Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Blaðsíða 39

Anton Helgi Jónsson
Svarti kassinn
B
Fyrst gat ég aldrei skilið hvernig fólk nennir að deyja. Maður tímir
ekki að deyja, hugsaði ég alltaf. Maður vill bara lifa. Þannig hugsaði
ég. Og þannig hugsar mamma. Hún skilur ekki neitt í neinu. Þá getur
verið ágætt að hlusta í staðinn á afa. Hann er voða góður og segir
ekkert við okkur. Nema þegar kallinn kom og spurði eftir pabba. Nei,
hann er farinn, sagði afí. Farinn, sagði kallinn. Hvert þá farinn? Hann
stóð og var að kíkja inn í ganginn. Mér fannst hann ekkert hafa leyfi
til þess. Maður vill ekkert láta spyrja svona um pabba sinn. Ég öskraði
bara að hann væri dauður. En ég viðurkenni samt að hann er dáinn.
Og þetta var á laugardaginn. Fólk getur ekki farið að halda neitt þótt
maður rugli eitthvað við systur sína löngu seinna. Litlir krakkar fatta
ekki einu sinni hvað er að deyja. Til dæmis halda þau að einhver hafi
farið í ferðalag og eru svo alltaf að spyrja hvar pabbi þeirra sé og
hvenær hann komi aftur. Svoleiðis eru þau að spyrja. Fólki getur
fundist það þreytandi. Þá datt mér í hug að fara með hana og skoða
líkin. Það er stelpa í skólanum sem sagði hvar á að fara. Hún benti á
húsið einu sinni þegar við komum úr leikfimi. Og ef maður gengur
bakvið þar sem bílastæðið er — þá sést um leið hvaða gluggar það eiga
að vera. Maður veit það afþví rúðurnar hafa eitthvað á til að sjáist ekki
í gegnum þær. En á einum stað er svona járnplata með litlum götum.
Ég vil alveg segja frá þessu. Kannski fannst mér það bara ekkert
merkilegt þegar þau voru að spyrja hvert við hefðum farið í morgun.
Og mér myndi heldur aldrei hafa dottið það í hug ef ég hefði fengið
að fara í skólann. Ég hefði átt að fá það. Þá hefði kennarinn ekki
kjaftað frá. Hún hafði ekkert leyfi til að segja öllum bekknum frá
pabba. Hún átti bara að lesa framhaldssöguna. Til þess er nestið. Núna
get ég aldrei farið í skólann. Ekki er það mér að kenna. Og ekki er það
TMM 1996:1
29