Þjóðlíf - 01.05.1986, Blaðsíða 33

bónus þessa daga. Þeir sögðu að við
værum óvanar hinu og þessu, þess
vegna fengjum við ekki bónus strax. En
rt hvernig er hægt að segja svoleiðis við
mann, þegar maður hefur unnið þetta
verk í tólf ár? Bónuskerfið í ísbirninum
hefur bara alltaf verið eins og þeim
sýnist, þeir vinna það sjálfir."
Eftir þessa reynslu hætti Ragnheiður
og tók sér frí í tvo mánuði. Hún hélt þó
áfram að reyna að vinna að bótum og
mætti á fund hjá SKV 25. janúar, ásamt
um 20 konum úr Granda. Fundurinn
var boðaður með dreifibréfi í fyrirtækinu
daginn áður. Þar voru tekin niður atriði
sem konur úr báðum gömlu fyrirtækjun-
um voru óánægðar með og kjörnar
fimm konur tii að fara með þessi atriði í
kröfuformi til stjórnar Framsóknar og
leita stuðnings hjá félaginu til að ná
þeim fram. Ein þessara kvenna var
Ragnhildur. Ragna Bergmann tók svo
að sér að ná fundi stjórnenda Granda
\ hf. en þeir neituðu fyrst að tala við
„óbreytta" starfsmenn. Ragna krafðist
þess hins vegar að Ragnheiður fengi
að vera fulltrúi hinna óánægðu og fékk
hún að mæta á fundinn ásamt formanni
og varaformanni Framsóknar og tveim
a trúnaðarkonum. Á þessum fundi var
n sagt að einhverjum hlutum yrði kippt í
lag, svo sem útstimplun, en um hana
r giltu aðrar reglur í (sbirninum en BÚR.
Ragnheiður krafðist þess að launa-
greiðslur yrðu miðaðar við meðalbónus
I hverrar konu, eins og hann var í BÚR,
) og að þær fengju leiðréttingu allt frá 16.
janúar. Lofað var að það yrði gert.
„Þeir borguðu víst einhverja leiðrétt-
ingu, en ég er hrædd um að ekki hafi
ð verið kannað nákvæmlega eftir hverju
) var farið. Ég veit um eina sem fékk 600
krónur í leiðréttingu fyrir tvær vikur. En
ég get því miður ekki um þetta sagt. Ég
er hætt og fer aldrei inn í þetta hús. Mér
r. finnst stundum að ég hafi svikið kon-
urnar. Ef ég hefði verið kyrr hefði ég
;- kannski getað knúið eitthvað fram af
því sem þurfti að leiðrétta. En ég get
ekki látið fara svona lúalega með mig.
Ef við hefðum staðið saman hefðum
n við kannski getað komist í gegnum
þetta með meiri reisn. Við hefðum get-
að passað kjör okkar betur og aðlagast
3- vinnufyrirkomulaginu og jafnvel fengið
þvíbreytt."
ð Eftir fríið sem Ragnheiður tók, fór
hún og talaði við Svavarframleiðslu-
stjóra. Hún spurði hvort ekki ætti að
fara að vinna í fljótunnar pakkningar í
BÚR, hvort ekki vantaði fólk. Svavar
sagði, að farið yrði hægt af stað og
aðeins fólkið sem vann í saltfiskinum á
Meistaravöllum yrði ráðið, en sú
vinnsla hefur nú verið lögð niður. „Það
i var ömurlegt að koma þarna inn, allt
svo dautt," segir Ragnheiður þegar
hún hugsar til gamla vinnustaðarins,
þar sem hún vildi helst fá að vinna áfram
n „Bónuskerfið er mjög óréttlátt, ég
væri á móti því í dag ef ég mætti ráða.
er Ég kaus það vístyfirmig 1978, þvíer
nú verr. Það er allt öðru vísi en mér var
sagt að það væri. Að mínu mati er
verkalýðshreyfingin alls ekki nógu
hörð. Síðustu samningar eru gott
dæmi. Nú eiga allir að vera svo
ánægðir út af lækkun á bílverði, en
verkafólk hefur ekki efni á að eiga bíla
þótt þeir lækki. Félagið okkar sá svo
ekki ástæðu til að lofa okkur að koma á
fund til að ræða þessa samninga.
Fundurinn var haldinn í snarhasti strax
á mánudag eftir að undirritun fór fram.
Það vissi ekki nokkur kona af þessum
fundi, þótt þær segist hafa auglýst
hann í útvarpi."
Eftir synjun um vinnu í gömlu BÚR
fór Ragnheiður að vinna í Hraðfrysti-
stöðinni í Reykjavík og hafði unnið þar i
viku þegar ÞJÓÐLÍF ræddi við hana.
„Ég var andvaka í heila
viku eftir að þeir til-
kynntu um flutninginn.“
Fjöldi annarra kvenna úr Bæjarútgerð-
inni vinnur nú í Hraðfrystistöðinni, þar
sem þær treysta sér ekki í einhæfnina í
Granda hf. Margar fóru lika að vinna
önnur störf og áttu þær flestar langan
starfsaldur að baki i fiski. Grandi hf.
hefur því þurft að auglýsa mikið eftir
fólki í snyrtingu og pökkun.
„Ég er auðvitað dauðþreytt eftir
fyrstu vikuna, það er maður alltaf þegar
maður hefur tekið sér pásu, því fisk-
vinnan er þrældómur," segir Ragn-
heiður. „Mér líkar mjög vel í Hraðfrysti-
stöðinni. Ég fékk strax svipaðan bónus
og í Bæjarútgerðinni. Það er allt mjög
mannlegt þarna, þetta er eins og ein
stór fjölskylda. Eftirlitskonurnar vinna
ýmislegt milli þess sem þær skoða.
Það hefur góð áhrif. Það er ekki setið
tímunum saman í pásu og horft á hinar
vinna.
En þessar aðferðirstjórnenda
Granda hf. hafa auðvitað breytt miklu í
mínu lífi. Ég var ánægð með Bæjarút-
gerðina og vildi vera þar. Það ertil
dæmis mikið óöryggi fyrir konur á mín-
um aldri að þurfa aftur að vinna sér inn
rétt í veikindum. Eftir tólf ára starf í BÚR
átti ég góðan rétt í veikindatilfellum. Ég
missi þau réttindi öll og þarf að byrja að
vinna allt upp aftur, fæ t.d. enga helgi-
daga borgaða fyrr en eftir þrjá mánuði.
Mér finnst það samt betra en að láta
kúga mig. Ég hef aldrei getað látið
ganga á mér," sagði Ragnheiður Jó-
hannsdóttir að lokum.
ÞJÓÐLÍF 33