Tímarit Máls og menningar - 01.11.1943, Qupperneq 106

216
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
hvorki þessa heims né annars. Hengja, segir hann, grýta, brenna,
hálshöggva, kyrkja, hanga á tungunni, bráðnu blýi hellt ofan í
mann, segir hann — fyrir að lítilsvirða boðorðin. Hengja, ha, ha,
ha! (í örvinglun:) Já, ég skal hengjast, en hér! Og undir eins.
Eftir hverju er að bíða?
Barnið grætur hærra, en hún veitir því enn ekki eftirtekt.
Snöru, snöru! æpir hún og lítur tryllingslega út í hvert horn her-
bergisins.
Hvar fæ ég snöru? Eg vildi óska, að hann fyndi ekki nokkurt
heilt bein eftir af mér! Ég skal að minnsta kosti losna úr einu
Gehenna! Hann skal fá að reyna Jiað einu sinni að vera móðir,
bezt að sjá hvernig honum geðjast að því! Ég er búinn að fá nóg
af því! Látum þetta vera friðþæging mína! Endi, ævilok! Snöru,
snöru!
Seinasta upphrópun hennar hljómar eins og neyðaróp í eldsvoða.
Hún minnist þess, að það er til snara á heimilinu, einhvers staðar.
Já, undir eldavélinni — það átti að binda utan um eldavélina um
veturinn. Snærið hlaut að vera þar ennþá.
Hún flýtir sér, finnur snærið, dýrgripinn, horfir upp í loftið —
lampakrókurinn — hún þurfti aðeins að stíga upp á borðið.
Hún stígur upp á borðið —.
En hún sér ofan af borðinu, að barnið, sem orðið hefur hrætt,
hefur setzt upp í vöggunni, hallar sér út fyrir stokkinn og reynir
að komast út úr henni, þótt það sé lasburða.
Mamma — ma-amma! kveinar það vesaldarlega.
Hún fær nýtt reiðiflog.
Hún fleygir frá sér snærinu, stekkur ofan af borðinu, hleypur
að barninu, þrýstir höfði þess aftur niður á koddann og hrópar:
Skárri er það óþekktin í krakkanum! Ég fæ ekki svo mikið sem
að hengja mig fyrir því! Ég fæ ekki að hengja mig í friði! Það
vill sjúga. Til hvers er það? Þú færð ekkert annað að sjúga en
eitur, ekkert annað en eitur hjá mér, skal ég segja þér.
Hana þá, vargur, grenjar hún og stingur þurrmjólka brjósti sínu
í munn barnsins.
Hana þá, sjúgðu — bíttu!
Halldór Stefánsson íslenzkaði.