Tímarit Máls og menningar - 01.11.1943, Qupperneq 116

226
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hver stund þessa vitfirrta ferðalags verður liluti úr okkar eigin
lífi, og þegar Sjódfjölskyldan mætir öðru fólki, sem er snúið aftur
frá Kaliforníu með sögur af því, að enga atvinnu sé að fá og Kali-
forníumenn kalli okkur flækinga og reki okkur stað úr stað og ef
vinna fáist, sé kaupið lækkað svo mikið, að það sé eins og ekkert,
neitum við að trúa alveg eins og Sjódfólkið neitaði því, af því að
það er ómögulegt, að slík þrautseigja og fórnir sé fyrir gýg. Við
lokum augunum fyrir hinni fjarlægari framtíð og biðjum þess, að
þeim megi auðnast að komast yfir fjöllin, og við hálftrúum draum-
um Rósu um það, að Konni muni læra eitt eða annað í bréfskóla
og þau muni verða rík og eignast kæliskáp.
Þau koma í útjaðar eyðimerkurinnar og að breiðri, kaldri á, og
Nói getur ekki haldið lengra. Hann gengur af stað niður með ánni.
Hann kemur aldrei aftur. Þau skilja við Vilsonsfólkið, því að kona
Vilsons er of veik til að geta haldið lengra. Þau halda áfram ferð-
inni hvött af þeirri draumsjón, að þegar ferðin sé á enda, muni
þau fá vinnu og peninga, þau fara yfir landamæri Kaliforníu með
ömmuna dána undir segldúknum aftur í vagninum.
Það er undursamleg gleðistund, er þau koma fram á fjallsbrúnina
og sjá ofan í hinn blómlega dal.
IJau stóðu þögul og hátíðleg, í mállausu einurðarleysi andspænis fegurð og
mikilleik dalsins. Létt hitaslæða lá yfir landinu, er fjær dró, og mýkti og jafn-
aði allar línur og liti. Vindmylla hlikaði í sólskininu, og glampandi vængir
hennar snerust í sífellu eins og ofurlítið sólritunartæki, langt, langt í burtu.
Rut og Vinfíld horfðu lengi á þá, og Rut hvíslaði: „Þetta er Kalífornía."
Vinfíld myndaði hið dýrðlega nafn með þegjandi vörum. „Þarna eru á-
vextir," sagði hann hátt.
En það er aðeins stutt stund. í Kaliforníu fundu þau það, sem
þau höfðu búizt við í hjarta sínu og fólkið, sem þau höfðu mætt,
hafði staðfest. Ferð þeirra endar þar, sem kallað er „Hooverville14,
í skálum utan við smábæ einn. Þar er enga vinnu að fá, og vöku-
ntenn brenna skálana. Þau lenda um tíma í búðir, sem ríkið á, og
þar líður þeim vel. En loks eru þau neydd til að fara þaðan til að
leita sér atvinnu. Þau fá vinnu, en uppgötva, að þau eru notuð sem
verkfallsbrjótar. Þeim er svo brýn þörf á að fá peninga, að þau
halda samt áfram. En brátt hafa verkfallsmenn verið brotnir á bak