Fréttatíminn - 05.09.2014, Síða 22

WWW.LEIKHUSID.IS
É g er eiginlega bara að upp-götva það núna að þetta er í fyrsta sinn í næstum tíu ár
sem ég leik svona stórt og umfangs-
mikið hlutverk. Í fyrsta sinn síðan ég
lék Piaf. Ég hef auðvitað leikið alls-
konar hlutverk en þau voru annars
eðlis. Ég var mjög glöð að þjóðleik-
hússtjóri skyldi bjóða mér þetta hlut-
verk. Ég heillaðist af sögunni því auk
þess að fjalla um manneskjuna, fjallar
hún líka um sögu kvenna á tuttug-
ustu öldinni og allar þær breytingar
sem henni fylgdi. Þetta er auðvitað
mjög áhugavert efni og það er mikið
af sterkum konum í bókinni. Móðir
Karítasar, til dæmis, siglir hringinn
í kringum landið frá Vestfjörðum
með fimm börn til að koma þeim til
mennta á Akureyri. Þetta sýnir svo
vel seigluna og hvert menn ætluðu og
hvert menn fóru. Þegar ég segi menn
þá auðvitað meina ég konur,“ segir
Brynhildur. „Konur sátu auðvitað
engan veginn við sama borð á þessum
tímum, og gera kannski ekki enn. En
vonandi munu þessi litlu lóð sem við
leggjum á vogarskálarnar breyta því.“
Sjúklega hlægilegt
að vera manneskja
Brynhildur Guðjónsdóttir, leik-
kona og leikskáld, ákvað að
gefa öryggið í Þjóðleikhúsinu
upp á bátinn þegar hún tók
sig upp og fór í framhalds-
nám í leikritun í Yale. Í vetur
frumsýnir hún afrakstur þessa
lærdómsríka árs, Fíl, sitt
persónulegasta verk til þessa.
Brynhildur leikur auk þess
Karítas í samnefndu verki,
en á milli æfinga í leikhúsinu
er hún upptekin við tökur á
fimmtu seríunni af Stelpunum,
sem í fyrsta sinn er einungis
skrifuð af stelpum.
Líður best heima
Annað sem heillaði Brynhildi við
sögu Kristínar Marju Baldursdóttur
voru lýsingarnar á landinu. „Ég fór
í fyrsta sinn á ævinni á Borgarfjörð
eystri í sumar, þar sem hluti sög-
unnar gerist, og það var alveg stór-
kostlegt. Ég fékk svona líkamlega
tilfinningu þegar við komum yfir
fjallið og ég horfði til baka yfir Hér-
aðsflóann. Gvuuð minn góður!! Mig
langaði bara að æpa á móti þessu
opna hafi,“ segir hún og reynir eftir
fremsta megni að koma tilfinning-
unum yfir fegurðinni í orð. „Sólrok
og tryllingur. Bara stórkostlegt!“
Brynhildur var samt ekki í sumar-
fríi fyrir austan heldur í vinnuferð.
Hún var í tónleikaferð með Bergþóri
Pálssyni þar sem þau sungu frönsk
lög í samkomuhúsum víðsvegar um
landið. „Það var alveg dásamleg
ferð,“ segir Brynhildur sem leyfði
sér þó að taka þrjá frídaga í sumar,
þegar hún, Heimir, sambýlismaður
hennar, og Rafnhildur, dóttir henn-
ar, fóru í tjaldferð vestur á firði. „Við
höndlum þessar vinnutarnir alveg,
erum orðin vön þessum rytma. Við
reynum bara að vera dugleg að fara
út að borða þess á milli, gera vel
við okkur og eitthvað skemmtilegt
með okkar fólki. Annars er ég mjög
heimakær. Mér líður eiginlega best
hérna í húsinu mínu.“
Húsið hennar, gamalt og fallegt
timburhús, er yfirfullt af fallegum
hlutum sem margir hverjir tengj-
ast leikhúsinu og hennar fjölmörgu
ferðalögum um heiminn. Um tré-
gólfin lallar Mjáll, örugglega stærsti
köttur í Reykjavík og þó víðar væri
leitað, eins og kóngur í ríki sínu. Þar
sem við sitjum við eldhúsborðið og
horfum út um gluggann blasir Þjóð-
leikhúsið við okkur í öllu sínu veldi.
Það er ekki langt í vinnuna fyrir
Brynhildi.
Stolt af Stelpunum
Hún segir leikárið fram undan
vera spennandi en þar verður lögð
áhersla á sögur um og eftir konur.
„Það er skemmtilegt og viðeigandi
að það sé lögð svona mikil áhersla á
konur. Það er fullt að gerast. Þetta
er auðvitað alltaf sama tuggan, kon-
ur verða að láta til sín taka. Kannski
er nauðsynlegt að handstýra því á
einhvern hátt, en það verður jafn-
framt að gera það á fallegan hátt.
Það er ekki nóg að segja bara; „ok,
gerum núna eitthvað fyrir stelp-
urnar og finnum eitthvað leikrit
með fullt af konum í.“ Það verður
að koma frá réttum stað, kreatívum
stað.“
Á milli æfinga í Þjóðleikhúsinu
er Brynhildur í tökum á fimmtu
seríunni af Stelpunum. „Hingað til
hefur alltaf verið karlmaður í hand-
ritahópnum og yfir honum, en mér
finnst þessi hérna síða í handritinu
rosalega flott,“ segir Brynhildur og
sýnir mér stolt upphafssíðuna þar
sem höfundanöfn Stelpnanna eru
skrifuð: Brynhildur Guðjónsdóttir
yfirhandritshöfundur, Ilmur Krist-
jánsdóttir, Katla Margrét Þorgeirs-
dóttir, María Reyndal og Maríanna
Clara Lúthersdóttir. „Þessar fjórar
fyrstu hafa allar skrifað frá upphafi
en svo fengum við Maríönnu með
okkur núna, frábæra leikkonu og
bókmenntafræðing. Það var stór-
kostlegt að fá hana. Það er bara svo
gaman að vinna með bráðgreindu
fólki sem kann að bulla.
Mér finnst Stelpurnar eldast mjög
vel, þó ég segi sjálf frá. Þetta er sama
bullið og alltaf, sem er svo skemmti-
legt. Öll skrítnu fjölskyldutengslin
og bara ruglið sem fólk segir við
mann út í búð, sem getur verið fárán-
lega fyndið. Eða allt þetta fólk sem er
með allan fókusinn í klofinu,“ segir
Brynhildur og skellir upp úr. „Við
erum auðvitað flest öll koxrugluð og
það er eiginlega bara sjúklega hlægi-
legt að vera manneskja.“
Dagdraumar og krísur í Yale
Brynhildur útskrifaðist úr leiklist-
arnámi í London vorið 1998 og var
fastráðin ári síðar hjá Þjóðleikhús-
inu. Auk þess að hafa leikið fjöldann
allan af hlutverkum og hlotið verð-
laun og viðurkenningar fyrir, hef-
ur hún einnig skrifað verkið Brák,
sem hún hlaut hún Grímuverðlaun-
in fyrir, og Frida, viva la vida. Hún
var því ekki lengi að hugsa sig um
þegar henni bauðst að fara á styrk
sem rannsóknarnemi í leikritun í
Yale, en það er þriggja ára nám sem
hún fékk að taka á einu ári, sökum
reynslu og fyrri starfa. „Ég bara
ákvað að fara þó svo að ég vissi í
raun ekkert hvert ég væri að fara,“
segir Brynhildur. „Það krafðist al-
veg gífurlegs hugrekkis fyrir mig
að segja bless við öryggið. Þegar
maður er búinn að vera í fastri vinnu
22 viðtal Helgin 5.-7. september 2014