Dagrenning - 01.10.1954, Blaðsíða 5

Jónas Guðmundsson:
Baaidalag VesturÆvrópu
Merkustu tíðindi síðustu vikna eru
samningarnir um Bandalag Vestur-Ev-
rópu, endurvígbúnað og sjálfstæði Vest-
ur-Þýzkalands.
Þegar Genfar-ráðstefnan, sem kom
saman á ný í júlímánuði s. 1., hafði of-
urselt Viet Nam kínverskum kommún-
istum og franska þingið hafði skömmu
síðar fellt að taka þátt í stofnun Ev-
rópuhers, var slíkt öngþveiti orðið í
málefnum vestrænna þjóða, að allt út-
lit var fyrir að samstarf þeirra myndi
hrynja til grunna að fullu og öllu. Eftir
að Bretar og Bandaríkjamenn höfðu
borið saman ráð sín og komið sér saman
um sameiginlega að lýsa yfir sjálfstæði
Vestur-Þýzkalands og leyfa því að end-
urvopnazt, sér til varnar, hvað sem
Frakkland segði, var utanríkisráðherra
Breta, Anthony Eden, sendur í ferðalag
til höfuðborga allra Vestur-Evrópuríkj-
anna, sem staðið höfðu að Evrópuhern-
um á sínum tíma, til þess að tilkynna
þeim þessar fyrirætlanir og ræða við for-
sætiráðherra og utanríkisráðherra ríkja
þessara um möguleika á einhverri ann-
arri skipan varnarmála vestrænna þjóða.
För Edens var vel undirbúin og hann
mun ekki hafa leynt neina því, hvað
verða mundi, ef nýjum tillögum Breta
yrði nú hafnað.
Árangur þessarar ferðar varð ráð-
stefna níu ríkja í London, til þess að
ganga frá nýju fyrirkomulagi í varn-
arsamtökum vestrænna þjóða. Á níu-
velda ráðstefnnunni í London mættu
helztu fyrisvarsmenn í utanríkismálum
eftirtalinna ríkja: Bretlands, Bandaríkj-
anna, Frakklands, Vestur-Þýzkalands,
Hollands, Belgíu, Luxemburgar, Ítalíu
og Kanada.
Fundinum í London lauk með sam-
komulagi um það, að nýtt varnarbanda-
lag, sem að stæðu Bretland, Vestur-Þýzka-
land, Frakkland, Beneluxlöndin og ítal-
ía, skyldi stofnað innan Atlantshafsbanda-
lagsins og undir yfirstjórn þess, og Bret-
ar skuldbundu sig til að hafa fastan
her á meginlandi Evrópu í næstu 100
ár. Hins vegar skuldbundu Bandaríkin
sig ekki til neinnar slíkrar hersetu,
enda þarf samþykki Bandaríkjaþings
til jress að slík skuldbinding sé gild, og
hennar hefur enn ekki verið aflað.
*
Þegar Mendes France lagði Lundúna-
samkomulagið fyrir franska þingið,
fékk það mjög slæmar undirtektir þar
og engin vissa er enn fyrir því fengin,
að það verði samþykkt þar. Gegn því
risu harðast ýmsir þeir áhrifamenn í
stjórnmálum Frakklands sem mest höfðu
barizt fyrir Evrópuhernum. En til þess
að hindra, að samkomulagið yrði fellt
þá þegar, samdi Mendes France við Al-
þýðuflokkinn, sem er stór flokkur í
Frakklandi, um að veittar skyldu nokkr-
ar launabætur lægst launuðu starfs-
mönnum ríkisins, gegn því að Alþýðu-
flokkurinn beitti sér ekki gegn sam-
DAGRENN I NG 3