Þjóðlíf - 01.05.1986, Síða 31

myndi bara vinna uppsagnarfrestinn.
Mér fannst það heiðarlegra gagnvart
hinum,“ segir hún.
uBÚR var eign okkar
allra “
að er auðheyrt að Díönu þótti vænt
um Bæjarútgerðina enda segist hún
hafa unnið eins og hún ætti fyrirtækið
- sameiginlega eign borgarbúa. Henni
finnst hún hins vegar ekkert eiga í því
fyrirtæki sem varð til við sameininguna.
Hún minnist með virðingu Einars, for-
stjórans sem var sagt upp störfum þeg-
ar Davíð Oddsson tók til höndum við
stjórn borgarinnar. „Hann kom á hverj-
um degi og borðaði með okkur starfs-
fólkinu. Það hafði góð áhrif. Brynjólfur
sásthins vegar aldrei."
Skuldatalið segist hún fyrst hafa
heyrt sl. sumar. „Skuldirnar eru út af
togarakaupum. Frystingin stóð undir
sér og það var gróði var af henni á
tímabili. Hins vegar gekk verr og verr
að manna húsið síðustu ár því launin
hafa sífellt farið versnandi, auk lítils at-
vinnuöryggis og slítandi vinnu. Húsið
hefur því verið hálftómt síðastliðin
sumur. Hér áður var alltaf sami kjarninn
af hörkuduglegum stelpum á sumrin,
en þær líta ekki lengur við þessu. (
sumar þurfti í fyrsta sinn að taka 14 ára
stelpur en aldurstakmarkið hefur alltaf
verið 16 ár. Þetta hlýtur að þýða tap
fyrir húsið. Það kæmi sér betur að
halda vönum konum og borga þeim
betri laun.“
Annars segir Díana að enginn haldist
í bónus lengur en fimm ár. „Þær eru
margar á síðasta snúning sem hafa
•agt hart að sér i bónus. Ég er mikið á
móti þessu kerfi. Það er nefnilega ekki
nóg að vera duglegar, við verðum líka
að vera frekar og svindla hver á ann-
arri. Ég hélt að gæðabónusinn yrði til
bóta, en það hefst ekkert upp úr honum
nema hraðinn sé til staðar. Kona sem
vinnur vel og vandar sig fær ekki um-
bun fyrir það - hún þarf að hafa góðan
hraða til að gæðin séu rnetin."
En Bæjarútgerðin er ekki til staðar
iengur og Díana segist helst vilja þurrka
bt þau átta ár sem hún lagði líf sitt og
krafta í fyrirtækið.
..Síðasti dagurinn var ömurlegur.
Konurnar gátu ekki unnið, þær bara
stóðu í smáhópum og töluðu saman.
Spennan var svo mikil og reiðin. Svo
tóku þaer sig saman og öskruðu, allar í
kór. Þær reyndu á þennan hátt að losa
um spennuna og reiðina sem kraumaði
' Þeim. Það voru staddir hjá okkur
^enn frá Sölumiðstöðinni. þeir vissu
ekki hvað var að ske, þeir urðu svo
hissa. Fólki fannst þeitta eina ráðið til
ab láta álit sitt í Ijós. Við höfðum ekki trú
á að það yrði hlustað á okkur þótt við
^ótmaeltum. Ef þessir kallar hafa
ókveðið eitthvað, breyta þeir því ekki
bótt einhverjar fiskverkunarkonur mót-
mæii.“
„Of seint ad bætafyrir“
D íana fór sem sagt eins og hinar
konurnar yfir í (sbjörninn, því hún ætlaði
að vinna uppsagnarfrestinn. Hún og
maður hennar réðu ráðum sínum og
voru samtaka um að reyna að tryggja
sér framtíðina með því að eignast
sjoppu. Díana fengi hvergi eins góð
laun og hún hafði síðustu árin í BÚR,
með þeirri vinnu og ábyrgð sem hún
tók á sig. Hún vildi frekar taka þessa
áhættu en pína sig í vinnu í Granda hf.
og er þakklát fyrir hve þau hjón voru
samtaka. Hún segir að margar konur
neyðist til að vinna í Granda því þær
sjái enga aðra möguleika.
Um mánaðamót janúar/febrúar til-
kynnti verkstjóri (sbjarnarins eftir-
litskonunum, hverri fyrirsig, hverjar
yrðu endurráðnar. Díana var ekki köll-
uð inn til hans, því hún var búin að
tilkynna að hún myndi hætta. Flestar
eftirlitskonur BÚR voru endurráðnar en
ekki þrjár eftirlitskonur úr (sbirninum.
„Það voru duglegustu konurnar með
lengsta starfsaldurinn - en þær voru
ekki alltaf þægar," segir Díana.
Að kvöldi 30. janúar hvíldi Díana lúin
bein því hún ætlaði í vinnu daginn eftir.
Þá kom maður hennar allt I einu inn
með bréf til hennar sem hann hafði
fundið í póstkassanum. Bréfið varfrá
Granda hf. (þessu bréfi var verið að
kynna Vinnumiðlun Granda hf. sem
komið hefði verið á stofn í samráði við
Starfsmannafélag Granda og Verka-
mannafélagið Dagsbrún. Ráðgjafi: Jón
Hákon Magnússon, sem var í forsvari
fyrir Vinnumiðlun Hafskips hf. Vinnu-
miðlunin er sögð hafa það hlutverk að
finna vinnu við hæfi starfsmannsins, en
hann er jafnframt beðinn að svipast
sjálfur um eftir starfi og láta Vinnumiðl-
unina vita ef það tekst. Ávarpsorð
bréfsins er: „Kæri starfsmaður."
Nú var Díönu Ragnarsdótturallri lok-
ið. Þetta var endanlegt niðurbrot á
sjálfsvirðingu hennar. Hún gat ekki túlk-
að bréfið öðru vísi en að hennar væri
ekki óskað framar í fyrirtækinu. Hún
hefur því ekki mætt oftar að stimpil-
klukku Granda hf. „Þetta bréf hafði þau
áhrif á mig að ég lokaði mig inni í hálfan
mánuð. Ég missti allt sjálfstraust. Ég
var búin að venja mig af feimni, þorði
að tala við alla, enda þurfti ég þess í
starfi mínu. Nú fannst mér ég einskis
virði. Ér er orðin hrædd við fólk. Ég
væri sjálfsagt ekki enn farin út ef dóttir
mín hefði ekki sótt mig og dregið mig
með sér.“
Að vonum saknaði fólk þess er Dí-
ana mætti ekki í vinnu daginn eftir, það
var ekki henni líkt. Það fréttist því fljót-
lega að hún hefði fengið bréfið og
spurðust samstarfskonur hennar fyrir
um ástæðuna. Gjaldkeri Granda hf.
hringdi því í Díönu og sagði að það
hefðu verið mistök að senda henni
bréfið fyrst hún var ákveðin í að hætta.
Hann baðst ekki afsökunar, bað hana
bara að rífa bréfið. En þessi mistök
kostuðu sálarheill einnar manneskju.
Seinna var Díönu boðið að tala við
framleiðslustjórann, en henni fannst
hún ekkert hafa við hann að tala. Það
var of seint að bæta fyrir ónærgætnina
og flumbruskapinn. Henni finnst auðvit-
að óþægilegt að hafa hætt svona
snögglega, kvaddi ekki sinu sinni
vinnufélagana sem hún hafði þolað
með súrt og sætt í átta ár. Hún hefur
ekki fengið uppsagnarfrestinn borgað-
an, eins og hún ætti siðferðilega rétt á.
Segist ekki vilja standa í því, þeir segi
sjálfsagt að hún geti unnið það sem
eftir er af honum. „Ég sttg ekki fæti
þarna inn fyrir dyr oftar," segir hún.
(sumar verður svo lagt á Díönu sam-
kvæmt skattframtali og gerir hún ráð
fyrir að þurfa að greiða 150 þúsund
krónur í gjöld. Það væri fróðlegt að vita
hvort sömu mennirnir og stóðu að
breytingum á lífsviðurværi Díönu sjá
ástæðu til að lækka þessi gjöld. Díana
á ekki von á því. Hún hefur ekki orðið
vör við að vinnuframlag hennar sé ein-
hvers metið.
Það er því hart líf framundan hjá
þeim hjónum en Díana vonar að hún
geti talið í sig kjark og lært að afgreiða í
sjoppunni. Hún hefur ekki haft sig í það
ennþá. „Ég skúra þarna og vil helst
vera á lagernum. Ég hef reynt að hafa
mig í að afgreiða, en mig brestur kjark
þegar margt fólk bíður afgreiðslu. Þá
verð ég hrædd og flý aftur inn á lager,“
segirhún.
Síðustu fjögur ár hefur hún ekki gert
annað en vinna og safna kröftum fyrir
næsta dag. Þegar fyrirtækið sem henni
fannst eign borgarbúa og hún gaf alla
sína krafta er svo allt í einu lagt niður,
tekur tíma að finna sér stað í tilverunni.
Við skulum samt vona að Dfönu takist
það, og óskum þeim hjónum góðs
gengis í baráttu sinni fyrir lifibrauði.
„Það er mjög mikilvægt
að einhver sé ffyrir kon-
unum og haldi í horffinu,
svo ekki sé allt tekið úr
höndunum á þeim.“
ÞJÓÐLÍF 31