Læknablaðið - 15.04.2013, Blaðsíða 33

UMFJÖLLUN O G GREINAR
Odaur Gunnarsson, lögfræðingur Landspítala.
Már Kristjánsson, yfirlæknir á lyflækningasviði.
Ómar Sigurvin Gunnarsson, formnður Félags aimennra lækna.
sem starfa á spítalanum. Á kvennasviði er hlutfallið
hærra, eða um þriðjungur. Már Kristjánsson samsinnir
því og segir að nú sé verið að setja upp neyðaráætlun
sem gripið verður til, náist ekki samningar við læknana
sem sagt hafa upp. „Það þarf að endurskipuleggja
störfin hér til þess að bregðast við þessu. Við höfum
kandídatana áfram en þegar við auglýstum eftir fleiri
kandídötum til að fylla í skörð þeirra sem sögðu upp,
barst engin umsókn," bætti hann við.
Ómar Sigurvin er ekki bjartsýnn á að það takist
að brúa það bil sem verður til á kvennasviði þegar
þriðjungur læknanna hverfur á braut. „Þetta hefur að
sjálfsögðu mikil áhrif á starfsemina. Við erum nú þegar
undirmönnuð og sérfræðilæknarnir geta tæpast bætt á
sig meiri vinnu. Það hlýtur eitthvað að gerast áður en
uppsagnirnar taka gildi," sagði Ómar.
Már og Oddur sögðu báðir að nú væri í skoðun hvort
ekki væri hægt að koma til móts við þá sem sagt hafa
upp. „Við erum að reyna að finna flöt á því að breyta
vinnuskipulaginu," sagði Oddur og Már bætti því við
að á lyflækningasviði væri verið að skoða hvort ekki
væri til dæmis hægt að draga úr ólaunaðri vinnu al-
mennra lækna. „En það er ljóst að hvað sem við gerum
þá verðum við að halda okkur innan þess fjárramma
sem spítalanum er settur. Það fæst enginn aukapen-
ingur í þetta," sagði Már.
Fimmtán ára afturför
í sjálfu sér ætti ekki að vefjast fyrir neinum hver er
ástæða þessa óróa. I kjölfar kreppunnar sem skall
á haustið 2008 hafa stjórnvöld beitt niðurskurði og
sparnaði í stöðugri viðleitni sinni við að fylla upp í þá
stóru hít sem heitir vextir af erlendum lánum. Sú orr-
usta stendur þannig að vaxtakostnaðurinn var kominn
„niður í" 91 milljarð króna á síðasta ári en það er um
80% af framlagi hins opinbera til heilbrigðismála. Þau
framlög voru 115,6 milljarðar í fyrra. Þau hafa farið
lækkandi eftir hrun sem hlutfall af þjóðarframleiðslu
og er svo komið að þau hafa ekki verið lægri síðan 1998.
Það þarf með öðrum orðum að fara 15 ár aftur í tímann
til að finna sambærilega lág útgjöld.
Við gerð fjárlaga þessa árs kom í ljós að nú væri hægt
að fara að snúa þessari þróun við. Það er heldur að rofa
til í efnahagsmálunum og tekjur ríkisins að aukast, en
þá blasir við að tækjakostur Landspítalans er orðinn svo
úr sér genginn að þar þarf að taka verulega til hendinni
ef ekki á illa að fara. Það er því lítið svigrúm til launa-
hækkana eða til að bæta við mannaflann.
Þannig hljómar málflutningur ríkisstjórnarinnar
og eflaust er ýmislegt til í honum. Það hefur þó lítið að
segja í heimilisbókhaldinu hjá starfsmönnum spítalans.
Fólk verður að lifa og það leitar allra leiða til að ná
endum saman.
LÆKNAblaðið 2013/99 205