Þjóðlíf - 01.05.1986, Qupperneq 30

Díana Ragnarsdóttir er 42 ára
verkakona, byrjaði í Bæjarútgerðinni
1977 og hefur unnið þar við eftirlit
síðan 1978. Hún vann í ísbirninum
áður en hún giftist en vildi ekkifara
þangað aftur.
Díana Ragnarsdóttir: Þaó var gaman að vera innan um fólk
og ver&a fjárhagslega sjáifstæð.
V
E.
I g vildi ekki vera hrædd allan
daginn. Aginn var svo mikill. Mér fannst
ég hafa fengið nóg af honum, segir
hún. „Eftir að hafa verið húsmóðir í tólf
ár ákvað ég að prófa að fara í BÚR. Ég
ætlaði bara að vera þrjár vikur til að
byrja með, en hef verið þar síðan og
líkaði Ijómandi vel. Það var gaman að
vera innan um fólk og verða fjárhags-
lega sjálfstæð. Fyrirfjórum árum réð-
umst við (húsakaup, keyptum íbúð í
fimm íbúða blokk í Fossvogi. Við áttum
Framkvæmdanefndaríbúð í Breiðholti
sem við fengum ekki mikið fyrir. Þetta
var því erfitt, við lentum á versta tíma
hvað varðar lánin. Ég hef því ekki tekið
mér frí í heil fjögur ár, unnið hvern
einasta dag og alla næturvinnu sem
bauðst. Ég var yfirleitt seinust út úr
húsinu því ég tók að mér að ganga frá á
kvöldin. Með allri þessari vinnu áttum
við að geta haldið íbúðinni. Maðurinn
minn vann líka í BÚR þar til hann var
búinn að eyðileggja á sér bakið. Hann
vann samt í ár eftir að læknirinn bann-
aði honum að vinna i fiski. Hann fékk
svo vinnu sem næturvörður í Mikla-
garði."
Nú eru Díana og maðurinn hennar
hins vegar búin að selja íbúðina og
leigja litla íbúð sem fyrrverandi sam-
starfskona Díönu á. Þau hafa hana f eitt
ár. Fyrir það sem þau fá út úr íbúðinni
keyptu þau sér sjoppu og það dugar
. n t
Cir i.i ■K ' Zw] 1
b- , * ] íi.i" mti il

M
1 •>
ekki til. Hvort dæmið gengur upp verð-
ur framtíðin að skera úr um. „Það verð-
ur mjög erfitt fyrst, en maður vonar að
þaðhafist," segirhún.
En hvernig stendur á því að þau hjón
kjósa frekar óöryggið á leigumarkaðn-
um og þá ábyrgð sem fylgir sjoppu-
rekstri en að eiga íbúðina sem þau slitu
sér út fyrir? Framkoma stjórnenda
Granda hf., sama fyrirtækis og Díana
þjónaði af stakri samviskusemi, svo
mikilli að hún gegndi störfum verkstjóra
í forföllum og í reynd aðstoðarverk-
stjóra dagsdaglega - þessi framkoma
varð til þess að hún brotnaði algjörlega
niður og kaus fremur að fórna íbúðinni
en að vinna í fyrirtækinu.
„Kom eins og þruma . . .“
egar kauptryggingunni var sagt
upp fyrir jólin og fólkið sent heim, vissi
það ekki annað en unnið yrði áfram í
BÚR eftir áramót. En 30. desember
fékk Díana uppsagnarbréf þar sem
henni var sagt upp með þriggja mán-
aða fyrirvara. Það kom henni svo á
óvart að hún fékk hálfgert taugaáfall.
Hún hélt að henni einni hefði verið sagt
upp. Meðfylgjandi var bréf frá Brynjólfi
Bjarnasyni þar sem hann lýsir niður-
stöðum athugunar á rekstrarþáttum
fyrirtækisins og framtíðarmöguleikum
þess. Það kom svo í Ijós í einu dagblað-
anna daginn eftir að 180 manns hafði
verið sagt upp.
„Ég hringdi ekki í neinn, eins og hinar
gerðu. Ég hefði átt að sjá það á bréfinu
frá Brynjólfi að fleirum hafði verið sagt
upp, en ég var alltof slegin til þess. Ég
bara brotnaði niður og fannst ég einsk-
is virði. Þeir hefðu svo vel getað sagt
okkur að við ættum von á uppsagnar-
bréfi út af þessari endurskipulagningu.
Ég veit meira að segja að kona sem er
verkstjóri í Isbirninum var að vinna
sama dag, en ekki var minnst á þetta
einu orði. Þeir sendu henni bara bréfið í
leigubíl um kvöldið eins og okkur hin-
um. Hún ætlar ekki að þiggja endur-
ráðningu út af þessari framkomu. Við
fengum svo að vita það 7. janúar, þeg-
ar eftirlitskonurnar voru kallaðar á fund
með verkstjóranum og framleiðslustjór-
anum, að flestaryrðu endurráðnar. Á
sama fundi tilkynntu þeir okkur um
flutninginn yfir í Isbjörninn. Það koma
eins og þruma úr heiðskíru lofti. Það
var meira að segja verið að vinna að
endurskipulagningu eftirlitsins í BÚR,
svo verkstjórinn vissi ekki heldur hvað
stóð til.“
Díana leggur áherslu á að auðvelt
hefði verið að standa öðru vísi að hlut-
unum. Hægt hefði verið að tala við
fólkið og undirbúa það, jafnvel hefði
mátt nefna að seinna yrði e.t.v. hægt
að fá vinnu í gömlu Bæjarútgerðinni.
Þetta væri tímabundið. Henni fannst
líka mjög röng sú aðferð að segja öllu
eftirlits- og stjórnunarfólki fyrirvaralaust
upp og láta það sfðan bfða í óvissu.
Það varð til þess að fólk fór að keppa
innbyrðis. Það var enginn öruggur um
endurráðningu. Sama máli gegndi um
karlmennina, þeirvoru lengi dregnirá
svari um hvort þeir yrðu fluttir eða ekki
og minnist hún sérstaklega gamla stál-
arans úr BÚR sem beið lengi í óvissu.
Hann gat ekki unnið við annað en að
stála og fengi hvergi annars staðar
vinnu. Tvær eftirlitskonur úr BÚR fengu
sér strax aðra vinnu. Ef til vill var það
ætlun stjórnenda að láta þannig saxast
á hópinn, telur Díana.
Ég var andvaka í heila viku eftir að
þeir tilkynntu okkurflutninginn. Ég
mætti samt alltaf í vinnu. Ég var ekki
hrifin af ísbirninum og treysti mér ekki
til að vinna þar, eins og fleiri konur. Þó
nokkuð margar konur höfðu flúið kerfið
í ísbirninum yfir í BÚR gegnum árin.
Mér fannst líka hræðilegt hvernig kom-
ið var fram við okkur. Mér fannst verið
að kúga okkur. Ég sagði því strax að ég
„Svo tóku þær sig saman
og öskruðu, allar í kór.“
30 ÞJÓÐLlF