Tímarit Máls og menningar - 01.03.1996, Blaðsíða 43

hlusta á það. Ætlaði bara að röfla um rúsínurnar. Alveg með rúsínur
á heilanum. Svo ég öskraði að Bíbí hefði ekkert gert og þessvegna væri
óréttlátt að ráðast á hana. Hún var orðin ferlega hrædd. Hún gat farið
að grenja og segja að pabbi væri dáinn. En Bíbí fattaði ekkert hvað var
að gerast. Og gamli kallinn — hann var alveg hneykslaður. Láttu mig
sjá um þetta, sagði hann. Nú, eigum við ekki að fínna þessa blessaðu
tölu, sagði kellingin. Láttu mig sjá um þetta, sagði hann bara. Þurftir
þú ekki að drífa þig, sagði hann. Varstu ekki orðin of sein? En hún vildi
ekkert hlusta á hann, sagðist ekkert fara fyrr en talan væri fundin. Og
ég skal þá festa hana á buxurnar, en fyrst skal stelpan fá að biðja mig
afsökunar. Það kallar mig enginn geðsjúkling, sagði hún. Stelpan skal
fá að biðja mig afsökunar. En mér hefði sko aldrei dottið það í hug.
Hún er brjáluð. Gamli kallinn sagði henni líka að láta ekki svona, hún
skyldi fara að drífa sig, hann skyldi sjá um þetta. En hún vildi bara fá
að æsa sig. Og þá byrjuðu þau að rífast um það hvort hún ætti að fara
eða ekki. Ég hef mitt stolt, sagði hún, og ég hreyfi mig ekki fyrr en
stelpan hefur beðist afsökunar. Ekki læturðu það verða til þess að þú
lendir á götunni, manneskja, sagði gamli kallinn þá. Drífðu þig nú,
ekki bíður lögfræðingurinn. Svona drífðu þig. Hann eiginlega ýtti
henni út úr búðinni. Dauðfeginn að losna við hana. Hún gat samt ekki
hætt, sagði að ég skyldi passa mig hér eftir, hún hefði nefnilega tekið
eftir mér áður. En hún var að ljúga. Og ég hefði aldrei reynt neitt ef ég
hefði vitað af henni. Ekki vill maður láta grípa sig. Ég bara lofaði Bíbí
rúsínum afþví hún grenjaði svo mikið. Ekki gat mér dottið í hug að
hún færi að grenja svona mikið og eitthvað varð ég að gera. Ekki gat
ég bara látið hana grenja og grenja. Hún hlýddi mér ekki. Þótt ég segði
við hana að kannski væri pabbi bara heima og svoleiðis. Það þýddi
ekki neitt. Hún bara grenjaði. Þá datt mér í hug að þykjast ætla í
búðina. Og þá gat hún hætt að grenja. Þegar ég þóttist ætla að fá mér
rúsínur vildi hún auðvitað líka. Svo fengum við að eiga rúsínurnar
afþví við fundum aldrei töluna. En gamli kallinn lét mig lofa því að
passa krakkana í frímínútunum. Ég varð að lofa því, annars hefði hann
ekki sleppt okkur. Jájá, sagði ég bara. Þá klappaði hann auðvitað Bíbí.
Alltaf er verið að dekstra hana. Maður getur orðið þreyttur á því. Svo
er bara hlustað á hana, sama þótt hún misskilji allt. Til dæmis sagði
ég aldrei við hana að hún fengi að sjá pabba. Ég sagði bara að við
færum að sjá hvernig hann væri. Hún fattar ekkert hvað er að vera
TMM 1996:1
33