Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2004, Blaðsíða 24

SOFFÍA AUÐUR BIRGISDÓTTIR
klausturmúranna en jafhframt sú sem Halldóri Laxness þótti mest ástæða
til að ritskoða.
Baráttan við hr Corpus: „Ég vildi að húið væri að skera
alt þetta kvenfólk. “
Eins og kemur firam hér að ofan lýsir Halldór Laxness víða í dagbókinni
þeim áhrifum sem ungar konur sem urðu á vegi hans á gönguferðum eða
í kirkjunni höfðu á hann. Strax í fyrstu dagbókarfærslunni kemur þetta
fram en hún endar á þessum orðum: „Mætti lítilli stúlku í bleikum kjól.
Hún leit svo sterkt í augun á mér að ég funaði upp eitt augnablik, en fann
strax að hún var send ffá hinum vonda og kallaði á hjálp. Eg held að ég
hafi ekki syndgað“ (bls. 56). Svo sterk áhrif hefur kvennablóminn á hinn
unga klausturbúa að oft og tíðum virðist hann heltekinn af þrá efdr kven-
legu samneyti. Eins og eðlilegt er á hinn ungi Halldór Kiljan í baráttu við
holdið og skírhfisheitið en af dagbókinni má sjá hvemig hann - með listi-
legu ffávarpi - telur sjálfum sér trú um að hann sé umsetinn og umffam
allt þráður af því kvenfólki sem fyrir honum verður:
Gekk stundarkorn niðrí [niður í í ffumtexta] þorpið og mættijjöld-
anum óllum affínum úngum stúlkum sem komufrá vesper íþorps-
kirkjunni. Þær gláptu á ??iig, en ég hraðaði gaungunni ogflýtti mér
aftur upp hltðma hemi að klaustrinu (bls. 65); Gekk niðrí bæinn
eftir vesper og mætti itiýgrút af stúlkum [úngum konum í ffurn-
texta] sem leituðust við að freista mín (bls. 96); hún horfði þannig
á mig einsog hún ætlaði að drekka mig upp tneð augunum (bls.
106); Þær gláptu og gerðuýmiskonar fagtir einog kvenfólk gerir til
að vekja eftirtekt (bls. 112).
Halldóri verður tíðrætt um gláp kvennanna og virðist sannfærður um
leynda og ljósa þrá þeirra eftir að táldraga sig. Hann viðurkennir þó
stundum að hann glápi líka sjálfur en afheitar jafhharðan áhrifum gláps-
ins: Neitaði ég mér ekki um að hoifa á hana í hvorugt skiptið án þess að verða
þó var nokkurrar óviðeigandi hugsunar (bls. 112). Sérstaklega er það ein
tmg kona, svartklædd, sem á hug Halldórs og kallar á athygli hans: Með-
an á vesper stóð sat hún skamtfrá mér og égþurfti að beita orku til þess að hún
drægi ekki hug minnfrá guðsþjóivustuntti. Samt komst ég íguðfræðilega [ákaf-
lega heita í ffumtexta] hrifníngu fyrir guðsmóður [...] (bls. 65). Halldór