Þjóðlíf - 01.05.1986, Qupperneq 32

g byrjaöi svo (BÚR 1949, seg-
ir hún. „Það var þá nýr atvinnumögu-
leiki fyrir konur. Ég gat leigt mér her-
bergi eftir aö ég byrjaði þar og losnað
við að búa hjá öðrum. Kaup vinnu-
konunnardugði ekki fyrirfæði og hús-
næði, maður var upp á það kominn hjá
húsbændum sínum. Annars var ég yfir-
leitt heppin með hús þau 8 ár sem ég
var vinnukona. Þó fór ég úr fyrstu vist-
inni eftir mánuð. Ég læt aldrei ganga á
mér. Ég er alin upp í fátækt og hef alltaf
staðið með verkafólki. Ég hef aldrei litið
upp til hinna og skríð ekki fyrir þeirn."
„Mér finnst stundum að
ég hafi svikið konurnar.“
Ragnheiður vann í BÚR árið 1949 og
1951. Hún segist hafa orðið mest hissa
á því þegar hún kom aftur 1974 hve lítið
hafði breyst þessi 23 ár.
„Það var ekkert hugsað um að hafa
fyrir fólki, það gat lifað og hrærst í
skítnum, þótt matvælavinnsla færi fram
á staðnum. Það var ekki fyrr en 1978
að mötuneytið uppi vartekið í notkun.
Þar hafði verið ruslakompa í 30 ár.
Matsalurinn var niðri og var mjög lé-
legur, sömuleiðis klósettin. En þetta
komst í gott horf 1978. Ég var líka mjög
hissa á að fólki skyldu ekki vera skaff-
aðir sloppar. Ég vissi það úr starfi mínu
í mjólkurbúðinni að það komst i samn-
inga þrem árum fyrr að fólk átti að fá
fría sloppa. (BÚR þurfti fólkið að mæta
í eigin skyrtum og sjá um þvotta á þeim
sjálft og svo var boðið upp á slæður á
200 krónur! Ég byrjaði því strax að
rífast. Ég hef aldrei getað haldið mér
saman. Það var líka auðvelt verk að fá
þetta í gegn. Ég sagði við verkstjórann
að við gæfum honum hálfan mánuð; ef
ekki væru komnir sloppar þá, myndum
við mæta i alls kyns peysudrasli. Ég
fékk allar konurnar með mér í þetta."
Ragnheiður var því fljótlega kosin
trúnaðarkona á vinnustaðnum.
„Það er mjög mikilvægt að einhver
sé fyrir konunum og haldi í horfinu, svo
ekki sé allt tekið úr höndunum á þeirn,"
segir hún. „Annars eru þær bara traðk-
aðar ofaní skítinn. Ég hef alltaf verið
óhrædd og verið með kjaftinn opinn
þegar eitthvað var að. Ég veit að það er
ekki hægt að reka mig þegar ég hef á
Ragnheiður Jóhannsdóttir er 58 ára
gömul verkakona, sem unnið hefur í
BÚR frá árinu 1974. Þá hafði hún
unnið í mjólkurhúð frá árinu 1966 þeg-
ar hún fór aftur út á vinnumarkaðinn.
Ragnheiður erfædd og uppalin í Kálfs-
hamarsvík á Skaga en kom til Reykja-
víkur 1941, þá 14 ára að aldri, ogfór að
vinna fyrir sér sem vinnukona eins og
títt var.
Ragnheiður Jóhannsdóttir: Ef við hefðum staðið saman hefðum
við kannski komist í gegnum þetta með meiri reisn.
réttu að standa. En fólk verður að
standa á bak við trúnaðarmanninn. Það
er ekki hægt að treysta á eina mann-
eskju. Þá hættirfólk að hugsa. Og það
er það sem hefur gerst og fer
versnandi.“
Hlutverk verkalýðs
Rfélaga f
agnheiður lætur að öðru leytu vel
af veru sinni (BÚR. Hún hefur alltaf
unnið á borði við snyrtingu og pökkun
og leyst það starf sérstaklega sam-
viskusamlega af hendi. Því til sönnunar
má nefna að hún var hæst í gæðabón-
us ásamt samstarfskonu sinni í langan
tíma.
Vegna vandvirkni sinnar var Ragn-
heiði falið sl. tvö sumur að kenna nýlið-
um og öðrum handtökin og leysti hún
það starf af sömu vandvirkni og önnur.
Maður skyldi því ætla að framleiðslufyr-
irtæki þætti akkur í að hafa slíka mann-
eskju í vinnu. En forráðamönnum
Granda hf. hefurtekist að hrekja Ragn-
heiði frá sér ásamt tugum annarra þjálf-
aðra kvenna, með framkomu sinni þeg-
ar breytingarnar fóru fram.
„Þegar þeir kölluðu okkur á fund
32 ÞJÓÐLlF