Morgunblaðið - 24.03.2015, Page 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. MARS 2015
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Ingibjörg Páls-dóttir Kolka
fæddist 1. febrúar
1926 að Sólvöllum í
Vestmannaeyjum.
Hún andaðist á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 12. mars 2015.
Faðir hennar var
Páll Valdimar G.
Kolka frá Torfalæk
í A-Hún., læknir í
Vestmannaeyjum
og héraðslæknir á Blönduósi, f.
25.1. 1895, d. 19.7. 1971. Móðir
Ingibjargar var frú Guðbjörg
Guðmundsdóttir Kolka frá
Hvammi í Kjós, f. 8. okt. 1888, d.
12. júní 1974. Systkini Ingi-
bjargar: Guðmundur Kolka, f.
21. okt. 1917, d. 23. mars 1957;
Perla Kolka, f. 31. maí 1924, og
Halldóra Kolka Ísberg, f. 3.
sept. 1929, d. 2. sept. 2007.
Ingibjörg flutti árið 1934 til
Blönduóss og ólst þar upp. Hún
gekk í Barnaskólann á Blöndu-
ósi og stundaði gagnfræðanám í
Steinnesi. Lauk námi frá
Kvennaskólanum á Blönduósi
með afar lofsamlegum vitn-
isburði. Árið 1946 hélt Ingibjörg
til Reykjavíkur til starfa á Ljós-
myndastofu Lofts Guðmunds-
sonar, móðurbróður síns. Hún
vann þar sérstaklega að litun
ljósmynda og redúseringu. Á
naut þess að segja frá á sinn
kjarnyrta hátt. Fátt kom henni á
óvart.
Börn Ingibjargar Kolka eru
fjögur: 1) Ingibjörg Sólveig
Kolka Bergsteinsdóttir, f. 15.10.
1947. Maki: Jón Bjarnason, f.
26.12. 1943. Börn: a) Bjarni,
maki: Izati Zahra. Dóttir hans:
Kristín Kolka. b) Ásgeir, maki:
Gerður Bolladóttir. Börn þeirra:
Sólveig Kolka, Þórir Kolka og
Kjartan Kolka. c) Ingbjörg
Kolka, maki: Guðmundur Sæ-
mundsson. d) Laufey Erla, maki:
Mikhail Timofeev. Sonur þeirra:
Hákon Kolka. e) Katrín Kolka, f.
26.9. 1982, d. 27.2. 2011, maki:
Eiríkur Valdimarsson. Sonur
þeirra: Valdimar Kolka. f) Páll
Valdimar Kolka, maki Sandra
Sif Einarsdóttir. Börn þeirra:
Katrín Kolka og Einar Kolka.
2) Hólmfríður Kolka Zophoní-
asdóttir, f. 12.7. 1954. Maki:
Böðvar Guðmundsson, f. 14.6.
1948. Börn hennar: a) Zophoní-
as, sambýliskona Eyrún Péturs-
dóttir. Börn hans: Alexandra
Hólmfríður Kolka og Emelía
Kolka. b) Elmar. Barn: Kristófer
Lár.
3) Guðmundur Kolka Zop-
honíasson, f. 2.3. 1959. Börn: a)
Melína Kolka, b) Páll Kolka.
4) Guðríður Kolka Zophonías-
dóttir, f. 19.5. 1964. Unnusti:
Jón Bjarki Bentsson, f. 14.9.
1965. Börn hennar: a) Halldór
Rúnar, b) Yrsa Kolka, c) Ýmir
Kolka.
Útför Ingibjargar fór fram
frá Hafnarfjarðarkirkju 23.
mars 2015.
þeim árum kynntist
hún Bergsteini Sig-
urðssyni, trésmið
frá Hjallanesi í
Landsveit, f. 11.5.
1919, d. 11.11.
2003. Eignuðust
þau eina dóttur.
Árið 1947 fluttist
Ingibjörg til
Blönduóss og vann
m.a. í apótekinu á
staðnum.
Stúlkan með gullnu lokkana
giftist þann 3. nóvember 1951
Zophoníasi Ásgeirssyni frá
Blönduósi, vélstjóra, f. 1. júní
1924, d. 27. sept. 2013, en þau
höfðu þekkst frá því í æsku.
Foreldrar hans voru Hólmfríður
Zophoníasdóttir húsmóðir og
Ásgeir Þorvaldsson múr-
arameistari. Síðan fluttust þau
til Reykjavíkur þar sem Zop-
honías stundaði sjómennsku en
Ingibjörg vann sem húsmóðir og
tók heimaverkefni í ljósmyndun.
Árið 1959 fluttu þau í Hafnar-
fjörð og frá 1966 bjuggu þau í
Smárahvammi 10 nær óslitið
uns þau fóru að Hrafnistu 2012.
Ingibjörg var listhneigð og fær
hannyrðakona, eftir hana liggja
mörg fögur útsaumsverk. Hún
var annáluð blómakona og mik-
ill dýravinur. Ingibjörg var fé-
lagslynd, gestrisin og fróð. Hún
Elskuleg móðir mín er látin.
Hugurinn fyllist af minningum um
allar stundirnar með henni, fyrst á
Blönduósi, þar bjuggum við hjá
afa og ömmu á stóru og gest-
kvæmu heimili, alltaf líf og fjör.
Mamma vann í apótekinu hjá afa
og sá um þetta stóra heimili að
miklu leyti. Hún var einstök í mat-
argerð og heimilishaldi enda búin
að vera námsmey í Kvennaskól-
anum. Dugleg, traust og góð
manneskja.
Föðuramma hennar, Ingibjörg
Sólveig, kom á heimilið þegar fað-
ir hennar varð læknir í Vest-
mannaeyjum og fylgdi þeim til
Blönduóss. Mamma svaf ætíð í
herbergi með ömmunni sem var
blind og var augu hennar og hjálp-
arhella. Þær fóru saman í göngu-
túra, jarðarfarir o.fl. Amma henn-
ar var mikil tóvinnukona og spann
á rokkinn sinn, prjónaði og litaði
garn, allt með aðstoð ömmu.
Læknisíbúðin var á þremur hæð-
um, eldhús í kjallara, stofa á
næstu hæð og sofið á þeirri þriðju.
Þær voru að þessu litunarstandi
uppi á 3. hæð, paufuðust niður
stigann með vatnsfötuna á milli
sín, sú blinda hélt sér í handriðið.
Við val á litum notuðu þær þá að-
ferð að mamma lýsti litnum,
„þessi er eins og gras“, eða líkti
þeim við mismunandi blóm.
Mamma merkti svo hnyklana með
öryggisnælum eftir fjölda lita.
Amma kenndi mömmu líka að lesa
með því að láta hana draga útlínur
stafa í lófann á sér, t.d. sagði
mamma „þessi stafur er strik og
bumba að ofan“, það var þá p.
Þegar mamma fór svo í barnaskól-
ann varð hún hæst í lestri. Í ferm-
ingarundirbúningnum kunni
mamma þegar alla sálma frá
ömmu sinni og var öfunduð af því
að þurfa ekkert að læra. Mamma
las á föstunni passíusálmana fyrir
ömmu sína. Þegar hún stundaði
Kvennaskólann og kom ekki heim
á kvöldin, las hún sálmana í gegn-
um símann fyrir gömlu konuna.
Mamma fór ekki að heiman
fyrr en amma hennar var látin, þá
fór hún til Reykjavíkur að vinna á
Ljósmyndastofu Lofts Guð-
mundssonar, móðurbróður síns.
Mamma var fljót að læra og þótti
mjög hæfileikarík. Hún hélt áfram
að taka að sér verkefni frá ljós-
myndastofunni þegar við bjugg-
um á Garðastrætinu. Mamma var
mjög listræn og það lék allt í
höndunum á henni. Hún var ein-
staklega fær í útsaumi og gæddi
listaverkin lífi með sérlega fallegu
litavali. Hún hafði svo næmt auga.
Í Garðastrætinu var alltaf gest-
kvæmt, við bjuggum svo mið-
svæðis, bæði frændfólk og fólk
norðan úr Húnavatnssýslu. Við
fluttum síðan í Hafnarfjörð, fyrst
á Holtsgötu og síðar byggðu þau
pabbi hús í Smárahvammi með
miklum dugnaði og elju. Þá var ég
farin að heiman. Þar höfðu þau
stóran garð sem þau sinntu af
mestu alúð. Pabbi ræktaði marg-
falda uppskeru af kartöflum og
mamma ótal tegundir af blómum.
Þau voru með gróðurhús í garð-
inum og þar hafði mamma rósirn-
ar sínar. Hún hélt lífi í veikburða
græðlingum og safnaði blómum
og plöntum sem hún ræktaði af al-
úð. Okkur þótti gott að koma til
þeirra og mamma passaði alltaf
upp á að hafa einhvern uppáhalds-
mat eða sætabrauð tilbúið fyrir
börnin. Ekki gat ég fengið upp-
skriftina að uppáhaldskökunni því
hún bakaði bara eftir tilfinningu.
Þú hefur kennt mér svo margt,
elsku mamma mín, blessuð sé
minning þín.
Ingibjörg Sólveig B. Kolka.
Ingibjörg P. Kolka fæddist 1.
febrúar 1926. Hún var því 89 ára
þegar hún lést 12. mars 2015.
Við mamma vorum alltaf náin
og miklir vinir. Þegar við vorum
tvö ein ræddum við oft lengi sam-
an um heima og geima. Gott minni
einkenndi Lillu, eins og hún var
kölluð. Hún mundi ótrúlegustu
hluti í smáatriðum.
Uppeldisaðferðir hennar fólust
meira í heilræðum en stjórnsemi.
Hún brýndi mikið fyrir manni
stundvísi og þá sérstaklega þegar
maður átti að mæta til læknis.
Þótt maður fengi að mestu leyti að
ráða sér sjálfur fann maður alltaf
fyrir umhyggju hennar.
Henni var helst umhugað um
að fjölskyldunni liði vel og allir
væru hamingjusamir. Umhyggjan
var þó ekki bundin við fjölskyld-
una því hún mátti ekkert aumt sjá.
Fyrir kom að hún gaukaði smá
gjöfum að fólki sem hún þekkti lít-
ið, yfirleitt fólki sem hún taldi eiga
erfitt eða fólki sem hún vildi sýna
þakklæti.
Ingibjörg reyndist vinum
barna sinna og barnabarna gjarn-
an vel. Hún bauð þeim stundum í
mat og var gjafmild á bakkelsi, því
hún bakaði mikið. Stundum bauð
hún heilu krakkahópunum í bakk-
elsi á kaffitímum og minnisstætt
er bananabrauðið með súkkulaðis-
pænum sem skarinn át oft býsn af.
Þó Ingibjörg hafi verið tilfinn-
ingarík var æðruleysi hennar og
styrkur með ólíkindum. Hún hélt
alltaf sínu striki! Hún minntist
sjaldan á nokkuð sem hrjáði hana,
til dæmis bakveiki eða mígreni. Í
öllum mínum miklu samskiptum
við móður mína man ég varla að
nokkurn tíma hafi vottað fyrir
sjálfsvorkunn hjá henni.
Hún var mikill dýravinur. Hún
tók til að mynda að sér labrador-
tíkina Perlu sem dóttursonur
hennar gat ekki haft lengur. Tíkin
fékk Cheerios hringi með mjólk á
sunnudögum og þegar herbergi
losnaði í húsi Ingibjargar við
Smárahvamm í Hafnarfirði þá
fékk Perla það og svaf í rúmi eins
og hver annar fjölskyldu-
meðlimur.
Guðmundur K. Zophoníasson.
Þá er ég búinn að fara mína síð-
ustu ferð á Hrafnistu að heim-
sækja hana Lillu, en það var móð-
ir unnustu minnar, Ingibjörg
Pálsdóttir Kolka, oftast kölluð.
Hjá Lillu var ég reglulegur gestur
síðustu misserin og átti svo sann-
arlega ekki von á að heimsóknun-
um þangað myndi ljúka svo
skyndilega. Hún Lilla var alltaf
hrein og bein og sagði sína mein-
ingu á mönnum og málefnum um-
búðalaust. Það var mér því all-
nokkur léttir þegar þessum
nýjasta aukameðlim Kolka-fjöl-
skyldunnar, unnusta yngstu dótt-
urinnar, var tekið með kostum og
kynjum í fyrstu heimsókninni og
raunar ávallt eftir það.
Á Hrafnistu undi Lilla hag sín-
um vel, enda var það ekki í hennar
anda að kvarta eða láta hafa fyrir
sér. Hún hafði ætíð verið höfðingi
heim að sækja, og breytti ekki út
af því þótt aldurinn færðist yfir.
Ekki brást að boðið var upp á veit-
ingar af einhverju tagi þegar
heilsað var upp á Lillu, og yngri
ættingjar fengu gjarnan sætan
mola hjá þessari gestrisnu og ör-
látu konu sem mat fjölskylduna
sína flestu öðru ofar. Hún var afar
stolt af afkomendum sínum og
gladdist innilega yfir velgengni
þeirra og áfangasigrum í stóru
sem smáu. Herbergi Lillu á
Hrafnistu bar listfengi hennar
einnig fagurt vitni, en hún hafði
yndi af útsaum og voru veggirnir
skreyttir fallegum útsaumsmynd-
um hennar.
Lillu þótti gaman að segja frá
því sem á daga hennar hafði drifið
á langri og viðburðaríkri ævi. Var
bæði skemmtilegt og fræðandi að
hlusta á frásagnir hennar. Hún
var sögumaður góður, vel máli
farin og kímdi gjarnan við ef eitt-
hvað spaugilegt bar við í frásögn-
inni, sem var oft. Henni varð tíð-
rætt um bernsku sína, bæði í
Eyjum og sér í lagi á Blönduósi
þar sem hún ólst upp í læknisbú-
stað héraðssjúkrahússins. Einnig
sagði hún gjarnan sögur af dýr-
um, bæði húsdýrum, gæludýrum
og villtum dýrum, en Lilla var
mikill dýravinur. Hún spurði líka
gjarnan frétta og fylgdist vel með
því sem dreif á daga fjölskyldu,
vina og kunningja.
Lilla hafði sem læknisdóttir á
Blönduósi oft setið yfir dauðvona
fólki og stytt því síðustu stundirn-
ar með upplestri og spjalli. Fyrir
henni var dauðinn eðlilegt fram-
hald af lífinu. Víst er að henni hef-
ur verið vel fagnað af Zophoníasi
sínum eftir viðskilnaðinn við okk-
ur hin. Þau hjónin áttu 62 ár sam-
an fram að andláti hans, og eru nú
sameinuð á ný eftir einungis hálfs
annars árs aðskilnað, hvort sínum
megin móðunnar miklu.
Lilla var trúuð kona og er því
við hæfi að ljúka þessum minning-
arorðum með sálmi Páls föður
hennar:
Til þín, Drottinn hnatta og heima,
hljómar bæn um frið.
Veittu hrjáðum, hrelldum lýðum
hjálp í nauðum, sekum grið.
Þegar skjálfa skorðuð fjöllin,
skeika flest hin dýpstu ráð,
lát oss veika fá að finna
fasta bjargið, þína náð.
(Páll V.G. Kolka)
Hvíl í friði, Lilla mín.
Jón Bjarki.
Einhverju sinni á ættarmóti á
Húnavöllum þegar amma hafði
dansað við alla frændur sína á
Torfalæk og skemmt sér konung-
lega, fórum við nokkur börn og
barnabörn með henni upp á her-
bergi að spjalla. Þá segir hún allt í
einu höstuglega: „Ég vil ekki hafa
það að barnabörnin mín skrifi um
mig minningargreinar, það er allt-
of sorglegt!“ Þótt ég hafi lofað öllu
fögru þá til þess að hún gæti hætt
að æsa sig yfir þessum ömurlegu
minningargreinum sem barna-
börn skrifuðu um ömmur sínar
hef ég hugsað mér að standa undir
nafni sem nafna hennar og hlusta
ekki á slíkt.
Amma var mjög listræn og svo
virtist sem allt léki í höndunum á
henni. Það var nóg fyrir hana að
sjá dúkku einu sinni til þess að
geta saumað á hana alklæðnað
sem smellpassaði enda voru mínar
dúkkur ávallt einstaklega vel til
fara því amma sá um að fata þær
upp. Þar fyrir utan saumaði hún
út mörg listaverk þar sem hún tók
sér ávallt skáldaleyfi frá litum og
mynstri sem gerði verkin hennar
listræn og einstök.
Amma var garðyrkjumaður og
hún og afi ræktuðu saman garðinn
sinn, hvort á sinn hátt. Hann sá
um trén, grasflötina og kartöfl-
urnar en hún um blómin og mat-
jurtirnar. Ég leitaði að sjálfsögðu
til hennar um að fá blóm í minn
garð og um leið gaf hún Guðmundi
vínrabarbara sem mamma hennar
hafði sáð fyrir á Blönduósi og var
hið mesta gersemi. Þegar hún sá
hvað Guðmundur gladdist við
þessa gjöf sagði hún: „Þú ert lán-
söm að eiga mann sem hefur
áhuga á garðrækt.“
Hún var mikill sagnaþulur og
sagði sögur af dýrum og hátterni
þeirra en mörg dýr úr nágrenninu
voru í fæði hjá henni, ekki síst
fuglar. Amma kunni ekki síður
sögur af mannfólkinu og hátterni
þess og sagði sögur af mannlífinu
á Blönduósi og fólki sem hún hafði
kynnst á lífsleiðinni því hún gat
verið góður mannþekkjari. „Þú
manst að minnið er úr móðurætt-
inni þinni!“ Þetta minnti hún mig
reglulega á því að amma hennar
hafði kunnað ógrynnin öll af
kvæðum og sögum og hún sjálf
ólst upp við sagnahefð hennar og
foreldra sinna og viðhélt henni.
Ekki voru það eingöngu dýrin
sem fengu hjá henni krásir heldur
sá hún til þess að allir gestir
fengju eitthvað gott að borða en
hún var listakokkur og gat fram-
reitt dýrindismáltíð úr hverju sem
var. Hún hafði séð um matseld á
heimili foreldra sinna þar sem
ávallt var margt í mat og var einn-
ig húsmæðraskólagengin. Ýmsa
rétti smakkaði ég hjá henni í
fyrsta skipti og bragðið af þeim
hafði allt aðra fyllingu en sá matur
sem ég fékk annars staðar. Hún
gaf mér mörg góð ráð í sambandi
við matseld og ekki síst hvernig
nýta má matinn sem best, það sem
núna kallast að minnka matarsó-
un. Hjá henni var aldrei um neina
sóun að ræða vegna þess að hún
var einfaldlega nýtin.
Kemur nú að þeirri tilfinninga-
semi sem amma þoldi síst í áður-
nefndum minningargreinum.
Enda þótt hún hafi að eigin sögn
verið tilbúin til þess að fara vorum
við, afkomendur hennar, ekki
viðbúin því að það yrði alveg strax
enda hefur hún ávallt verið ríkur
hluti af okkar lífi. Hennar er sárt
saknað og það er tómlegt að geta
ekki lengur skroppið til hennar.
Ingibjörg Jónsdóttir Kolka.
Elsku besta amma mín.
Það er svo skrítið að hugsa til
þess að ég fari aldrei aftur í heim-
sókn til þín. Þú hefur verið svo
stór hluti af lífi mínu enda voru
heimsóknir á Smáró, og seinna
Hrafnistu, að minnsta kosti viku-
legur atburður. Það voru alltaf all-
ir velkomnir til þín og afa á Smáró
og það var föst hefð eftir sund-
ferðir í Suðurbæjarlaug að labba
til ykkar og næra mig áður en ég
hélt heim.
Það var mjög eftirsóknarvert
að gista hjá ykkur en þær voru
ófáar næturnar sem ég svaf á
Smáró. Þá byrjaði dagurinn vana-
lega á morgunleikfimi á Stöð 2,
næst horfðum við á Glæstar vonir
yfir morgunmatnum og loks á Ná-
granna í hádeginu. Það var alltaf
svo notalegt að vera hjá ykkur og
ekki skemmdi fyrir að þú komst
alltaf fram við mig eins og prins-
essu. Ég fékk matinn færðan fram
í stofu þar sem ég lá með sængina
og kúrði yfir sjónvarpinu. Stund-
um sátum við saman og hlustuð-
um á útvarpið en á meðan saum-
aðir þú út og ég horfði á eða æfði
mig í krosssaum.
Leiðin lá líka oft út í garð enda
varstu mikil garðyrkjukona. Þá
hjálpaði ég þér að vökva með
grænu könnunni eða skoppaði um
á meðan þú hugaðir að blómunum.
Það er erfitt að hugsa til þess að
ég muni aldrei sjá þig aftur eða
heyra röddina þína. Þú sem varst
svo dugleg að segja allskonar sög-
ur og mundir allt! Það sem huggar
mig þó í sorginni er að ég veit að
það voru tveir aðilar sem tóku á
móti þér með opnum örmum og
bros á vör þegar þú gekkst inn í
himnaríki. Það voru afi og Perla.
Nú vakið þið yfir okkur öllum og
passið okkur og það er gott að
hugsa til þess að ég eigi vernd-
arengla á himnum. Einn daginn
hittumst við á ný og þá geturðu
aftur sagt mér sögur um lífið og
tilveruna. Elsku amma mín, þú
munt alltaf eiga stað í hjarta mínu
og ég veit að þú fylgir mér um
ókomna tíð.
Ég elska þig.
Þín,
Yrsa Kolka.
Amma í Hafnó bjó í Smára-
hvammi 10, þetta var lengi vel
eina götuheitið sem ég kunni. Við
bjuggum langt í burtu en þegar
mamma var óendanlega lengi í
símanum þá vissi ég alltaf að
amma var hinum megin á línunni.
Ég man vel eftir að hafa sofið í
litla brúna sófanum sem rétt svo
smellpassaði utan um mig og
brúðkaupið í Kana innrammað á
veggnum fyrir ofan mig. Það var
alltaf jafn sérstakt að heyra í ein-
um og einum bíl þenja sig í kvöld-
kyrrðinni, hljóð sem eyrað var
ekki vant heima fyrir. Ég hlakkaði
alltaf svo mikið til að fá appels-
ínuköku hjá ömmu en hana fékk
ég hvergi annars staðar. Amma
átti líka alltaf nammi og hún hlust-
aði ekkert á leiðindanöldur í for-
eldrum sem vildu hefta aðgang að
góðgætinu. Ömmu var líka alltaf
mikið í mun að næra þá sem sóttu
hana heim.
Jafnvel þegar ég heimsótti
hana með Hákon minn sem ung-
barn vorkenndi hún honum svo
mikið að geta ekki notið þess að fá
gotterí eins og hinir og bað mig
um að setja hann á brjóst svo hann
fengi nú eitthvað.
Ömmu varð sjaldan orða vant
og lét álit sitt gjarnan í ljós. Þegar
ég kynnti hana fyrst fyrir Mikhail,
manninum mínum, hnippti hún í
mig og hvíslaði að mér að hann
væri nú bara ansi sætur.
Þegar hún heimsótti okkur til
Skotlands um árið vílaði hún ekk-
ert fyrir sér að beita enskunni og
skýra fyrir tortryggnum tollvörð-
um að brúni klumpurinn sem leit
út eins og hass væri bara eitthvað
sem Íslendingar borðuðu alltaf
með fiski.
Ég man hvað okkur þótti gam-
an að fá hana til okkar og hve mik-
ið hún naut þess að skoða bótan-
íska garðinn í Edinborg þar sem
var að finna sjaldgæfar plöntur og
gróður alls staðar að úr heiminum.
Ekki þótti okkur heldur síðra að
fá heilu pokana af apollolakkrís,
beint úr verksmiðjunni í Hafnar-
firði.
Amma kunni ógrynni af sögum
og hafði stálminni, eins og hún
impraði svo oft á sjálf. Löngu
horfnir ættingjar stóðu manni
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
og mér finnst nánast eins og ég
þekki þetta fólk í gegnum frásagn-
irnar þó að ég hafi aldrei hitt það.
Amma miðlaði til okkar ómetan-
legum fjársjóði minninga og inn-
sýn í horfna tíma. Mér fannst allt-
af svo gaman að hlusta á ömmu og
henni ekki síður gaman að segja
frá, enda blandaði hún inn í þetta
næmu skopskyni fyrir fólki og að-
stæðum.
Það er sjálfsagt eigingirni í mér
en ég hefði svo gjarnan viljað hafa
ömmu mína aðeins lengur, hefði
svo gjarnan viljað fá að heyra
fleiri sögur og njóta nærveru
hennar.
Mér þótti sérstaklega gaman
hvað hún fylgdist vel með Hákoni
mínum og hefði viljað að hann
fengi að kynnast henni betur,
heyra sögurnar um nafna hans
Loftsson sem var ömmu afar kær.
Ingibjörg
Pálsdóttir Kolka