Morgunblaðið - 26.02.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 2015
✝ Páll SteinarGuðmundsson
fæddist á Ísafirði
29. ágúst 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum 13.
febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
G. Kristjánsson
gjaldkeri og Lára
Ingibjörg Magn-
úsdóttir húsmóðir.
Páll var þriðji yngstur átta syst-
kina. Eftir lifa Sigrún, f. 26. júní
1929. og Lárus Þorvaldur, f. 16.
maí 1933.
Þann 11. júlí 1950 kvæntist
Páll Unni Ágústsdóttur kenn-
ara. Foreldrar hennar voru
Ágúst Guðmundsson bifreiða-
stjóri og Katrín Hreinsdóttir
húsmóðir. Páll og Unnur eign-
uðust fimm dætur, þær eru: 1)
Katrín, f. 25. janúar 1951 hjúkr-
unarfræðingur, gift Gunnari
Þorvaldssyni flugmanni. Dætur
þeirra eru Linda, f. 1971, Katrín
Rós, f. 1975, og Pála, f. 1982. 2)
Lára, f. 25. október 1952, fé-
lagsráðgjafi, gift Sveini Kjart-
arapróf og vann við skíða-
kennslu á Vestfjörðum. Hann
stundaði nám við Samvinnuskól-
ann í tvo vetur og fór að því
loknu á Íþróttakennaraskóla Ís-
lands á Laugarvatni þaðan sem
hann útskrifaðist 1949. Árið
1953 lauk Páll prófi frá Kenn-
araskóla Íslands. Hann stundaði
nám við Metropolitan State Col-
lege, Denver í Colorado, 1976-
77 og lauk fjölda námskeiða hér-
lendis og erlendis.
Páll kenndi við Barnaskólann
í Borgarnesi frá 1950 til 1959.
Hann var ráðinn skólastjóri við
Mýrarhúsaskóla á Seltjarn-
arnesi árið 1959 og gegndi hann
því starfi þar til hann fór á eft-
irlaun árið 1995. Auk þess starf-
aði Páll sem fararstjóri á sumr-
in, jafnt innanlands sem utan.
Páll var í stjórn Sambands ís-
lenskra barnakennara 1964-74,
varaform. 1974-80. Í stjórn
Skólastjórafél. Ísl. 1960-72, Fél.
Skólastj. og yfirkennara 1981-
83. Í verkfallsstjórn BSRB 1977
og 1985. Í stjórn Félagsheimilis
Seltjarnarness 1972-76, form.
1977-81. Í undirbúningsnefnd
Norrænna kennaranámsk. 1972-
80. Í stjórn Kiwanisklúbbsins
Ness 1978-82, forseti 1980-81.
Páll verður jarðsunginn frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 26.
febrúar 2015, og hefst athöfnin
kl. 15.
anssyni barna-
lækni. Þeirra börn
eru Snjólaug, f.
1973, Kjartan Páll,
f. 1977, og Jóhann
Jökull, f. 1989. 3)
Ingibjörg, f. 7. jan-
úar 1957, ritari,
gift Gunnari Her-
mannssyni raf-
iðnfræðingi. Dætur
hennar eru Unnur
Helgadóttir, f.
1988, og Rakel Rán Gunn-
arsdóttir, f. 1995. 4) Guðrún, f.
7. janúar 1957, kennari, gift
Þóri Baldurssyni tónlistar-
manni. Dætur þeirra eru Sóley,
f. 1984, og Sunna Margrét, f.
1992. 5) Unnur, f. 18. júní 1963,
kennari, gift Sigfúsi Bjarna Sig-
fússyni framkvæmdastjóra.
Börn hennar eru Páll Ingi Kvar-
an, f. 1985, Erla Hlíf Kvaran, f.
1987, Sigfús Ragnar Sigfússon,
f. 1993, og Gunnar Sveinn Sig-
fússon, f. 2000. Barnabarnabörn
Páls eru átján talsins.
Páll ólst upp á Ísafirði til 17
ára aldurs. Að loknu gagn-
fræðaprófi tók hann skíðakenn-
Tengdafaðir okkar, Páll Guð-
mundsson, fyrrverandi skóla-
stjóri á Seltjarnarnesi, er fallinn
frá. Okkur langar til að setja á
blað örfá minningabrot sem við
eigum af þeim mæta manni. Palli
tengdó, eins og við kölluðum
hann jafnan, og eiginkona hans,
Unnur, voru áberandi í sam-
félaginu á Seltjarnarnesi allt frá
því þau fluttu þangað fyrir hálf-
um sjötta áratug. Hann aðsóps-
mikill skólastjóri og hún kennari
við Mýrarhúsaskóla. Þau hjónin
voru bæði einstaklega glæsileg
en það sem okkur þótti meira um
vert var að þau áttu fimm dætur,
hverja annarri myndarlegri, sem
eignuðust hug okkar og hjarta og
sem að lokum giftust okkur ein
af annarri í réttri aldursröð.
Ekki er laust við að við höfum
allir borið óttablandna virðingu
fyrir Palla við fyrstu kynni enda
maðurinn ákveðinn í fasi og sagði
yfirleitt sína skoðun vafninga-
laust, vanur að honum væri hlýtt,
enda á aðeins að vera „einn skip-
stjóri á hverri skútu“ eins og
hann sagði stundum. Fljótlega
hvarf þó óttinn en virðingin hélst
alla tíð og varð gagnkvæm.
Það er óhætt að segja að Unn-
arbraut 10 hafi verið mikilvægur
og miðlægur punktur í lífi okkar
tengdasonanna alla tíð. Einstök
gestrisni Unnar og Palla alkunn,
alltaf fullt hús af fjölskyldu og
vinum, matar- og kaffiboð. Þau
hjónin voru samtaka hvað þetta
varðar þótt það verði að segjast
eins og er að mun meira mæddi á
Unni enda verkaskipting á heim-
ili með öðrum hætti en nú tíðk-
ast.
Hjálpsemi í okkar garð var
áberandi í fari Palla, alltaf tilbú-
inn að leggja okkur lið með hvað-
eina, hvort sem það var að mála,
múra, tengja rafmagn, skutlast
með barnabörnin eða passa þau
enda voru þau öll afar hænd að
afa sínum.
Við kynntumst honum sem já-
kvæðum og skemmtilegum
manni, alltaf til í tuskið og aldrei
með úrtölur. Hann umgekkst
okkur sem jafningja og vini og
sóttist eftir félagsskap okkar.
Söngur og skemmtiatriði í fjöl-
skylduboðum voru hans ær og
kýr, hann stofnaði „Mágakórinn“
og var lengi helsti textasmiður
og forsöngvari.
Allir eigum við góðar minning-
ar frá samverustundum með
Palla og Unni á ferðalögum bæði
innanlands og utan.
Alloft kom fyrir að skipt var
liði. Unnur fór eitthvað með
dætrum sínum að fást við sín
hugðarefni en við strákarnir
eyddum smátíma út af fyrir okk-
ur við eitthvað sem okkur þótti
skemmtilegt. Iðulega var tekið
hressilega á og fór Palli þar
fremstur meðal jafningja. Oftast
fór allt vel fram en stundum skall
hurð nærri hælum.
Síðustu árin var Palli líkam-
lega heilsutæpur en hélt andlegri
snerpu ótrúlega vel. Augljóst var
að hann kunni því illa hversu lík-
amlega ónýtur hann var orðinn
en við okkur kvartaði hann aldr-
ei. Hann hræddist ekki dauðann
og virtist sáttur við endalokin
þegar þau nálguðust. Stuðning-
ur, nærvera og umhyggja Unnar
gerði honum kleift að vera heima
fram á síðasta dag.
Að leiðarlokum viljum við
þakka Palla tengdó samfylgdina,
vinskap, hjálpsemi og jákvæðni í
okkar garð, að hafa séð okkur
öllum fyrir úrvals kvonfangi og
einstaka ljúfmennsku hans við
börnin okkar.
Tengdasynirnir,
Gunnar Þ., Sveinn, Þór-
ir, Gunnar H. og Sigfús.
Afi hefur kvatt okkur á 89.
aldursárinu og eftir standa ótal
minningar sem verma hjartað og
gleðja lund. Afi var öllum ákaf-
lega kær, fjölskyldumaður mikill
og þau amma vinmörg og frænd-
rækin. Hann var góður afi, sem
alltaf var gaman að spjalla við og
ræða málefni líðandi stundar.
Iðulega var það svo að ég hafði
varla stigið fæti inn fyrir dyrnar
á Unnarbrautinni þegar hann
vildi fá ígrundaða stöðuupp-
færslu af mér og mínum, og
svona fylgdist hann með okkur
öllum, dætrum sínum, barna-
börnum og barnabarnabörnum.
Það fór ekkert fram hjá afa.
Síðustu daga hef ég leyft hug-
anum að reika og dustað rykið af
minningum um afskaplega
hjartahlýjan, góðan og skemmti-
legan afa sem gaf sér alltaf tíma
fyrir okkur krakkana. Vænst af
öllu þykir mér um stundirnar
uppi í bústað þar sem amma og
afi eignuðust langþráð athvarf og
þau voru dugleg að taka okkur
með sér austur til að dvelja á
Siggusetri. Amma með kennslu-
stundir í garðyrkju og fuglafræð-
um, og afi með golfkennslu og
grín. Svo laumaði hann að okkur
lakkrís- eða harðfiskbita og kaf-
aði ofan í djúpa vasana á jakkan-
um eftir klinki svo við gætum
keypt okkur gotterí. Afa fannst
svo gaman að vera með okkur,
hann gaf sér alltaf tíma og það
voru ófá kvöldin þar sem við spil-
uðum langt fram á kvöld eitt-
hvert borðspilið eða vist. Og það
var aldrei langt í húmorinn hjá
afa, hann var auðvitað orðhepp-
inn með eindæmum! Ég man eft-
ir einu skipti þar sem við grétum
öll úr hlátri yfir Fimbulfambi,
þar var afi í essinu sínu.
Það er erfitt að taka saman
stuttan texta um afa og hvað
hann spilaði stórt hlutverk í
mínu lífi, án þess að minnast á
jólin. Afi var nefnilega dálítið
mikið jólabarn inn við beinið þó
hann hafi ekki beint verið að
auglýsa það. Hefðir spiluðu stóra
rullu í öllu umstanginu í kringum
jólin og afi hafði svo gaman af
þessu öllu saman, hann stríddi
okkur iðulega með því að lauma
aukamöndlu í grautinn sinn og
skildi ekkert í því af hverju hann
fékk möndluna ár eftir ár. Þá var
mikið hlegið. Það var stór stund
þegar ég tók við keflinu af hon-
um að lesa á pakkana hér um ár-
ið, og ég ætla rétt að vona að
uppskriftin af kokteilnum góða
sé geymd á góðum stað.
Mér finnst ég ákaflega rík að
hafa fengið að njóta samveru-
stunda með afa í öll þessi ár. Og
á stundum sem þessum sé ég
hvað við erum lánsöm að eiga
hvert annað að og mér finnst ég
sjá allt það besta sem afa
prýddi, birtast í okkur afkom-
endum hans með einum eða öðr-
um hætti. Ég held að það sé það
besta sem góður maður eins og
hann getur skilið eftir sig.
Elsku yndislega amma mín,
móðir og móðursystur mínar –
allar mínar hlýjustu hugsanir og
góðu strauma sendi ég til ykkar.
Söknuðurinn er sár, en minning
um góðan mann lifir, á meðal
okkar og í okkur öllum.
Ykkar elskandi
Sóley og fjölskylda.
Elsku besti afi minn. Það er
sérstök tilfinning að eiga ekki
lengur afa og ekki þig sem hefur
fylgt mér alla tíð. Allar þessar
minningar sem tengjast sér-
stöku ömmu- og afasambandi.
Ég var elsta barnabarnið þitt og
sjötta stelpan í röð sem fæddist
inn í fjölskylduna. Já og þetta
var ekki búið. Tvær stelpur í
viðbót áður en loksins bólaði á
stráknum. Nú, svo komu ágætir
tímar og nokkrir strákar í viðbót
litu dagsins ljós en síðustu níu
afkomendur sem fæðst hafa eru
jú allt stelpur. Þú varst umvaf-
inn kvenfólki alla tíð og mótaði
það örugglega líf þitt. Oft hefur
verið sögð í fjölskyldunni sagan
af því þegar amma gekk með
fimmta barn ykkar og þú lofaðir
henni bíl ef hún eignaðist strák
en saumavél ef hún eignaðist
enn eina stelpuna. Saumavélina
fékk hún og er hún ennþá í notk-
un en bíllinn væri örugglega
kominn í brotajárn. Þegar ég lít
til baka er ég ótrúlega heppin að
hafa þetta sterka bakland sem
þú og amma sköpuðuð saman.
Samstaða, samkennd, líf, leikir
og mikil samskipti hafa einkennt
fjölskylduna og skapað sterk
tengsl. Þú kaust menntaveginn
þótt það hafi ekki legið beint við
á þeim tíma. Varðst íþrótta-
kennari og síðar skólastjóri. Þú
varst mannvinur og jafnréttis-
sinni en hafðir jafnframt svo
gaman af lífsins lystisemdum og
áttir auðvelt með að fóta þig í
framandi umhverfi. Ég held að
þú hafir að mörgu leyti verið á
undan þinni samtíð, heimsborg-
ari, og lífið í dag hefði átt vel við
þig að svo mörgu leyti. En það
er líka það sem þú skilur eftir
þig, röð af afkomendum sem eru
að gera margt af því sem þú
lagðir drögin að. Þú og amma
eruð kletturinn að baki fjöl-
skyldunnar. Þú valdir að sjálf-
sögðu flottustu konuna sem var í
boði enda smekkmaður. Það var
alltaf svo gott að koma til ykkar
og tilfinningarnar sem ég tengi
við þig og ykkar heimili eru
væntumþykja, rólegheit, söng-
ur, leikir, samvera og gleði.
Amma mun halda áfram að
halda þessum gildum á lofti og
munu systurnar fimm og aðrir
afkomendur standa þétt við hlið
hennar. Hvíl í friði, elsku afi
minn. Mikið máttu vera stoltur
af því sem þú skilur eftir þig.
Andinn er laus úr þreyttum lík-
ama og ég sé þig fyrir mér á
fleygiferð niður fannhvítar
brekkur. Þín
Linda.
Í dag opnast himnarnir fyrir
afa og kveð ég hann með sökn-
uði. Afi kallaði mig alltaf Rósina
sína og líkaði mér það alltaf
virkilega vel. Við afi áttum sér-
stakt samband í gegnum árin og
finnst mér það hafa einkennst af
virðingu og væntumþykju.
Það eru sérstaklega nokkrar
stundir sem eru mér minnis-
stæðastar þegar ég hugsa til afa.
Afi var skólastjóri í Mýrar-
húsaskóla þegar ég gekk þar í
skóla. Ég elskaði að hafa bæði
ömmu og afa í skólanum og var
oft spurð hvort mér hefði ekki
verið strítt eða hvort það hefði
ekki verið erfitt að afi væri skóla-
stjóri, en fyrir mér voru það for-
réttindi.
Á minni skólagöngu var ég
einu sinni send til skólastjórans,
en þá hafði verið snjóstríð á milli
stelpnanna og strákanna í
bekknum. Mér hafði ofboðið
nokkur skot eins bekkjarfélag-
ans í okkur stelpurnar, elti hann
því upp, felldi og stakk hausnum
á honum ofan í snjóskafl og hélt
honum þar. Fyrir þetta var ég
send til skólastjórans og mætti
niðurlút til afa. Hann tók á móti
mér, byrjaði á því að taka utan
um mig og sagði svo, „Rósa mín,
hvernig datt þér þetta í hug?“
Hann þurfti ekki að segja meira
við mig, ég vissi að ég hafði
gengið of langt. En eftir það
hressti hann mig við og sagði
„Rósa mín, nú skulum við hressa
okkur við og fá okkur kók og
prins.“
Svo var það daginn sem ég
fékk bílprófið, um leið og ég var
komin með skírteinið mitt í hend-
urnar fór ég beint upp í skóla til
afa og bauð honum í fyrsta bíl-
túrinn minn. Hann var svo stolt-
ur af mér.
Afi var mikill íþróttamaður og
var hann því mjög glaður þegar
ég kynntist Palla mínum og bauð
okkur (aðallega Palla) velkomin í
föstudagsblakhópinn, en þar
voru samankomnir vinir foreldra
minna og ömmu og afa. Frábært
íþróttafólk og skemmtun. Þar
spiluðum við í nokkur ár blak,
þrír ættliðir saman og fengu
börnin að horfa á.
Það er mér mjög minnisstætt
þegar ég kom upp á spítala að
kveðja afa rétt áður en hann féll
frá, þegar læknirinn gekk inn á
stofuna og við honum blasti hún
fallega amma mín, fimm dætur
hennar og að minnsta kosti fimm
barnabörn, allt ljóshærðar,
glæsilegar konur, saman sem
heild. Læknirinn átti eiginlega
ekki orð og sagði við ömmu
hversu rík kona hún væri. Á
svona stundum er fjölskyldan
svo dýrmæt.
Elsku afi, það hafa verið for-
réttindi að hafa fengið að alast
upp og fullorðnast í þínu um-
hverfi, fjölskylduumhverfi sem
þú og amma hafið átt svo mikinn
þátt í að skapa. Þið hafið kennt
okkur öllum að stórfjölskyldan á
alltaf að standa saman. Ég kveð
þig með söknuði en mikið getur
þú verið stoltur af öllu því sem
þú skilur eftir þig.
Katrín Rós Gunnarsdóttir.
Fyrir okkur systkinin var afi
stórbrotinn. Hann var einstök
barnagæla, og ást hans á barna-
börnum sínum skapaði hlýju og
kærleika sem var kennimerki
þeirra stunda sem við áttum með
honum sem börn. Afi kenndi
okkur margt um lífið og til-
veruna, bæði með orðum sínum
og gjörðum.
Nú þegar við lítum til baka og
minnumst hans, rennur það upp
fyrir okkur hversu sterk og mót-
andi áhrif nærvera hans hafði á
okkur. Hann kenndi okkur að
smíða sverð og riddaraskildi.
Hann byggði fyrir okkur snjó-
hús, fullbúið með borði og stól-
um. Hann brýndi fyrir okkur
mikilvægi þess að gefa hugar-
fluginu lausan tauminn, að leyfa
sér að flakka „út í bláinn“ og
vera óhrædd við að halda á vit
ævintýranna. Hann ól í okkur
sterka tilfinningu um mikilvægi
og unun þess að vera þau sem við
erum, að standa staðföst í sann-
færingu okkar á eigin getu, og að
vera trygg og trú þeim standa
okkur nærri.
Afi miðlaði allri þessari þekk-
ingu, skynsemd og dómgreind til
okkar með lítilli fyrirhöfn. Þessir
eiginleikar voru honum eðlislæg-
ir; nærvera hans ein og sér var
nóg til þess að við tókum hann
okkur til fyrirmyndar án efa-
semda um ágæti þeirra og rétt-
mæti.
Afi er dáinn, en minning hans
lifir áfram. Við, barnabörnin
hans, smíðum sverð og riddara-
skildi með okkar börnum. Við
byggjum með þeim snjóhús, og
höldum með þeim „út í bláinn“ á
vit ævintýranna. Við kennum
þeim að trúa á eigin getu og að
finnast gott og gaman að vera
þau sem þau eru. Þá lífsleikni
sem við kennum okkar börnum
lærðum við af honum. Hún er
arfleifð hans.
Menn eins og afi gleymast
aldrei. Minning hans lifir í orðum
okkar og gjörðum.
Snjólaug, Kjartan Páll
og Jóhann Jökull Láru
og Sveinsbörn.
„Finnst þér ekkert skrítið að
skólastjórinn sé afi þinn?“
spurðu krakkarnir í Mýrarhúsa-
skóla okkur. „Nauts. Alltaf þegar
ég fer til skólastjórans fæ ég sko
bara Prins póló,“ svöruðum við
þá stolt, enda afi mjög vel liðinn
skólastjóri sem við systkinin
höfðum ekkert á móti að heim-
sækja.
Afi var mikill íþróttamaður á
sínum bestu árum og átti hann
það oft til að taka okkur systk-
inin í kleinu, við mikinn fögnuð.
„Þekkiru þennan? Þessi er
bróðir hans!“ sagði afi og sveifl-
aði hnefunum ógnandi í andlitin
á okkur með bros á vör. Þessi
lína er í minningu okkar ein-
kennismerki afa, þrátt fyrir að
við séum öll sammála um að við
höfðum ekki hugmynd um hvað
hann meinti. Auðvitað þykir
okkur öllum þó vænt um minn-
inguna. Afi otaði venjulega að
okkur hundraðkalli eftirá svo
hægt væri að kaupa sér bland í
poka eða annað slíkt og gerði
það venjulega eins og um há-
leynilegt og kolólöglegt athæfi
væri að ræða. Upphæðirnar
urðu örlítið hærri með því sem
við urðum eldri en þörfin
kannski minni – við komin á þrí-
tugsaldur. Hefð er víst hefð.
Eins og þetta sýnir var afi
gjafmildur og góður maður sem
var alltaf tilbúinn að gera allt
fyrir alla. Allir eiga sín dæmi.
Sigfús Ragnar talar um eitt slíkt,
en þegar hann var 12 ára frétti
afi af því að hann langaði mikið
að eiga flottan kassabíl. Nokkr-
um dögum síðar fær Sigfús sím-
tal og segir afi honum þá að
koma í bílskúrinn. Þar beið efni-
viðurinn og eyddu þeir félagarnir
svo nokkrum dögum í að saga,
skrúfa og líma og eftir það átti
Sigfús flottasta kassabílinn á Sel-
tjarnarnesinu. Annað gott dæmi
er frá Páli Inga, en þegar hann
bar út DV í nokkur ár á grunn-
skólaárunum kom helgarblaðið í
hús seint á föstudagskvöldum og
mátti hann velja hvort blaðið
færi út strax eða eldsnemma,
laugardagsmorgun. Afi sá auð-
vitað ekkert athugavert við að
keyra drenginn einfaldlega með
blöðin um miðja nótt, þrátt fyrir
að samanlagður bensínkostnaður
væri mögulega hærri en mánað-
arlaunin fyrir burðinn.
Afa verður sárt saknað og
hans minnst með hlýhug,
Páll Ingi, Erla Hlíf, Sigfús
Ragnar, Gunnar Sveinn.
Páll og hans fjölskylda hafa
verið stór og áhrifaríkur hluti af
lífi mínu. Mig langar til að minn-
ast hans og þakka langa og inni-
haldsríka samferð. Samferð þar
sem líf tveggja fjölskyldna var
meira og minna samofið í gegn-
um óvenju nána og trygga vin-
áttu tveggja systra; Unnar og
Ingu móður minnar. Þannig
varð það sjálfsagt að við börnin
urðum heimagangar hver hjá
öðrum og tengdumst innbyrðis
vináttuböndum svona í takt við
nálægð í aldri og feður okkar
urðu góðir félagar þó að mörgu
leyti ólíkir væru. Við börnin
skiptumst mikið á að „gista“ og
margar dýrmætar minningar
tengjast lengri dvöl í Borgar-
nesi og síðar á Seltjarnarnesi.
Þannig finnst mér að við börnin
höfum haft tvö pör af uppalend-
um og leiðbeinendum og ég veit
að við hugsum hver til foreldra
annarra með mikilli hlýju.
Páll var alla tíð mikill fjöl-
skyldumaður, þar birtist skóla-
maðurinn, íþróttamaðurinn og
félagsmálafrömuðurinn. Ekki er
þó hægt að tala um Pál sem fjöl-
skyldumann nema að Unnur
fylgi með, því þau voru einstak-
lega samhent þar. Öll hátíðleg
tilefni skyldu ávallt nýtt til að
vera saman á uppbyggilegan
máta; alltaf að fara í fjölbreyti-
lega leiki, öll tækifæri notuð til
að flytja mál sitt og koma fram,
búa til atriði og ýta þannig und-
ir sjálfstraust og sjálfstæði. Allt
gert með léttleika, hvatningu og
miklum húmor og gáska. Já,
Páll var húmoristi og hann var
stríðinn. Honum fannst ekki
leiðinlegt að senda hnyttnar,
stundum beittar athugasemdir,
ögra aðeins. Þannig gat hann
sett mann úr jafnvægi en um
leið fengið mann til að hugsa.
Manni duldist þó aldrei að Páli
gekk gott til, að hann var
tilfinningaríkur og bjó yfir mik-
illi hlýju og væntumþykju.
Blessuð sé minning hans.
Baldvin H. Steindórsson.
Föstudagskvöldið 13. febrúar
kvaddi Palli frændi. Hann var þá
mannlegur eftir allt saman. Frá
því ég man eftir mér hefur Palli
frændi verið eitthvað sem alltaf
er, eins og til dæmis sólin og Esj-
an. Hann bara skipaði svo stóran
sess í mínu lífi, þessi stóri sterki
vestfirski víkingur, sem var ekki
einu sinni frændi minn. Hann var
nefnilega giftur henni Unni
Páll Steinar
Guðmundsson