Læknablaðið - 15.09.2009, Síða 61

UMRÆÐUR 0 G FRÉTTIR
FORSÍÐUMYNDIR 1989-2009
gamalla og nýrra hugmynda um hafið, hetjur
hafsins og notagildi þess. Það er komið nýtt og
áþreifanlegra gildismat í stað þess gamla, þegar
bankar og verðbréf voru uppspretta auðs en eru
núna tákn loftkastala. Og jafnframt erum við að
róa lífróður þannig að tengingin við hafið hefur
margar hliðar, bæði lýrískar og pólitískar.
Lögbirtingur eða Læknablaðið
Læknar eru ákveðinn hluti samfélagsins sem
spennandi er að höfða til. Læknablaðið er miðill
sem berst út um allt land, bæði á stofnanir
og heimili. í gegnum blaðið getum við kynnt
íslenska samtímalist fyrir ákveðnum þverskurði
þjóðarinnar. Þetta hefði alveg eins getað verið
einhver annar hluti þjóðarinnar, ef sams konar
forsíðumyndir hefðu til dæmis birst framan á
hverju hefti af Lögbirtingarblaðinu. Þá hefði
markhópurinn verið svolítið annar. Nokkrir
myndlistarmannanna sem unnið hafa verk fyrir
Læknablaðið hafa sérstaklega reynt að höfða til
læknastéttarinnar í verkum sínum eða þá að ég
dreg fram slíkar tengingar í verkunum. Þar get
ég nefnt Guðnýju Rósu Ingimarsdóttir sem var
með mjög lífrænt verk á forsíðu Læknablaðsins
í desember 2006. Hún vinnur gjarnan út frá
tilfinningum og myndverki hennar má jafnvel líkja
við æðakerfi sálarlífsins. Gabríela Friðriksdóttir
hefur verið að fást við líkamann, meðal annars
brotin bein, í simri myndlist og það sem hún er að
gera í þeim efnum er ákveðin skírskotun beint til
vísinda, þar á meðal lækninga. En fyrst og fremst
má segja að verkin séu mjög fjölbreytt. Þótt ég
reyni að sýna sem margbreytilegastar aðferðir í
listum veit ég að fólk verður oft mjög þakklátt
fyrir að fá inn á milli myndlist af því tagi sem það
þekkir betur til en innsetninga og gjörninga, til
dæmis olíumálverk eftir Eggert Pétursson, sem
var á forsíðu Læknablaðsins í desember 2008.
Skrýtin umfjöllun um
myndlist í ýmsum miðlum
Hvatningin er að vekja áhuga fólks á listum og fá
það til þess að skoða sem fjölbreyttasta list, jafnvel
að kynnast listformum sem það hefur aldrei
áður vitað um. Þannig venst það því að skoða
alls konar list. Ef myndirnar í Læknablaðinu og
umfjöllun um þær leiða í einhverjum tilvikum
til þess að einhverjir fara á sýningu sem annars
hefði farið fyrir ofan garð og neðan hjá þeim,
þá er tilganginum náð. Fyrir flesta er öll nýrri
myndlist mjög framandleg vegna þess að þeir
hafa einfaldlega ekki komist í tæri við hana. Við
erum öll mjög vön því að fá miklar upplýsingar
um íþróttir í öllum miðlum, flest án þess að við
biðjum um það. Þess vegna verðum við með
tímanum öll miklir sérfræðingar í íþróttum og
höfum jafnvel sterkar skoðanir á þeim, hvort sem
við höfum nokkurn tíma lagt stund á þær eða
ekki. Þarna hefur endurtekningin og stöðugar
upplýsingar mikið að segja. Mikið vantar upp
á að sama máli gegni um myndlist og því er
ég að reyna að breyta, þó í smáum stíl sé, með
umfjölluninni í Læknablaðinu. Með því að miðla
upplýsingum um myndlist jafnt og þétt er hægt
að gera hana skiljanlegri þeim sem eru vanastir
því að sjá bara málverk og skúlptúra. Fjölmiðlar
hafa svo sannarlega ekki staðið sig í stykkinu og
þá sjaldan sem sjónvarpið sýnir eitthvað annað en
hefðbundna myndlist er það yfirleitt í hálfkæringi
og hreinlega til þess að hæða eða spotta þann sem
fyrir gjömingnum stendur eða hverju öðru sem
myndverkið snýst um. Þessi afstaða til myndlistar
er svolítið merkileg því engum dytti í hug að gera
svona upp á milli tónlistarstefna, að hæða eða
spotta það sem ekki er kunnuglegt. Við erum vön
því að til séu margar tónlistarstefnur og allar eigi
rétt á sér.
Þekkt framtak meðal myndlistarmanna
Læknablaðið á heiður skilinn fyrir að brjóta
þetta mynstur upp og það er þekkt stærð í heimi
myndlistarmanna, þarna er einn miðill sem er
opirtn og fordómalaus gagnvart allri myndlist.
Þeir fáu sem ekki þekkja til þessa framtaks, til
dæmis ungir listamenn sem eru nýfarnir að hasla
sér völl, verða yfirleitt mjög glaðir þegar þeir
heyra af því að verið sé að fjalla urn myndlist í
Læknablaðinu og kynna það nýjasta sem þar er
að gerast."
Af orðum Markúsar Þórs Andréssonar má ráða
að enn um sinn sé nóg af nýrri og ferskri myndlist
í bland við eitthvert ögn eldra efni sem lesendur
Læknablaðsins eiga kost á að kynnast á næstunni.
Markús er reiðubúinn að rétta þeim lykilinn að
þeirri gróskumiklu veröld sem íslensk myndlist
nútímans er, byggja brýr og leiða þá út í óvænt
ævintýri.
LÆKNAblaðið 2009/95 609