Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Blaðsíða 111

kem að síðar. En maður varð að vera reiðubúinn til hvers lags þjónustustarfa.
Fyrir erlenda og innlenda aðila.
Ég gerði sumar af fyrstu auglýsingamyndunum hérlendis, kennslumyndir,
og ég vann fréttaefni fyrir allar sjónvarpsstöðvar í Evrópu nema þá íslensku,
og var framleiðandi tveggja sjónvarpsþátta fyrir finnska sjónvarpið.
Þannig mætti lengi telja.
Heilt sumar vann ég meir að segja við það að taka myndir í landkynning-
ardellu, sem NATO var þá að gera um ísland. Það myndefni varð að vísu fúll
raunsætt og nýttist aldrei til síns brúks, sem betur fór. En launin fyrir þá
vinnu nægðu til að borga kostnaðinn við upptökurnar á „Manni og verk-
smiðju“.
Þegar ég hringdi í þig, með nokkrum þjósti að vanda, og vildi koma þessum
athugasemdum að í 4. hefti TMM 1995, sagðir þú, að það væri orðið um
seinan. Og þú bættir því við, að mér væri nær að þakka fýrir það, að í þessu
fjórða hefti væri grein um kvikmyndir þar sem vitnað væri mjög vinsamlega
í skrif mín.
Og mikið rétt.
Eftir 30 ára viðleitni mína til að skrifa af viti um kvikmyndamál gefur sig
þarna fram einstaklingur (Þorvarður Árnason), sem virðist nokkurn veginn
læs á þá texta. Verst að ég veit bara ekki hverjum ég ætti helst að þakka fyrir
þetta. Ef það er þá þakkar vert.
Á ég að þakka Guði Almáttugum eða ritstjóra TMM? Eða foreldrum
piltsins?
Ég vildi því mega biðja þig, Friðrik, að skila þakklæti mínu til hvers/eða
hverra, sem þú telur að ég skuldi þetta þakklæti.
Annargreinarhöfundur(Sigurjón BaldurHafsteinsson) í4. heftiTMM 1995
vitnar í Hörð Bergmann um það „að umræða Islendinga um sjónvarp hafi
snúist fyrst og fremst um siðferðileg og þjóðernisleg sjónarmið en ekki eðli
og einkenni þessarar nýju tækni."
Þar sem SBH leiðréttir ekki þessa missögn Harðar verð ég að ætla, að
pilturinn hafi ekki rekist á grein, sem heitir „íslensk menning í spennitreyju"
og hefur verið prentuð tvívegis (1964 og 1994) í samtals 6000 eintökum og
seld í amk. 5500 eintökum. En þar er einmitt bent á nauðsyn þess að menn
hætti að ræða siðferði og þjóðerni í þessu samhengi og snúi sér heldur að
því að skoða umhverfi sitt með nýrri tækni.
Hver/eða hverjir skyldu nú eiga Sigurjóni Baldri þökk að gjalda fyrir það
að halda því framlagi mínu utan við umræðuna?
Var ég annars búinn að geta þess, að margt er nú skrítið í kýrhausnum?
TMM 1996:1
101