Þjóðlíf - 01.05.1986, Side 54

Næst er þrifið í rúmfötin og mað-
urinn sem ég deili rúminu með
dæsir til að gefa til kynna að
hann sé í rauninni aðeins hálf-
vaknaður og því ekki ábyrgur
gjörða sinna. Síðan er káfað á
mér og loks hefst athöfnin.
Þessu á maður víst að taka sem
gullhömrum, yfirlýsingu um að
hann standist mann ekki. Ég fyll-
ist hins vegar biturleika yfir því
að vera notuð og síðan kemur til
sektarkennd vegna viðbragð-
anna - annaðhvort vegna sam-
þykkis míns (sem er auðvitað
ekkert annað en svik við eigin
tilfinningar) eða mótmæla (því
það er eitthvað svo óástúðlegt).
Flestum heimildum ber saman
um það að viðhorf kynjanna til
þessa máls sé afar mismunandi.
Flestir karlmenn virðast beinlínis
verða að njóta kynlífs um leið og
þeir opna augun. Konur þurfa
meiri örvun á þessu sviði en karl-
menn og á morgnana viljum við
fremur kúra ögn lengur eða
stökkva á fætur og byrja daginn.
Þessi mismunur er gjarnan út-
skýrður með mismunandi líf-
færastarfsemi (að karlmenn
vakni með piss-standpínu), en
þetta er ekki öll sagan. Flestar
karlkyns verur, hvort heldur
menn eða önnur dýr, eru fljótar
að afgreiða sitt kynlíf - inn, út og
búið - og hreinir líffræðilegir
þættir stjórna þeirra kynlífi meira
en kvenna. En standpínan á
morgnana stafar fremur af fullri
þvagblöðru en knýjandi þörf til
kynmaka. Þetta virðastfæstir
þeirra skilja - og láta okkur þess
vegna ekki í friði.
En hvers vegna eru konur yfir-
leitt mótfallnar kynmökum að
morgni dags? Það kann að eiga
sér líffræðilegar skýringar. Kon-
ur þurfa meiri örvun eins og ég
nefndi hér að framan og þær
þurfa að hafa meira fyrir því að
svala kynhvötinni til fulls. Og hér
dugar ekki bara að einblína á
kynfærin, heldur verðurein-
beitingin einnig að vera í lagi,
þ.e.a.s. hugsunin. Og á morgn-
ana gefst yfirleitt lítill tími til að
leika allt leikritið: forleik, mið-
hluta, endalok og síðan ánægju-
leg stund eftir á, sem konur
þarfnast svo mjög.
Kannanir hafa sýnt fram á að
kynhvöt karla er tengdari sjón-
skyni þeirra en kvenna (hvort
sem þetta á sér líffræðilegar eða
menningarlegar rætur). Þetta
hefur það í för með sér að karl-
mönnum veitist auðvelt að skilja
kynlífið frá tilfinningunum, eða
a.m.k. auðveldara en konum.
Konur leita almennt að félags-
skap og trausti í sínum sam-
böndum, kynlífið lendir í öðru
sæti. Að vísu er þarna mjótt á
mununum oft á tíðum, en þessi
tilhneiging er merkjanleg. Þess-
ar tilhneigingar koma einna ber-
legast í Ijós í sambandi við kyn-
mök snemma morguns. Karl-
maðurinn getur svalað sínum
hvötum án þess að hugsa um
tilfinningar, hvorki sínareigin né
konunnar. Kona sem þannig er
skilið við getur hæglega farið að
ímynda sér að í augum karlsins
sé hún eins og hver annar hlutur
- eingöngu til hans brúks.
Og síðan má ekki gleyma því
að í augum margra kvenna teng-
ist það aðdráttarafl sem karl-
menn hafa á þær þjóðfélags-
stöðu hans. Þetta hljómar
kannski ankannalega, en þannig
er það samt. Við viljum vita hvað
karlmaðurinn gerir áður en við
Hver manneskja verður að gefa
kynlífinu gaum heilshugar — og
það er ekki hægt klukkan sjö á
morgnana!
„spáum" í hann, vita hvar í þjóð-
félagsstiganum hann er. Og álit
okkar á karlmanninum kann að
hrapa í drungalegri morgunskím-
unni þegar gervið er hrunið af
honum!
Annað atriði sem tengist and-
úð kvenna á morgunkynmökum
er áhyggjur af útlitinu. Þetta at-
riði er mjög sterkt og það býr í
öllum konum, hvort sem þær
vilja viðurkenna það eða ekki.
Við viljum vera fínar, vellyktandi,
aðlaðandi. Morguninn er sú
stund dagsins sem við erum
hvað minnst aðlaðandi í okkar
eigin augum. Vera má að karl-
maðurinn sem við erum með taki
ekki eftir þessu eða finnist þetta
ekki skipta máli, en þetta skiptir
máli fyrir okkur. Og þar sem kyn-
lífið er nátengt tilfinningalífi okkar
er þetta enn einn þátturinn í and-
úð eða óvilja okkar.
Og þá má ekki heldur gleyma
því að konur hafa yfirleitt afskap-
lega mikið að gera, hvort sem
þær vinna innan heimilis eða
utan. Þegar við vöknum erum
við strax farnar að skipuleggja
daginn og sá karlmaður sem
eyðileggur þá skipulagningu er
ekki vel séður. Konu sem vinnur
utan heimilis kann jafnvel að
finnast að henni sé stillt upp við
vegg ef óskað er kynmaka í
dögun: hún verði að velja milli
hins harða heims úti fyrir og til-
finninga sinna og þarfa manns-
ins. Þetta er satt að segja óþægi-
leg staða sem enginn karlmaður
með viti ætti að þröngva upp á
nokkra konu.
Og að lokum má svo nefna að
kannanir hafa sýnt að kynin nota
kynorkuna ólíkt. Ég er sjálf þann-
ig að kynmök gera mig slappa
og lina og ég vil helst ekkert gera
eftir á. Sé kynhvöt minni hins
vegar ekki fullnægt veiti ég
henni útrás í vinnunni - og vinn
aldrei betur en einmitt þá. Fyrir
konurgeturófullnægð hvöt á
þessu sviði því verið til mikils
gagns, en það er eins og karl-
menn verði að fá henni svalað
strax.
í stuttu máli má segja að kyn-
lífið sé svo veigamikið í lífi
kvenna að allt annað en fullkom-
leikinn eyðileggi myndina. Þar
þarf allt að eiga sinn tíma - og
sín takmörk. Ef kynlífið á að vera
fullnægjandi og hamingjuríkt
verður að gefa gaum að tilfinn-
ingunum. Kynlífið snýst ekki um
það eitt að veita hvötum sínum
útrás, heldur einnig um tilfinning-
ar. Kynlífið er svo mikilvægt að
hver manneskja verður að gefa
því gaum heilshugar - og það er
svo sannarlega ekki hægt að
gera klukkan sjö á morgnana!