Morgunblaðið - 07.03.2015, Qupperneq 27

27
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. MARS 2015
Broshýrar borgardætur Það gekk á með éljum og hraglanda þegar þessar glaðværu vinkonur brostu framan í heiminn og gengu niður Bankastræti á vit ævintýra í miðborg Reykjavíkur í gær.
Eggert
Í opinberri tilkynn-
ingu um fund Ólafs
Ragnars Grímssonar,
forseta Íslands, og
Ibrahims S.I. Alibra-
him, sendiherra Sádi-
Arabíu á Íslandi, er
upplýst að yfirvöld í
Sádi-Arabíu hyggist
leggja fram 135 millj-
ónir króna til bygg-
ingar mosku í Soga-
mýri. Er fjölmiðlar leituðu viðbragða
Sverris Agnarssonar, formanns Fé-
lags múslima á Íslandi, gat hann
ekki leynt ánægju sinni og sagði fé
Sáda „gleðifréttir“. Sverrir kvaðst
reyndar ekki hafa vitað um ákvörðun
Sáda, en „allt í einu birtust ein-
hverjar 135 milljónir“. Þetta væri
„mjög góð byrjun“. Þegar gengið var
á Sverri viðurkenndi hann að hafa
verið í sambandi við sádi-arabíska
sendiráðið „í gegnum tíðina“. Hann
hefði útskýrt fyrir Sád-
um að félagið hefði í
hyggju að byggja
mosku og „það kannski
náði í gegn“.
Leynd yfir fjár-
mögnun moskunnar
Sú atburðarás sem
nú á sér stað var fyr-
irséð. Áður en Reykja-
víkurborg úthlutaði fé-
laginu lóð í Sogamýri
lýsti Salmann Tamimi,
fyrrverandi formaður
félagsins, því yfir að ekki kæmi til
greina að moskan yrði byggð fyrir
erlent fé. Annars væri hætta á að
menn misstu stjórnartaumana. Í
kjölfar lóðarúthlutunarinnar hefur
Sverrir Agnarsson hins vegar játað
að fé kunni að verða sótt erlendis frá.
Sú frásögn Sverris, að hann hafi
fyrst frétt í fjölmiðlum af fyrirhug-
aðri peningagjöf Sáda er ósennileg,
sérstaklega í ljósi þess að Sverrir
kveðst sjálfur vera í Lundúnum þar
sem hann á fund með öðrum múslim-
um um byggingu moskunnar. Að
manni læðist óneitanlega sá grunur
að ætlunin hafi verið að halda leynd
um það hverjir standi að baki fjár-
mögnun moskunnar.
Norðmenn sögðu nei
Óhætt er að segja að tvær grímur
renni nú á þá sem hafa fram til þessa
stutt fyrirætlanir Félags múslima á
Íslandi. Eins og svo oft hafa frændur
vorir í Noregi meiri reynslu en við
þegar kemur að málefnum múslima.
Á árinu 2010 stóð Jonas Gahr Støre,
þáverandi utanríkisráðherra og leið-
togi norska Verkamannaflokksins, í
vegi fyrir því að Sádi-Aröbum yrði
heimilað að koma með fé til Noregs
til að byggja moskur. Jonas var
kurteis og kvað slíkt ekki koma til
greina þar sem Sádi-Arabar virtu
ekki trúfrelsi. Í þessu sambandi
benti hann á að í Sádi-Arabíu væri
refsivert að stofna söfnuð kristinna
manna.
Í eyrum flestra hljómar óhugn-
anlega þegar hérlendur trúarsöfn-
uður hyggst taka við fé frá einræð-
isríki þar sem mannréttindi, hvort
heldur karla, kvenna eða barna, eru
fótum troðin. Sverrir Agnarsson
hefði getað reynt að telja okkur trú
um að allt sé í góðu lagi í Sádi-Arabíu
og að við hefðum ekkert að óttast
þótt þeir byggðu fyrir hann mosku.
Trúverðugleikinn er hins vegar horf-
inn. Enginn hefði trúað honum.
Sverrir taldi þess vegna viðeigandi
að gera lítið úr áhyggjum frétta-
manns Ríkisútvarpsins um að féð
ætti að koma frá ríki þar sem mann-
réttindi eru ekki í hávegum höfð:
„… ég veit ekki hvaðan peningar
koma upprunalega. Er þetta ekki
bara allt upp runnið á sama stað?“
Hvað segir mannréttindaráð?
Dagur B. Eggertsson borgarstjóri
Reykjavíkur varð hugsi þegar fréttir
af fé Sáda voru bornar undir hann.
Hann ætlar að leita ráða hjá mann-
réttindaskrifstofu borgarinnar, enda
er hann vanur að vísa óþægilegum
málum til undirmanna sinna. Mann-
réttindaskrifstofan mun væntanlega
fara yfir þau skilyrði sem sett voru
fyrir lóðarúthlutuninni og taka fyrir
hvort rétt sé að taka við fé frá ríkjum
sem virða ekki mannréttindi. Ein-
hver kynni jafnvel að telja það skipta
máli að Sádi-Arabía er talin hafa
hugmyndafræðilega samstöðu með
Ríki íslams. Hvað Sverri Agnarsson
varðar þá hefur hann augljóslega
ekki í hyggju að gera hreint fyrir
sínum dyrum. Íslendingum munu
því ekki nægja yfirlýsingar hans um
að fénu fylgi engin skilyrði.
Eftir Gústaf
Níelsson » Í kjölfar lóðarút-
hlutunarinnar hefur
Sverrir Agnarsson hins
vegar játað að fé kunni
að verða sótt erlendis
frá.
Gústaf Níelsson
Höfundur er sagnfræðingur.
„Gleðifréttir“
Á alþjóðlegum baráttudegi
kvenna, 8. mars, er mikilvægt að
minnast þeirra sem rutt hafa braut-
ina í jafnréttisbaráttunni. Þær hafa
með dugnaði, elju og með veskið
stútfullt af baráttuhug opnað dyr
fyrir konur sem áður hafa verið lok-
aðar. Þær hafa einnig opnað um-
ræðuna um ofbeldi gegn konum
sem er þó enn alheimsplága og þar
er Ísland hvergi undanþegið, því
miður.
Mér þykir ástæða til að þakka
sérstaklega einum hópi baráttu-
kvenna sem staðið hefur vaktina í
25 ár. Það eru Stígamót sem standa
á þessum tímamótum en starfs-
konur Stígamóta hafa aðstoðað um
7.000 einstaklinga á þessum 25 ár-
um. Einstaklinga sem orðið hafa
fyrir kynferðisofbeldi, oft frá fleiri
en einum manni. Meginmarkmið
starfsemi Stígamóta er að aðstoða
einstaklinga sem beittir hafa verið
kynferðisofbeldi, veita þeim stuðn-
ing og fá þá til að deila
reynslu sinni með öðr-
um, sem einnig hafa
verið beittir slíku of-
beldi eða þekkja það
vel. Með kynferðisof-
beldi er, auk sifjaspella,
nauðgana og kynferð-
islegrar áreitni, einnig
átt við klám, vændi og
mansal.
Mikilvægt að standa
vel við samtök sem
bæta samfélagið
Stígamótakonur hafa einnig verið
ötulir talsmenn þess að vekja at-
hygli á kynferðisofbeldi og staðið
fyrir forvarnarstarfi og fræðslu og
eiga þær miklar þakkir skildar fyrir
það. Það er mikilvægt að standa við
bakið á slíkum samtökum sem sinnt
hafa þessu óeigingjarna og erfiða
starfi af miklum dug og þannig gert
samfélagið okkar betra.
En það er ekki bara þessi dagur
sem er merkilegur heldur er þetta
einnig afar ánægjulegt ár, þar sem
við fögnum 100 ára af-
mæli kosningaréttar
kvenna. Fyrir okkur
sem þekkjum ekkert
annað en að það sé
sjálfsagður réttur að
fá að hafa áhrif með
því að taka þátt í
kosningum er eilítið
skrýtið að hugsa til
þess að konur hafi í
raun ekki mátt kjósa
nema síðustu 100 árin.
Það er óskiljanlegt að
raunverulega hafi ver-
ið reynt að rökstyðja jafn undarlega
staðreynd og þá að konur mættu
ekki kjósa.
Hlutur kvenna efldur
innan flokks og utan
Við sjálfstæðiskonur viljum fagna
þessum tímamótum og ekki ein-
göngu sjálfstæðiskonur heldur líka
-karlar. Á flokksráðsfundi síðast-
liðið haust var samþykkt að tileinka
landsfund Sjálfstæðisflokksins 2015
konum og að markvisst verði unnið
að því að efla hlut kvenna til jafns
við karla í trúnaðarstöðum innan
flokksins og áhrifastöðum í umboði
hans.
Áhersla okkar sjálfstæðiskvenna
er á valdeflingu kvenna en með því
að koma konum til áhrifa í sam-
félaginu til jafns við karla hámörk-
um við nýtingu þess vel menntaða
og reynslumikla mannauðs sem við
búum yfir hér á landi. Stærsta
skrefið í átt að valdeflingu kvenna
sem stigið verður á næstu árum er
aukinn einkarekstur í þeim greinum
þar sem hinar svokölluðu kvenna-
stéttir starfa. Það er óviðunandi að
heilbrigðisgeirinn og menntakerfið
séu að mestu rekin af ríkinu. Með
því eru þær fjölmörgu konur sem
starfa í þessum stéttum sviptar
frelsi til að velja úr tækifærum, til
að hafa raunveruleg áhrif, semja um
hærri laun eða reka eigin fyrirtæki.
Eitt mesta tækifæri
íslenskrar þjóðar
Með því færast aukin völd til
kvenna, þeirra sem þekkja heil-
brigðiskerfið og menntakerfið einna
best. Það mun klárlega skila metn-
aðarfyllri og betri heilbriðisþjón-
ustu og menntakerfi. Stígamót eru
virkilega gott fordæmi í þessum
efnum. Eining sem rekin er á for-
sendum kvenna, byggð á reynslu
þeirra og þekkingu með stuðningi
frá ríki og einkaaðilum. Valdefling
kvenna er eitt mesta tækifæri sem
íslensk þjóð stendur frammi fyrir
og vonandi nýtum við öll þetta ár til
að auka hana sem mest.
Eftir Þóreyju
Vilhjálmsdóttur »Með formi einka-
rekstrar skapast
fjölbreytt tækifæri fyrir
konur til að ráðast í eig-
in rekstur og vera þá
ekki bundnar við aðeins
einn viðsemjanda.
Þórey Vilhjálmsdóttir
Höfundur er formaður Lands-
sambands sjálfstæðiskvenna.
Eitt mesta tækifæri þjóðarinnar