Dagrenning - 01.10.1954, Blaðsíða 18

af silfurpeningum og reistu sér hús með
fjórum herbergjum, sem stendur enn.
Chang og Eng voru þá 28 ára. Þeir
hafa eflaust verið farnir að þreytast á því,
að láta glápa á sig frá morgni til kvölds
og viljað setjast að á stað, þar sem þeir
gátu fengið frið fyrir forvitnum augum.
Og þeir hefðu ekki getað valið heppi-
legra hérað, því að þarna í fjöllunum
var venja að fást ekkert um þótt fólk
hefði einhver sérkenni eða galla, ef það
voru nýtar manneskjur.
Einn af íbúum héraðsins, sem var
bóndi og leikprédikari átti tvær dætur,
sem hétu Sara og Aðalheiður — traust-
geðja, ungar stúlkur af írsk-hollenskri
kvekaraætt. Cliang og Eng báðu þeirra
og í tvöföldu brúðkaupi, sem haldið var
árið 1843 fékk Chang Aðalheiðar og Eng
Söru.
Frægð tvíburanna skall nú yfir þá eins
og holskefla. Fregnin um giftinguna
breiddist út, eins og eldur í sinu, og
fæddi af sér fjölda af slúðursögum og
forvitnislega athygli, en sannleikurinn
var sá, að hjónaböndin voru óvenjulega
farsæl og hamingjurík.
Árið 1849 keyptu tvíburarnir sína
jörðina hvor og hyggðu tvö hús, sem voru
nokkra kílómetra hvort frá öðru. Fram til
dauðadags „25 árum síðar“ bjuggu þeir
til skiptis hjá konunum sína þrjá dag-
ana í senn í hvoru húsi. Eng og Sara
eignuðust 7 drengi og 5 stúlkur og Chang
og Aðalheiður 7 drengi og 3 stúlkur.
Þessi ár hafa sennilega verið hamingju-
ríkasta tímabilið í ævi tvíburanna, frá
því í barnæsku, þótt öðru hvoru gæti
komið fyrir að þeir rifust um, hvernig
þeir ættu að eyða frístundum sínum.
Eng þótti t. d. gaman að vaka fram á
nótt og tefla damm við börnin sín eða
spila póker við nágrannana, en Chang
varð að sitja yfir þessu grútsyfjaður. Og
þegar það kom fyrir að mágkonurnar
greindi á um eitthvað, dró Chang ævin-
lega taum sinnar konu og Eng sinnar.
En yfirleitt kom þeim ágætlega saman.
Það var fullyrt, að mjög auðvelt væri
að skilja Chang og Eng að með skurð-
aðgerð, en þeir neituðu að láta fram-
kvæma hana vegna þess að þeir gætu
alltaf haft peninga upp úr að sýna sig.
Hið sanna er þó, að þetta var þveröfugt.
Hvert sinn sem þeir fóru í sýningarferð-
ir til þess að afla sér f jár, var það til þess
að geta haldið áfram leitinni að lækni,
sem vildi skera þá sundur. En allir lækn-
ar, sem þeir leituðu til, réðu þeim frá að
láta gera skurðinn.
Á heimleiðinni úr sýningarferð til
Evrópu árið 1872 fékk Chang slag og
lamaðist nokkuð. Upp frá því var liann
þunglyndur, tapaði smám saman heyrn
og fór að halla sér talsvert að flöskunni.
Eng var bindindismaður, og hann fann
engin bein áhrif af vínnautn bróður síns,
en þeir urðu báðir æ vanstilltari í skapi,
og það gat liðið svo langur tími, að þeir
yrtu ekki hvor á annan. En alltaf fluttu
þeir reglulega fram og aftur milli heim-
ilanna, á þriggja daga fresti, svo þetta
kom ekki að sök gagnvart konum þeirra
og börnum. Hvor um sig var húsbóndi á
sínu heimili, og hinn varð að láta sér
Jrað lynda.
Dag nokkurn í janúar 1874, þegar þeir
bjuggu í húsi Changs og Aðalheiðar, fékk
Chang slæman „bronkitis“, en þrátt fyr-
ir andmæli Engs var ekki við annað kom-
andi en að þeir flyttu til Engs og Söru,
þegar hinir venjulegu Jrrír dagar voru
liðnir. Veður var kalt og hráslagalegt,
en þrátt fyrir það óku Jreir í opnum hest-
vagni, eins og þeir voru vanir. Um nótt-
ina vaknaði Eng við það, að honum
16 DAGRENNING