Dagrenning - 01.10.1954, Blaðsíða 19

fannst eitthvað vera að Chang. Hann
kallaði á hjálp og einn af sonum hans
kom inn. „Ég held að Chang frændi sé
dáinn,“ sagði drengurinn við föður sinn.
„Þá á ég líka skammt eftir,“ sagði F.ng.
Það var samstundis sent eftir hús-
lækninum, dr. Holingsworth, til þess að
hann fengi loks að reyna skurðaðgerðina
til þess að skilja samvöxnu tvíburana
að — aðgerð, sem hefði gert hann heims-
frægan, ef hún hefði heppnast. En Eng
dó áður en læknirinn kom. Krufningin
leiddi í Ijós að skurðurinn hefði verið
mjög hættulegur, meðan báðir voru á
lífi — lifrarnar í þeim voru samvaxnar.
Flestir afkomendur Changs og Engs
eru enn bændur. „Nokkru duglegra fólk
en gengur og gerist," sagði maður einn
þar í sveitinni við mig. „Ég held að ég
viti ekki um neinn í þeirri fjölskyldu,
sem ekki á sína eigin jörð.“
Það er furðulegt þegar maður hugsar
um það, hve vel Chang og Eng tókst fvrst
að laga sig hvor eftir öðrum og síðan'eft-
ir ókunnum aðstæðum og menningu
þess lands, sem varð heimkynni þeirra
meiri hluta ævinnar. Jafnframt því sem
þeir voru dugnaðar bændur unnu þeir
sér traust, viðurkenningu og vinsældir
— en ef til vill hefði þetta þó farið á
annan veg, ef þeim hefði ekki verið mætt
á miðri leið með heiðarleik og hlevpi-
Síamstviburarnir.
dómaleysi fjallabúanna í North Carolina.
Og eigi má heldur gleyma því hlut-
verki, sem konurnar gegndu í lífi þeirra:
Systurnar, sem löguðu sig eftir hinum
undarlegu aðstæðum í hjónabándinu og
fátæka fiskimannskonan í Síam, sem
hafði kennt tvíburunum sínum aS
hlaupa og stökkva og gera að gamni sínu,.
áður en þeim var orðið ljóst, að þeir
yrðu alla ævina öðruvísi en annað fólk,
(Þýtt úr Det Bedste).
DAGRENNING 17