Tímarit Máls og menningar - 01.03.1981, Page 92

Vilborg Dagbjartsdóttir
Sautján júlídagar 1980
Tönkurnar þær arna setti ég saman að gamni mínu í sumar. Ég ákvað að fara
ekki að sofa að kvöldi nema ég hefði lokið einni tönku þann daginn.
Ég hef mikið dálæti á ljóðaþýðingum Helga Hálfdanarsonar. Oftast liggja
fleiri en ein af bókum hans í hrúgunni á náttborðinu mínu. Sérstaklega er mér
kær bókin Japönsk ljóð frá liðnum öldum. Þar styður hvað annað, útlit bókar-
innar er slíkt að einstök nautn er að handleika hana og sama er hvar hún lýkst
upp, ævinlega skal þar vera eitthvað til að gleðja hugann. Ég geri mér að leik að
opna hana með lokuð augun og velja mér tönku neðst til vinstri eða efst til
hægri, ellegar ég tiltek eitthvert númer í huganum, þar sem þær eru tölusettar.
Þetta eru mínar kvöldbænir.
Svo vaknaði hjá mér löngun til að yrkja sjálf tönkur og ég fór að æfa mig til
að ná valdi á þessu ljóðformi. I formálanum útskýrir Helgi á einfaldan og ljósan
hátt hvernig rétt tanka á að vera: „Form tönkunnar er bundið með þeim hætti,
að 31 atkvæði skipast reglulega í 5 ljóðlínur, 5, 7, 5, 7 og 7 atkvæði í línu.“
Efnislega er tankan náttúru- og hversdagsljóð.
Högum mínum var þannig háttað í sumarbyrjun að ég var mjög þreytt eftir
óvenju erfiðan vetur. Austurbæjarskólinn varð 50 ára og í tilefni þess lögðum
við, allt starfsfólk skólans, á okkur margs konar aukavinnu til að minnast
afmælisins veglega, með sýningu og útgáfu rita um sögu og starf skólans í hálfa
öld. Framlag okkar var jafnframt hugsað sem andóf gegn hugmyndum sem upp
komu í borgarráði um það að breyta þessari merku stofnun í elliheimili.
Þegar svo skólanum lauk um vorið beið mín annað verk heima, sem sé að
ljúka þýðingu á 3. bókinni um Emil í Kattholti, það var skuldbinding sem ég
tók á mig þegar ég byrjaði á verkinu fyrir þremur árum. Fjarri er því að mér hafi
verið óljúft að þýða bókina, þvert á móti fannst mér það eftirsóknarvert, og ég
lagði metnað í að leysa verkið sem best af hendi. En þýðing er ekki hrist fram úr
erminni og krefst fyrst og fremst einbeitingar og tíma, stöðugt meiri og meiri
tíma.
Og nú var ég þreytt. Mig langaði til að slóra og njóta sumarsins — yrkja sjálf.
í rykfallinni möppu lágu nokkur ljóð, drög að ljóðabók sem ég hafði aftur og
aftur orðið að ýta til hliðar vegna meira og minna óþarfra skyldustarfa sem ég í
78