Allt um íþróttir - 01.12.1951, Blaðsíða 35

es, Fine og Botvinnik. Samtímis
kom rás heimsviðburðanna í veg
fyrir 3 fyrirhuguð einvígi, við
Tékkann Flohr 1937, Rússann Bot-
vinnik 1939 og loks Capablanca
1940.
Síðasti þátturinn í ævi Alek-
hines er harmsaga. Hann var í her-
þjónustu, er Frakkar gáfust upp
og var neitað um fararleyfi til
Bandaríkjanna til fundar við Capa-
blanca. Hann keypti sér landvist-
arleyfi í hernumda hluta Frakk-
lands með því að rita greinar fyr-
ir þýzk blöð um skák. Þær vöktu
almenna gremju um allan heim
fyrir áróður og árásir á skákmeist-
ara af Gyðingaættum. Eftir stríð-
ið neitaði Alekhine að hafa ritað
þær, en engu að síður neituðu
menn að taka þátt í mótum með
honum í Englandi um áramótin
1945—46. Alekhine, snillingurinn,
sem hafði verið þungamiðja skák-
heimsins í 2 áratugi, var útskúf-
aður úr því samfélagi, sem hann
hafði lifað í og hrærzt um 30 ára
skeið.
Á stríðsárunum hafði hann
neyðzt til að taka þátt í mótum
á vegum Þjóðverja til að fram-
fleyta lífinu, og þegar hann kom
suður til Spánar og Portúgal sum-
arið 1945, var hann bæði efna-
hagslega og líkamlega brotinn
maður. í ásýnd var hann vofum
líkari og efnin voru engin. Hann
tók því fegins hendi áskorun frá
Botvinnik um einvígi, sem færa
mundi honum 6.500 dollara. En
hann var þegar of langt leiddur,
þessi gleðifregn varð honum of-
raun, hann fékk slag og var lengi
að ná sér.
Þann 23. marz 1946 samþykkti
brezka skáksambandið að sjá um
einvígið, en lengra komst undir-
búningurinn ekki. Að kvöldi sama
dags var Alekhine örendur og var
banamein hans hjartabilun.
Alekhine lærði 4 ára gamall að
tefla og sýndi strax óvenjulega
ríka skákgáfu, sem honum gafst
strax kostur á að þroska vegna
auðlegðar foreldra sinna. Hann bjó
yfir ótrúlegri starfsorku og varði
miklum tíma í að rannsaka nýjar
leiðir í byrjunum og ekki síður
gamlar og gleymdar. Og í krafti
hins frjósama ímyndunarafls síns
tókst honum að gæða þær nýju lífi.
Á uppvaxtarárum Alekhines var
komin á stöðnun í skákvísindum,
meistararnir fóru allir þá slóð,
sem Steinitz og Tarrasch höfðu
troðið, kenningar þeirra og reglur
voru leiðarljósið, sem allir fylgdu.
Þeir reyndu með þeim að uppgötva
leiðir til sigurs í gefnum stöðum
og fara sömu leið í svipuðum stöð-
um. Þetta leiddi svo til óeðlilega
mikils fjölda jafntefliskáka milli
fremstu meistaranna.
Með yngstu meisturunum kom
nýr gustur inn í skáklífið. Þeir
neituðu að tefla í blindni eftir
gömlum kenningum, heldur sam-
kvæmt þeim kenningum, sem fól-
ust í þeirri stöðu, sem þeir glímdu
við. Þeir notuðu gamlar reglur til
að auðvelda rannsókn stöðunnar
og þeirra möguleika, sem í henni
IÞRÓTTIR
393