs og þrautseigju til að ganga veginn,
sem liggur tii sjálfsglötunar, blótfórna og alþjóða-sjálfsmorða.
Það mun verða hlutskipti okkar að hugsa fyrir allieimsverndun
og viðreisn, um leið og hinir nýju tímar renna upp og verða ljós-
ari. Við skulurn hugleiða framtíð okkar af sjónarhóli stjórnmála,
heilsuverndar, trúarbragða, vísinda og lifnaðarhátta. Við skulum
sækja franr frá því almenna til þess sérstaka, við munum byrja á
alheims-stjórnmálum og tilvonandí breytingum í stjórnarháttum.
F ramtíðarst j órn.
Tíminn til að rýna í framtíðina er þegar kominn. Við ýtum
því fari okkar á flot, en ekki út í óvissu, eins og við hefðum gert,
ef undanfarandi kaflar hefðu ekki verið ritaðir. Við höfum okkar
veg framundan, sem er fyrir nokkru fundinn og markaður á
landabréfið. Stefna hans og takmark er í fullu samræði hvað við
annað. Næst liggur fyrir að gera sér ljóst, á hvern hátt mennirnir
fara þennan veg. Munu þeir ganga þjóðveginn ákveðnir og hik-
lausir, eða verður að berja þá áfram? Spursmálslaust koma allar
þessar aðferðir til greina, og hafi okkur tekizt að leggja fingurinn