Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Blaðsíða 92

„Hvert ástand er ástand af einhverju allt öðru ástandi, sem þó er
skylt því ástandi sem á undan var, því ástandi sem var í upphafi og því
ástandi sem verður framvegis.“
„Einmitt! Þetta er kenningin um fiðrildið sem blakaði vængjunum
í skemmtigarði í Buenos Aires í fyrravetur, en annað kvöld verður
fellibylur á Filippseyjum,“ æpti Haraldur sigri hrósandi.
Klukkan hálfellefu opnaði Haraldur gamla og falska píanóið sem
stóð nánast ósnert í dimmasta skoti Stúdentakjallarans. Hann lýsti því
yfir að nú myndi hann impróvísera út frá tilfinningum sem leituðu á
sig þetta kvöld. Og á móti því er ekki hægt að bera, tilfmningarnar
voru falslausar og flutningurinn einstakur: Haraldur lagðist ofan á
hljóðfærið, hvarf inn í það, skreið undir það, stökk ofan á það, faðmaði
það eins og konu, barði það eins og versta óvin sinn, og hrópaði
meðfram skrækri röddu mergjaðar særingar; það mátti greina orð
einsog Snaefellsjokull, thegreat Geysir, the sunsetatLandmannalaugar,
the lavafields ofHekla. Og þrátt fyrir að engum dyldist að Haraldur
kynni ekki neitt að spila, heyrðu menn og sáu að hann gaf allt sem
hann átti til, hann hélt engu eftir.
Eftir hljóðfærasláttinn tók Olav hinn norski ffam hatt að beiðni
Haralds og efndi til samskota meðal gestanna. Það reyndist nóg fyrir
fimm flöskum af rósavíni. Það voru bestu kaupin. Veitingafólkið var
svo hrifíð að það bætti tveimur rósavínsflöskum í púkkið. Haraldur
deildi rósavíninu bróðurlega með hinum nýju vinum sínum. Það var
glatt á hjalla. I kæti sinni hélt Haraldur áfram að útlista kenningar
sínar:
„Ég drekk mig fullan og pissa út fyrir setuna frammi á klósetti.
Næsta vor farast tvö hundruð þúsund manns í flóðum í Bangladesh.“
Óbóleikarinn þóttist nú skilja og samsinnti:
„Ég læt falla ógætileg orð og segi að Mario geti aldrei lært íslensku.
Um jólin er miðaldra skrifstofumaður sleginn niður á götu í Istanbul.“
Klukkan eitt lokaði Stúdentakjallarinn og þá sagðist Haraldur ætla
niður á Hjálpræðisher að leigja sér herbergi, nema þá hann legðist
fyrir í kirkjugarðinum og æti morgunmat upp úr öskutunnu eins og
hann væri alvanur.
Þetta tók heimspekineminn að norðan ekki í mál og bauð Haraldi
gistingu í bílskúr við Holtsgötu sem var heimili hans. Bítskáldið sem
82
TMM 1996:1