Ægir - 01.01.2003, Síða 49

49
Sá klóki
- Þú ert búinn að drekka allt of mikið
öll árin sem við höfum verið gift. Nú er
kominn tími til að þú setjir tappann í
flöskuna. Það er aldrei of seint að hætta.
- Það er nú einmitt það sem ég veit!
ansaði maðurinn.
Eðlileg viðbrögð
Tveir félagar komu sér saman um að
fara í algjört bindindi hvað kvenfólk
snerti. Þeir ákváðu að fara til Græn-
lands og leggjast út og veiða í þrjá
mánuði.
Þeir komu inn í kaupmannsbúðina,
pöntuðu vistir og skotfæri til þriggja
mánaða og fóru svo út að sjá sig um
meðan þeir biðu eftir pöntuninni. Þeg-
ar þeir komu aftur var kaupmaðurinn
búinn að setja vörurnar í tvo kassa.
Ofan á góssinu í hvorum kassa lá lítið
bretti sem á var gat með loðskinni í
kring. Félagarnir litu steinhissa á kaup-
manninn og spurðu hvað þeir ættu eig-
inlega að gera með þetta; það hefði ekki
verið í pöntuninni.
- Þessi bretti, sagði kaupmaðurinn, -
notið þið þegar kvenmannsleysið er að
gera út af við ykkur.
- Það kemur ekki til. Við lítum aldrei
á kvenmann, sögðu báðir einum rómi.
- Gott og vel, sagði kaupmaðurinn, -
en takið samt brettin með til vonar og
vara. Ef þið notið þau ekki þá fáið þið
þau bara endurgreidd þegar þið komið
til baka.
Félagarnir fóru og segir nú ekki
meira af þeim.
Um sama leyti að ári kom maður inn
í verslunina til kaupmannsins og pant-
aði vistir og skotfæri til þriggja mán-
aða. Kaupmanninum fannst hann kann-
ast við hann og spurði:
- Varst það ekki þú sem komst hérna
fyrir ári að kaupa vistir og skotfæri?
Það var annar maður með þér þá, var
ekki svo? Jú, maðurinn viðurkenndi
það.
- En hvar er félagi þinn? spurði kaup-
maðurinn.
- Ég skaut hann, - kom að honum í
rúminu með brettinu mínu!
Eitt vantaði
Maggi múrari varð lasinn og fór til
læknis.
- Ég er svo þrútinn á fótunum.
- Það er vatn, sagði læknirinn.
- Ég finn svo til í mjóhryggnum.
- Það er sandur, sagði læknirinn.
- Ég er líka orðinn svo gleyminn.
- Það er kalk, sagði læknirinn.
- Æi, jæja, já, andvarpaði Maggi, þá
vantar víst bara stillansinn!
Þegar neyðin er stærst ...
Hjónakornin þau Jón og Jóna voru ný-
lega sofnuð. Skyndilega vaknar Jón með
hljóðum og stuttu síðar Jóna með enn
meiri hljóðum.
- Elskan mín, sagði Jón, mig
dreymdi alveg skelfilegan draum. Mig
dreymdi að ég hrapaði fram af klettum,
en svo náði ég góðu taki á svolitlum
grasbrúsk og til allrar guðslukku gat ég
stöðvað mig.
- Jæja, sagði Jóna, - fyrst þú ert nú
búinn að bjarga eigin skinni gætirðu
kannski sleppt grasbrúskinum því þetta
er svo fjandi sárt!
Versti hrekkurinn
Brúðkaupsdagurinn var ákveðinn og
þrír vinir brúðgumans, trésmiður, raf-
virki og tannlæknir, voru að ræða um
það sín á milli hvaða grikk þeir gætu
gert brúðhjónunum á brúðkaupsnótt-
ina.
Trésmiðurinn taldi að ef hann sagaði
næstum sundur eina löppina undir
hjónarúminu þá myndu þeir hafa eitt-
hvað að hlæja að lengi á eftir. Rafvirk-
inn ákvað að leiða rafmagn í hurðar-
húninn en tannlæknirinn vildi ekki
gefa upp hvað hann hefði í hyggju;
sagði aðeins að það myndi seint eða
aldrei gleymast.
Brúðkaupsdagurinn rann upp með
tilheyrandi veisluhöldum. Nokkrum
dögum síðar fengu félagarnir þrír þetta
bréf:
Kæru vinir!
Það gerði ekkert til þótt söguð væri
ein löppin undan hjónarúminu og bara
gaman að fá svolítið stuð úr hurðarhún-
inum, en ég get sagt ykkur það að nái
ég í þann sem setti staðdeyfilyf í vasel-
ínið þá lem ég hann í klessu!
Örugglega dauður
Tveir félagar voru á gæsaveiðum. Annar
þeirra hrasaði og datt og rak um leið
höfuðið í stein og rotaðist. Hinn kom
að og gat ekki fundið að hann andaði.
Hann fálmar eftir gemsanum, hringir í
neyðarnúmerið og segir óðamála við
þann sem svarar:
- Vinur minn er dáinn! Hvað á ég að
gera?
Röddin á neyðarlínunni: - Vertu bara
rólegur, ég skal hjálpa þér. Fyrst skul-
um við ganga úr skugga um að hann sé
í raun og veru dáinn.
Stutt þögn. Síðan heyrist skot. Veiði-
maðurinn kemur aftur í símann: -
Ókey, og hvað svo?!?
Einum færra
Kiddi var í fermingarundirbúningi hjá
prestinum. Hann gat með engu móti
munað hversu margir ættfeður Ísraels
voru og hvað þeir hétu.
- Sjáðu nú til, sagði presturinn, -
hvað eru margir nautkálfar heima hjá
þér?
- Þrír.
- Gott, sagði prestur. Þá segjum við
að einn kálfurinn heiti Abraham, annar
Ísak og sá þriðji Jakob.
Þegar búið var að setja ættfeðurna í
þetta samhengi mundi Pétur þá auð-
veldlega.
Næsta sunnudag var fermt og röðin
kemur að Pétri að svara spurningu
prestsins:
- Hvað voru ættfeður Ísraels margir?
- Tveir.
- En Pétur minn, vorum við ekki
sammála um það í síðustu viku að þeir
væru þrír?
- Jú, sagði Pétur, - en sjáðu til, pabbi
slátraði Ísak!
Það var venjan ...
Pabbi var á spítala í fyrsta sinn og
mamma kom í heimsókn með börnin
fimm. Þegar þau voru að fara spyr elsti
guttinn, sex ára:
- Fáum við ekki að sjá barnið?
Gæti verið lögfræðingur
Réttarlæknirinn var kominn í vitna-
stúkuna í réttinum og verjandinn gekk
til hans.
- Nú ætla ég að spyrja þig nokkurra
spurninga, sagði verjandinn, tókstu
púls mannsins áður en þú skrifaðir dán-
arvottorðið?
- Nei, svaraði læknirinn.
- Nú, ekki það, sagði verjandinn og
leit ábúðarfullur til kviðdómenda. - En
hlustaðirðu eftir hjartslætti?
- Nei, ég gerði það ekki, svaraði
læknirinn.
- Jæja, ekki það, sagði verjandinn og
leit sigri hrósandi til kviðdómenda, - en
þú hefur þó athugað hvort hann and-
aði?
- Nei, ég gerði það nú ekki heldur.
- Læknir, sagði verjandinn, skrifað-
irðu virkilega dánarvottorðið án þess að
ganga úr skugga um hvort maðurinn
væri látinn?
- Ja, það má víst orða það svo. Heili
mannsins var í glerkrukku á borðinu og
það er auðvitað ekki hægt að útiloka að
skrokkurinn hafi verið annars staðar við
lögfræðistörf!
P L O K K F I S K U R