Morgunblaðið - 26.02.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 2015
✝ Ófeigur Hjalte-sted fæddist í
Reykjavík 3. maí
1949. Hann lést á
Landspítalanum
15. febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Georg
Pétur Lárusson
Hjaltested, f. 11.
apríl 1918, d. 26.
september 1996,
verslunarmaður og
málarameistari, og Guðrún
Ófeigsdóttir Hjaltested, f. 4.
desember 1920, d. 8. nóvember
2004, verslunarmaður og hús-
móðir. Pétur var sonur Lárusar
Péturssonar Hjaltested, bónda á
Öxnalæk og síðar á Vatnsenda í
Seltjarnarneshreppi, og k.h.,
Sigríðar Guðnýjar Jónsdóttur
Hjaltested húsfreyju. Guðrún
var dóttir Ófeigs Jónssonar,
bónda í Kolsholti í Flóa, síðar
innheimtumanns í Reykjavík, og
k.h.,Valgerðar Guðmundsdóttur
húsfreyju. Systkini Ófeigs eru
Valgerður, f. 8. maí 1943,
meinatæknir; Lárus Hjaltested,
f. 24. janúar 1945, d. 1. sept-
ember 1991, verslunarmaður;
og Pétur Hjaltested, f. 11. apríl
1956, tónlistarmaður.
9. maí 2005. 2. Sigríður Björk
Marinósdóttir, f. 2. febrúar
1978, leikskólakennari og
bóndi, eiginmaður hennar er
Arnór Hans Þrándarson smiður
og bóndi. Dætur þeirra eru
Edda Guðrún, f. 8. júlí 2002,
Ólöf María, f. 29. janúar 2007,
og Sara Björk, f. 2. nóvember
2010.
Ófeigur ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur. Hann lauk stúd-
entsprófi frá Verslunarskóla Ís-
lands 1970, lauk námi í
viðskiptafræði frá Háskóla Ís-
lands 1974 og MBA-prófi frá
University of Minnesota 1976.
Ófeigur var skrifstofustjóri hjá
iðnaðardeild SÍS 1976-77,
fulltrúi framkvæmdastjóra þar
1977-78, markaðsstjóri þar
1978-81, framkvæmdastjóri
Jarðefnaiðnaðar hf. 1981-82,
framkvæmdastjóri Íslensks
markaðar hf. 1982-86, hagfræð-
ingur hjá Ríkisendurskoðun
1986-95, deildarstjóri hjá RÚV
1995-2001 og deildarstjóri hjá
Landsvirkjun 2001-2013. Ófeig-
ur var virkur í félagsmálum á
sínum yngri árum og var m.a.
formaður Málfundafélags
Verslunarskóla Íslands 1967-68
og formaður Félags
viðskiptafræðinema 1972-73.
Útför Ófeigs fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
26. febrúar 2015, kl. 13.
Fyrri eiginkona
Ófeigs var Katrín
Magnúsdóttir, f. 23.
september 1948,
stjórnarráðs-
fulltrúi. Börn
Ófeigs og Katrínar
eru: 1. Erna, f. 10.
október 1972, lög-
fræðingur, eig-
inmaður hennar er
Sigfús Þór Sig-
mundsson stjórn-
sýslufræðingur. Dætur þeirra
eru Katrín Inga, f. 18. mars
2010 og Anna Guðrún, f. 11.
september 2013. 2. Stefán, f. 20.
júní 1977, verkfræðingur. 3.
Guðrún Hlín, f. 26. apríl 1984,
viðskiptafræðingur. Ófeigur
kvæntist seinni konu sinni,
Eddu Ingibjörgu Tryggvadótt-
ur, f. 13. september 1951, hús-
næðisfulltrúa í Garðabæ, hinn 3.
mars 1995. Stjúpbörn Ófeigs,
börn Eddu Ingibjargar frá fyrra
hjónabandi, eru: 1. Örn Steinar
Marinósson, f. 5. október 1971,
öryggisfulltrúi hjá Isavia, eig-
inkona hans er Nína Rut Eiríks-
dóttir aðstoðarkona tannlæknis.
Dætur þeirra eru Margrét
Edda, f. 7. júlí 1997, Diljá Hlín,
f. 4. maí 2001, og Jóna Marín, f.
Í dag kveð ég ljúfan og góðan
mann, mann sem ól mig upp frá
unga aldri. Í hjarta mínu á ég
ótal margar fallegar minningar
sem ég mun varðveita að eilífu.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
mig og hvattir mig áfram í lífinu
með ást og skynsemi. Þín verð-
ur sárt saknað af okkur Arnóri
og afastelpunum þínum, sem
tóku sérstöku ástfóstri við þig.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt, elsku pabbi,
megi Guð geyma þig.
Þín
Sigríður Björk (Sirrý).
Stjúpfaðir minn, Ófeigur
Hjaltested, var bráðkvaddur
þann 15. febrúar síðastliðinn, á
Landspítalanum eftir að hafa
verið að glíma við erfið veikindi.
Þegar maður gerir upp þann
tíma sem við eyddum saman þá
get ég sagt það frá hjarta mínu
að hann var ekki bara stjúpfaðir
minn, hann var líka vinur minn
og hans verður sárt saknað. Offi
var ekki fullkominn maður, ekki
frekar en við hin, en hjartgóður
var hann og var hann alltaf
tilbúinn að hlusta og hjálpa til ef
hann gat.
En í gegnum árin hef ég lært
að lífið tekur og lífið gefur og
það minnir okkur rækilega á
það að vera góð hvert við annað
og að það eru góðu minning-
arnar sem sitja eftir sem mikil
verðmæti.
Takk, Offi, fyrir mig, þú
reyndist mér vel og ég er þakk-
látur fyrir það að hafa getað
kallað þig stjúpföður og vin og
ég kveð þig með söknuði.
Örn Steinar Marinósson.
Þá er komið að kveðjustund.
Elsku tengdapabbi, takk fyrir
allar stundirnar sem við áttum
saman.
Lífið er hverfult. Ákveðið
tómarúm ríkir á Haukanesinu
án þín og minningarnar um þig
rifjast upp.
Ljúfur varstu og áhugasamur
um okkur Garðpúkana þína,
vildir ávallt fá nýjustu fréttir af
Suðurnesjum.
Fuglaáhugi þinn var greini-
legur. Þegar þú varst veikur
heima í janúar, þá sá ég fálka út
um gluggann í eldhúsinu alveg
við fjöruna, þú komst fljótt til
mín, sást fuglinn og fylgdist
með honum dágóða stund uns
hann hvarf og sagðir „Já, þetta
er fálki og þeir eru oft hér“. Ég
sá ljómann skína og allar
áhyggjur af þér fara á þessari
stundu.
Þú og tengdamamma voruð
eins og ein heild. Ég veit að þú
vakir yfir henni og hún finnur
það.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á ör-
skammri stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr,
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú
geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár,
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur).
Þín tengdadóttir,
Nína Rut Eiríksdóttir.
Þar sem elskulegi afi minn,
hann Ófeigur Hjaltested, lést
þann 15. febrúar 2015 eftir erf-
iðan sjúkdóm langar mig að
minnast hans í nokkrum orðum.
Hann Offi afi, eins og við
barnabörnin hans kölluðum
hann, var yndislegur maður sem
öllum þótti vænt um. Hann elsk-
aði tónlist mjög mikið. Hann var
alltaf að hvetja mann áfram í því
sem maður var að gera, hvort
sem það var tónlistarnám,
íþróttir eða skólinn enda fannst
honum gaman þegar við stóðum
okkur vel. Hann var mjög góður
hlustandi og var gott að tala við
hann. Ég man eftir því þegar ég
var að byrja að læra á bíl og þá
sagði afi mér þá sögu að hann
hefði verið mjög ungur eða um
12 ára gamall þegar hann var að
byrja keyra alls konar bíla, sem
þótti nokkuð algengt í þá daga.
En nú hefur hann elsku afi
kvatt okkur í hinsta sinn og er
hans sárt saknað. Ég vildi óska
þess að hann væri ennþá hér, en
við verðum bara að vera sterk
og trúa því að hann sé á betri
stað núna og búinn að hitta alla
sína ættingja á himnum.
Nú sefur þú í kyrrð og værð og hjá
englunum þú nú ert.
Umönnun og hlýju þú færð
og veit ég að ánægður þú sért.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn.
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Blessun drottins munt þú fá
og fá að standa honum nær.
Annan stað þú ferð nú á
sem ávallt verður þér kær.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn.
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Við munum hitta þig á ný
áður en langt um líður.
Sú stund verður ánægjuleg og hlý
og eftir henni sérhvert okkar bíður.
Við kveðjum þig í hinsta sinn.
Við kvöddum þig í hinsta sinn.
(Þursi, 1981)
Margrét Edda Arnardóttir.
Brávallagata 6, þar sem við
systkinin ólumst upp, var mikið
fjöskylduhús. Mamma og pabbi,
amma og afi, Stebba (móður-
systir okkar) og hennar maður
Eiríkur. Betri umgjörð um börn
er varla hægt að hugsa sér. Allir
að gera allt fyrir alla og ekki
hvað minnst fyrir okkur krakk-
ana.
Við vorum fjögur, Valgerður
elst og svo strákarnir Lárus,
Ófeigur og Pétur. Alltaf einhver
heima til að sinna okkur, gefa að
borða eða kakó að drekka,
hjálpa okkur með lærdóminn
eða bara spila við okkur.
Gestur, maður Völu, talar
stundum um það þegar hann fór
að koma á Brávallagötuna hvað
hann var hissa að sjá okkur
systkinin koma við á hverri hæð
til að athuga hvað væri í pott-
unum og stundum hefðum við
borðað aðalréttinn og eftirrétt-
inn á sitt á hvorum staðnum eft-
ir því hvað okkur leist best á.
Annað athvarf áttum við
systkinin hjá föðurfólki okkar
uppi á Vatnsenda, foreldrar
okkar byggðu sumarhús í Kríu-
nesi, sem var sumardvalarstað-
ur okkar til margra ára og var
öll stórfjölskyldan þar í næsta
nágrenni og þar eignuðumst við
góða vini.
Sveitin okkar systkinanna var
Dalbær í Hrunamannahreppi.
Þar vorum við hvert á eftir öðru
í mörg sumur og var það okkur
öllum sannkölluð sæluvist.
Offi var fljótur að læra að
lesa og man ég hann kornungan
við að lesa Heimskringlu. Hon-
um gekk flest vel á skólaárunum
og eignaðist marga góða vini
bæði af Brávallagötunni og í
skólanum. Hann var einkar
trygglyndur hvað vinina snerti
og keypti hann hús með einum
þeirra í Arnarnesinu, Magnúsi
sem átti heima á nr. 10 á Brá-
vallagötu og hafa þeir búið þar
saman alla tíð síðan.
Fyrir lítinn dreng var ekki
ónýtt að eiga Offa sem stóra
bróður, með öll módelin sín sem
hann setti svo listilega saman og
málaði. Við bræðurnir vorum
miklir áhugamenn um seinni
heimsstyrjöldina og var varla sú
flugvélartegund eða það herskip
frá þeim tíma, sem ekki var sett
saman í módelsafninu. Það hef-
ur örugglega reynt á þolinmæði
Offa að hafa lítinn pjakk and-
andi ofan í hálsmálið á sér, en
alltaf var hann jafn yndislegur
og deildum við saman herbergi í
mörg ár.
Öll uxum við úr grasi, eign-
uðumst okkar fjölskyldur og
börn sem eru í góðu sambandi,
enda héldu foreldrar okkar vel
utan um okkur og sáu til þess að
samheldnin væri góð.
Offi var mikill selskapsmaður
og skemmtilegur. Það eru
margar minningarnar sem
sækja á okkur við þessi tíma-
mót, eins og t.d. vikudvöl sem
við áttum saman systkinin
ásamt mökum úti í Flatey. Eins
allar veiði- og sumarbústaða-
ferðirnar og matarboðin sem
Offi og Edda stóðu fyrir. Var þá
ávallt höfðinglega veitt og glatt
á hjalla.
Lárus bróður okkar misstum
við fyrir aldur fram 46 ára gaml-
an og nú er það Ófeigur sem
kveður okkur. Við trúum því að
nú sé gleði á himnum hjá öllu
okkar góða fólki og biðjum fyrir
bestu kveðjur.
Innilegar samúðarkveðjur til
þín, elsku Edda, og ástvina
allra.
Blessuð sé minning kærs
bróður.
Valgerður (Vala) systir
og Pétur bróðir.
Andlát Ófeigs frænda, eða
Offa eins og hann var kallaður
bar brátt að. Hann hafði að vísu
glímt við veikindi um talsvert
langa hríð, en virtist þó ekki
vera á förum. En sjúkdómurinn
ágerðist skyndilega og dró hann
til bana eftir stutta legu á Land-
spítalanum. Það er lýsandi
dæmi um skapgerð Offa heitins,
hvernig hann brást við veikind-
um sínum. Engan bilbug var á
honum að finna hvað þau snerti,
þegar við ræddum saman sím-
leiðis í jólamánuðinum og hann
var frekar bjartsýnn á fram-
haldið. En þannig var Ófeigur
að upplagi. Bjartsýnismaður,
sem tókst á við hlutina og lagði
mikið upp úr að skila góðu
verki. Hvort heldur var um að
ræða bernskuleikina, skóla-
göngu og síðar starfsvettvang
stóð Offi fyllilega fyrir sínu. Ég
átti því láni að fagna að kynnast
Brávallagötufólkinu, þ.e.a.s. for-
eldrum hans og systkinum, bet-
ur en flestir aðrir innan fjöl-
skyldunnar. Málin höguðu því
þannig til, að pabbi og mamma
Offa, hjónin Pétur Hjaltested,
móðurbróðir minn, og Guðrún
Ófeigsdóttir tóku mig tvisvar
sinnum í fóstur vegna óperu-
söngnáms Sigurveigar Hjalte-
sted, móður minnar, erlendis. Í
fyrra skiptið, um rúmlega hálfs
árs tímabil, deildum við Offi
frændi herbergi. Hann var þá
tíu ára en ég þrettán. Okkar
samskipti voru þá sem endra-
nær mjög góð og margt rædd-
um við frændurnir fyrir svefn-
inn er tengdi okkur sérstökum
vinar- og trúnaðarböndum, sem
héldu alla tíð. Það atvikaðist
þannig seinni árin, að við Offi
hittumst á hverju hausti í Skaft-
holtsréttum. Fór ég oftsinnis
með honum og Eddu seinni
konu hans í Þrándarholt í kjöt-
súpu og söng að afloknum rétt-
um, en Sirrý dóttir Eddu er bú-
sett þar. Samverustundirnar í
Þrándarholti gáfu okkur mikið
og ég tók eftir því, að frændi
minn klikkaði ekki á söngtext-
unum. Það var með þá eins og
annað hjá honum. Allt pottþétt.
Já, Offi frændi var vel af guði
gerður og þó í honum sé mikil
eftirsjá og nánasta fjölskylda
eigi um sárt að binda koma á
móti minningar um blíðlyndan
og heiðarlegan mann, sem stóð
lífsvaktina með sóma. Ég votta
Eddu eiginkonu Ófeigs og börn-
um hans, fósturbörnum, eftirlif-
andi systkinum og þeirra af-
komendum dýpstu samúð. Hvíl
þú í friði, elsku frændi minn.
Ólafur Beintinn Ólafsson.
Í lok janúar frétti ég að
Ófeigur vinur minn væri kominn
á sjúkrahús, alvarlega veikur.
Ég ákvað að líta til hans í lok
vinnudags. Við náðum að eiga
stutt spjall saman en Ófeigur
taldi þá að hann ætti ekki langt
eftir, nú væri komið að leiðar-
lokum. Sú reyndist raunin.
Kynni okkar Ófeigs hófust
fyrir hálfri öld í Verzlunarskóla
Íslands. Hann var fulltrúi ár-
gangs okkar í stjórn Málfunda-
félags Verzlunarskóla Íslands
sem þá hélt utan um félagslífið í
skólanum. Ófeigur var vel máli
farinn, glæsilegur á velli og
hvers manns hugljúfi. Hann var
verðugur fulltrúi árgangsins og
hefði vafalaust leitt næsta lista í
stjórnarkjöri, ef ekki hefði verið
ráðist í að breyta skipulagi fé-
lagslífsins og stofna Nemenda-
félag sem umgjörð um félagslíf-
ið. Málfundafélagið varð eitt af
undirfélögum þess.
Hugur Ófeigs stóð til þess að
leiða Málfundafélagið og bað
hann mig um að bjóða mig fram
til forseta. Studdum við hvor
annan og fengum fleiri til liðs
við okkur. Í félagslífinu mynd-
uðust vinarbönd með okkur og
fleirum, sem haldist hafa til
þessa dags. Við lásum saman til
stúdentsprófs og vorum her-
bergisfélagar í stúdentaferðinni
til Spánar sumarið 1970.
Það var gott að koma til for-
eldra Ófeigs, Guðrúnar og Pét-
urs, á Brávallagötuna. Þar átt-
um við frábærar stundir og þar
var oft kátt á hjalla. Heimsókn-
um á Brávallagötuna fækkaði
ekki nema síður sé eftir að
Ófeigur stofnaði eigið heimili og
flutti á miðhæðina.
Minna varð um samveru-
stundir um tíma þegar Ófeigur
hóf nám í Viðskiptadeild H.Í. en
ég fór utan til náms við háskól-
ann í Minnesota. Þegar ég kom
heim hélt Ófeigur utan til MBA-
náms við sama skóla. Eftir að
þeir skólafélagarnir úr Verzló,
sem fóru utan til náms, komu
heim fórum við að hittast reglu-
lega yfir vetrarmánuðina á
heimilum hver annars; Helgi,
Kjartan, Magnús, Ófeigur og
ég. Í janúar var hins vegar svo
komið að Ófeigur treysti sér
ekki til þess að hitta okkur
vegna heilsunnar.
Við kölluðum félagsskapinn
saumaklúbb. Aldrei var þó
saumað heldur skiptust menn á
fréttum af starfsvettvangi og
ræddu þjóðmálin. Þá fengum við
að fylgjast með börnum hver
annars vaxa úr grasi og komast
til manns. Í klúbbnum er það nú
fastur dagskrárliður og skylda
að félagarnir segi fréttir af
börnum sínum og barnabörnum.
Við Jóhanna sendum Eddu,
börnunum og fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur. Við
kveðjum vin okkar og félaga
með þakklæti fyrir að hafa mátt
njóta vinfengis hans, hollra ráða
og umfram allt ánægjulegrar
samveru til margra ára. Minn-
ingin lifir um góðan dreng.
Árni Árnason.
Ófeigur Hjaltested, vinur
minn í áratugi, er fallinn frá
langt fyrir aldur fram.
Ég man fyrst eftir Ófeigi í 6
ára bekk fyrir 60 árum. Hann
var fljótur til og fyrstur okkar
að verða læs, augasteinn kenn-
arans – og allra stelpnana í
bekknum. Upp frá því urðum
við samferða gegnum skólakerf-
ið í Melaskóla, Hagaskóla,
Verslunarskólanum og þar til
við útskrifuðumst samtímis úr
viðskiptadeild Háskóla Íslands
vorið 1974.
Allt frá upphafi var Ófeigur
vinsæll og vel liðinn. Hann var
jafnan í miðjum hópi hvort held-
ur var sem barn, unglingur eða
fullorðinn. Hann var mann-
blendinn og jákvæður þannig að
fólk laðaðist að honum. Ófeigur
var glaðsinna og skemmtilegur,
hafði ánægju af glaðværð og
mannamótum. Hann var gleði-
maður.
Hann naut hljómlistar og
hafði fallega söngrödd eins og
svo margir í ættinni. Ófeigur
var sannur lífsins lystisemda-
maður. Þannig naut hann sín vel
á skólaárunum og hreif fólk með
sér og hafði ávallt jákvæð áhrif
á umhverfi sitt og samferðar-
menn. Enda var hann kallaður
til forystu og þurfti ekki að
sækjast eftir vegtyllum. Eftir
kröftum hans var leitað og um
hann var sátt. Ófeigur var m.a.
formaður Málfundafélags Versl-
unarskóla Íslands og formaður
Félags viðskiptafræðinema.
Fjörutíu ár eru liðin frá því
námsferli okkar lauk. En allan
tímann héldum við traustri vin-
áttu og sambandi ásamt nokkr-
um góðum félögum. Stórt skarð
er nú höggvið í okkar raðir. En
mestur er missir fjölskyldunnar,
eiginkonu, barna og annarra
ástvina. Þeim sendum við Arna
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Eftir 60 ára samleið þykir
mér tilveran einkennileg eftir að
þessi góði vinur hefur nú kvatt
og haldið á annað tilverustig þar
sem við munum öll safnast sam-
an í fyllingu tímans og gera okk-
ur glaðan dag.
Blessuð sé minning Ófeigs
Hjaltested.
Helgi Magnússon.
Eftir vináttu og samleið í
hálfa öld, fyrst í Verzló, meðal
annars félagslífinu í fyrstu
stjórn NFVÍ, síðar í Háskóla Ís-
lands og fjölda samverustunda
þar sem við skemmtum okkur í
góðra vina hópi, gleði ríkti og
mikið var sungið, fjölda ógleym-
anlegra veiðiferða til áratuga
auk reglubundinna annarra
góðra samskipta, verður mér
efst í huga þakklæti fyrir að
hafa eignast vináttu Ófeigs og
átt með honum allar samveru-
stundirnar. Ófeigur var þægi-
legur í öllum samskiptum og
umgengni. Hann var gleðigjafi
og rakst afskaplega vel í hópi.
Hann hafði góða nærveru.
Um leið og ég læt hugann
reika og hugsa til Ófeigs og
allra samverustundanna ætla ég
að leyfa mér að raula í huga mér
fáeinar af fallegu og hugljúfu ís-
lensku dægurlagaperlunum,
sem við á góðum stundum sung-
um saman og nutum með öðr-
um. Og um leið hugsa til góðrar
nærveru hans og vináttu. Bið ég
Guð almáttugan að taka vel á
móti Ófeigi, styrkja Eddu, börn
þeirra og fjölskyldur, systkin
hans og fjölskyldur í sorg þeirra
og blessa minningu hans.
Magnús Hreggviðsson.
Smálaxar er fámennur hópur
góðra félaga sem komið hefur
saman í 40 ár til að veiða og
skemmta sér. Ófeigur Hjalte-
sted var einn af Smálöxum.
Með árunum hefur veiðiferð-
um fækkað, en þess í stað, tvisv-
ar á ári, hafa Smálaxar komið
saman, leyst landsmálin og
dægurmál líðandi stundar yfir
ölkrús og rifjað upp fyrri afrek
úr veiðiskap o.fl. Þar verður
Ófeigs nú sárt saknað, en minn-
ingin lifir um góðan dreng sem
ævinlega kætti okkur félagana
með orðum og athöfnum og
gladdi með hlýlegri nærveru og
hógværu brosi.
Eddu, börnum Ófeigs og öðr-
um aðstandendum vottum við
okkar dýpstu samúð.
F.h. Smálaxa,
Benedikt Ólafsson,
Júlíus Hafstein.
Ófeigur Hjaltested