Læknablaðið - 15.06.2001, Side 54

UMRÆÐA & FRÉTTIR / UNGAR KONUR í LÆKN ASTÉTT
Framsæknar, ungar
og í skemmtílegu starfi
Hulda Einarsdóttir og Sigríður Björnsdóitir
eru nýútskrifaðir læknar, Hulda lauk kandídatsári
sínu á síðasta ári og Sigríður ári fyrr. Pær starfa nú
sem umsjónarlæknar á lyflækningadeild Landspítala
Hringbraut og eru farnar að huga að sérnámi. Það er
í mörg horn að líta hjá þeim um þessar mundir, þar
sem það er í þeirra verkahring, auk daglegra starfa á
deildum og á vöktum, að skipuleggja vaktaskema
deildarinnar fyrir hvern mánuð, fundahöld og annað
slíkt. Nýr útskriftarárgangur er að koma til starfa
þessa dagana og þá þarf að endurskipuleggja allt upp
á nýtt. Vinnuálag unglækna hefur verið nijög til
umræðu að undanförnu og þegar litið er á daglegar
skyldur þeirra Sigríðar og Huldu og fylgst með þeim
í starfi dagspart er ljóst að sú umræða er ekkert út í
bláinn. En hvernig upplifa þær þetta vinnuálag:
Hulda: „Álagið jókst mikið þegar ég byrjaði á
deildarlæknisárinu, og var þó mikið fyrir. Eg var allt í
einu komin í umsjónarlæknisstöðu, kennslu og fleira.
Þá varð eiginlega alger sprenging..."
Sigríður: „Maður hugsar kannski ekki svo mikið
um þetta, það er eins og ósjálfrátt sogist maður inn í
þetta mikla vinnu og átti sig ekki á henni fyrr en út úr
henni er komið. Þegar ég fór í barneignafrí þá allt í
einu sá ég þetta betur.“
Unglæknar minna á sig á ýmsum stöðum
Hafið þið veríð virkar í baráttu unglœkna að
undanförnu?
Sigríður: „Við höfum verið virkar í umræðunni og
undirbúningnum og þá sérstaklega innan spítalans."
Hulda:, ,Svo höfum við tekið þátt í könnunum um
þessi mál og talað um þau við yfirmenn okkar."
Sigríður: „Og vonandi hefur það skilað
einhverju."
Að tala við sjúklinginn
og sinna pappírsvinnunni
Þrátt fyrir álagið finnst þeim ástæðulaust að barma
sér og vilja frekar reyna að hafa áhrif á það sem þeim
þykir þurfa að breyta til betri vegar. Starfið er
ánægjulegt og lærdómsríkt að mati þeirra, ekki síst
þeir þættir er varða skipulagningu og stjórnun.
Sigríður: „Þetta er mjög skemmtilegt starf en ég
vildi hafa miklu meiri tíma til að lesa fræðin, en ég
hef. Það er hvetjandi að geta nýtt sér það sem maður
er búinn að læra inni á spítalanum. Svo erum við að
vinna með skemmtilegu fólki og í starfinu hittum við
ótrúlega fjölbreyttan hóp fólks.“
Er starfið í einhverri líkingu við það sem þið áttuð
von á?
Hulda: „Eg varð dálítið hissa þegar ég gerði mér
grein fyrir því hve mikil pappírsvinna er fólgin í því.“
Ofmikil?
Hulda: „Það er alltaf spurning af hverju má taka.
Nú er ég til dæmis að vinna rannsóknarvinnu, fara í
gegnum gamlar sjúkraskrár, og það er mjög erfitt að
sjá hverju er hægt að sleppa, því auðvitað skiptir máli
að allt sé vel og rétt skráð.“
Sigríður: „En ef litið er á mannlega þáttinn í
starfinu, þá skiptir hann auðvitað mjög miklu máli og
það er alltaf verið að benda okkur á mikilvægi þess
að staldra sem mest við hjá sjúklingnum, tala beint
við hann, frekar en að vera að tala um hann frammi
eða skrifa um hann. En auðvitað fer alltaf einhver
hluti af tíma okkar í skriffinnsku, það er eðli
starfsins."
Stærri hluti framhaldsnáms hér heima
Hvaða hugmyndir hafið þið um framhaldsnám?
Sigríður: „Eg held ég sé ákveðin í að fara í
lyflækningar, en það sem ég er að velta fyrir mér
núna er hvert ég á að fara, og er að skoða alla
möguleikana í stöðunni. Við höfum verið að ræða
það okkar á milli á spítalanum að það væri mjög gott
fyrir unga lækna að hafa þann möguleika að geta
tekið hluta af náminu hérna heima. Það þyrfti
auðvitað að vera skipulagt þannig að fólk færi í
gegnum ákveðið námsferli sem skilaði einhverju, til
dæmis alþjóðlegu, stöðluðu prófi. Háskólasjúkra-
húsið þyrfti helst að vera í samstarfi við eitthvert
erlent sjúkrahús, því ég held að allir hafi gott af því að
fara utan einhvern hluta námstímans. Aðstæður fólks
eru auðvitað misjafnar og ég held að ef hægt væri að
taka stærri hluta námsins hér heima þá væri það mjög
jákvætt. Hér á landi eru mjög færir sérfræðingar og
það er full ástæða til að nýta það og stytta náms-
tímann erlendis. Það er bara spurning um tíma,
hvenær stærri hluti af sémáminu kemur inn í landið.
En auðvitað er þessi þróun byrjuð, bæði með kennslu
í heimilislækningum og geðlækningum."
Hulda: „Svíþjóð og Ameríka eru helstu kostirnir
sem ég er að hugsa um. Fjölskylda mín býr í Svíþjóð,
svo það togar sterkt í mig að fara þangað. Hins vegar
hef ég ekki ákveðið í hvaða sérnám ég ætla, þótt ég sé
komin með nokkrar grunnhugmyndir."
554 Læknablaðið 2001/87
J