Skessuhorn - 19.12.2012, Qupperneq 92

92 MIÐVIKUDAGUR 19. DESEMBER 2012
Gleðileg jól, gott og farsælt komandi ár
Þökkum samskiptin á árinu
Ég gekk nið ur eft ir stígn um út á
höfð ann og hug leiddi stöðu vin­
konu minn ar. Hún hafði alltaf
ver ið nýj unga gjörn, for vit in og
dreym in. Hún var ein af þeim
sem lét sig dreyma um að flakka
um heim inn og lifa á því að selja
sandala, eða þá skart gripi sem hún
byggi til. Henni datt furðu leg ustu
og á huga verð ustu hlut ir í hug.
Eitt hvað sem eng inn ann ar gat
í mynd að sér.
Mála blóm upp í loft ið í svefn­
her berg inu.
Syngja fyr ir fólk ið sem lá á
sjúkra hús inu.
Ganga á tán um úti í rign ingu.
Hver elskaði hana ekki? Sum­
ir töldu hana furðu lega, skrýtna.
En eng um var illa við hana og var
henni leyft að vera ná kvæm lega
eins og hún var. Lít ið fiðr ildi sem
flögraði hér og þar um í allri sinni
lita dýrð.
Hef urðu nokkurn tím ann laum­
ast út klukk an þrjú að nóttu til
þess að horfa á stjörn u rn ar uppi á
golf velli?
Þessi stúlka upp lifði ekki slæm­
ar til finn ing ar. Hún átti elsku­
lega fjöl skyldu, góða og trausta
vini, hæfi leika og gáf ur. Allt lék í
lyndi.
Þar til þenn an morg unn fyr­
ir viku síð an. Þenn an morg unn
þar sem hún fékk að vita að hún
var með krabba mein. Krabba­
mein sem myndi að öll um lík ind­
um draga hana til dauða á inn an
við hálfu ári.
Ég hef aldrei þurft að hug­
leiða dauð ann. Ég hef aldrei haft
á hyggj ur af því að hann sé ná læg­
ur, að ég lendi í slysi eða fái sjúk­
dóm. Aldrei hef ég þurft að velta
því fyr ir mér hvert hlut irn ir mín ir
eiga að fara eft ir minn dag. Hvað
ger ir mað ur þeg ar mað ur veit að
mað ur er að fara að deyja? Hvað
þá þeg ar mað ur er í blóma lífs ins
og vill gera bók staf lega allt sem
hægt er að gera. Þessi stúlka var
hvað ynd is leg asta mann eskja sem
ég vissi, hún átti ekki neitt slæmt
skil ið. En þá þurfti sjálf sagt að
demba þessu á hana.
Ég hafði feng ið sím hring ingu
tveim ur tím um fyrr, sagt að hún
væri horf in. Hún hafði far ið í
gegn um ó sköp venju lega skóla­
viku, mætt í tím ana og ekki hag að
sér á ann an veg en nokkurn tím­
ann áður. Ég hefði ekki vit að að
nokk uð væri að ef ekki hefði ver ið
fyr ir það að for eldr ar sögðu mér
hvað hafði kom ið í ljós. Ég hafði
ekki þor að að nefna það, þetta var
henn ar mál og það var henn ar mál
hvenær, og sér stak lega hvort, hún
vildi tala um það. Þetta var það
fyrsta ó venju lega sem hafði gerst
síð an hún fékk frétt irn ar, að for­
eldr anna sögn.
Ég vissi samt al veg hvert skyldi
fara. Nógu lengi hafði ég deilt
öllu með henni og hún með mér,
far ið með henni út um all ar triss­
ur og gert hvað sem okk ur lang­
aði til vegna þess að það var allt
í lagi. Við höfð um ver ið eitt, við
höfð um hugs að í takt og viss um
hvað hinn að il inn var að hugsa án
þess að þurfa að spyrja. Líf ið hafði
ver ið gott og líf ið var langt. Alltaf
Sátt ar gjörð
Smá saga eft ir Elsu Mar íu Guð laugs dótt ur