Tímarit Máls og menningar - 01.05.1980, Qupperneq 132

Tímarit Máls og menningar
cn eigi aÖ síður notuð hér með ferskum
árangri. Til skýringar mætti benda á
kvæðin Á Zimlanskojavatni og Kyrrð. Hið
fyrra er þetta:
Tréð á hæðinni
höfðingi skóga:
Mikið fljót
kom og flæddi yfir mörkina
varð henni að djúpri
og víðri gröf
einn stend ég
upp úr hylnum
rætur mínar grotna
greinar mínar fúna
enn setjast þó flugmóðir
fuglar á hendur mér
sveipa mig laufskrúði
söngs
enn er vor
enn er ég við lýði.
Rikt formgerðareinkenni er annars að
tvö andstæð skaut tengjast og mynda
samhvörf. Þau geta verið skin og skuggi,
hrjóstur og græn tó, gleði sem berst við
ótta. Skýrt dæmi er kvæðið um kirkju-
garðinn: Við Suðurgötu, þar sem mætast:
tveir heimar
andstæður og eining
heimur lifs
og dauða.
I andstæðuleiknum er hnitunin eins og
sjálfsögð regla og kannski enn haglegri en
fvrr í ljóðum skáldsins. Litum á kvæðið
Reka:
Eplið rautt
i blökku þangi
aldingarður
og auð strönd
hinn fyrsti maður
og hinzti.
I nokkrum kvæðum mætti á hinn
bóginn tala um samstæðuleik þar sem
hliðstæður en ekki andstæður tengjast og
sú stilgerð finnst mér einmitt i fyllra
samræmi við anda btSkarinnar, enda eru
sumar fegurstu perlurnar af ætt hennar.
Tiikum sem dæmi ljóðið Gott peim sem
bíðttr:
Yfir austurfjöllum
biður fölur dagmáni kvölds
Biður ung kona
þess að unnustinn fari eldi
um livitt land sitt
Biður skáld þess
að andað sé á sofinn streng
svo hljómar hans vakni
Gott þeim sem biður
þess að gefa og njóta.
En þetta kvæði gefur tilefni til annarrar
athugasemdar. Vissulega sýnir það og
áréttar að Snorri er enn sem fyrr meistari
ljóðmyndarinnar. Fyllstum árangri hefur
hann að öðru jöfnu einatt náð þegar hún
122