Morgunblaðið - 24.04.2015, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2015
✝ Guðrún Sig-urðardóttir
fæddist á Litlu-
Giljá í í
Sveinsstaðahreppi í
Austur-Húnavatns-
sýslu 31. október
1939. Hún lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 14.
apríl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Þur-
íður Sigurðardóttir húsfreyja, f.
9. september 1894, d. 16. júlí
1968, og Sigurður Jónsson
bóndi, f. 1. júlí 1885, d. 14. apríl
1955.
Guðrún var yngst tíu systk-
ina. Látin eru Magnús, Haf-
steinn, Vigdís, Einar, Stefán, El-
ín Anna og Ingi Garðar.
Eftirlifandi systkini hennar eru
hennar er Guðný Sigurð-
ardóttir. 2. Ingimar Ársæll Ein-
arsson, f. 10. apríl 1976. 3. Elín
Björk Einarsdóttir, f. 17. ágúst
1977. Börn hennar eru Soffía Sif
Baldursdóttir, f. 26. september
1997, og Kjartan Aðalsteinsson,
f. 18. október 2010.
Guðrún bjó á Litlu-Giljá til
ársins 1977 og sá um búskapinn
ásamt bróður sínum, Magnúsi,
eftir andlát föður þeirra og síð-
ar móður. Guðrún stundaði nám
í Kvennaskólanum á Blönduósi,
söng um árabil í kirkjukór Þing-
eyrarkirkju og tók þátt í marg-
háttuðu félagsstarfi. Eftir að
Guðrún og Einar fluttu á
Blönduós vann hún lengst af á
Heilbrigðisstofnun Blönduóss
við hin ýmsu störf. Árið 1998
flutti hún til Reykjavíkur og
starfaði á Borgarspítalanum til
ársins 2007. Frá árinu 2008
vann hún í hlutastarfi í kjöt-
borði Nóatúns í Austurveri til
janúarloka 2015.
Útför hennar fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag, 24. apríl
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
Sigþrúður og Guð-
mundur Magnús.
Guðrún giftist 8.
október 1987 Ein-
ari Jóhannessyni
vélstjóra, frá
Gauksstöðum í
Garði, f. 28. maí
1937, d. 8. nóv-
ember 1995. Þau
eignuðust tvö börn
en fyrir átti Guðrún
einn son og Einar
þrjú börn úr fyrra hjónabandi.
Börn Guðrúnar eru: 1. Gunn-
ar Þór, f. 7. október 1961. Sam-
býliskona hans er Gígja Heiðrún
Óskarsdóttir, f. 8. ágúst 1973.
Börn þeirra eru Birkir Freyr, f.
30. mars 1999, og Andri Már, f.
17. desember 2004. Fyrir átti
Gunnar dótturina Lindu Björk,
f. 10. nóvember 1986, en móðir
Við minnumst Dúnu frænku,
hörkuduglegrar og alltaf vinn-
andi. Hér áður fyrr það voru
sveitastörfin á Litlu-Giljá, og vann
hún jafnt innan- sem utandyra. Í
minningunni hjá okkur systkinum
stóð hún glaðbeitt í fjósinu ásamt
aðstoðarfólki, sem varð síðan
hennar bestu vinir í gegnum tíð-
ina. Þegar pabbi lagði af stað með
okkur fjölskylduna norður á Litlu-
Giljá þótti okkur krökkunum til-
komumikið að gista í þessu stóra
og fallega húsi hjá þeim systkin-
um, Dúnu, Magga og ömmu. Og
þegar við renndum í hlað voru
auðvitað tíndar fram fínustu
kræsingar fyrir svanga gesti að
sunnan. Dúna fékk þá bón frá
litlum gesti hvort hún ætti nokkuð
rúgbrauð með kæfu. Það var sjálf-
gefið að verða við þeirri bón og
útbjó Dúna það svo eftirminnilega
og yljar það hjartanu enn í dag.
Hræringurinn hennar var líka
góður. Gamla bæinn á Litlja-Giljá
var ævintýralega gaman að skoða
þar sem þau systkinin, tíu talsins,
áttu sína barnæsku. Dúna var ein-
staklega minnug og átti ógrynni
sagna frá þessum tíma sem gam-
an var að hlusta á og hennar vitn-
eskja kom oft að góðum notum.
Dúna lá ekki á skoðunum sínum
og hafði sterka réttlætiskennd.
Hún var stríðin og gat alveg látið
mann heyra það en svo var stutt í
góðlátlegan hláturinn. Dúna hafði
gaman af að spjalla við unga fólk-
ið, hún var góður hlustandi og
fylgdist vel með sínu fólki.
Hafsins brún og himintjöld
hæstu rúnum glóa.
Oft eru júní indæl kvöld
út við Húnaflóa.
(Helgi Tryggvason)
Elsku Gunnar, Ingimar og
Ella, við sendum ykkar dýpstu
samúðarkveðjur. Mundabörn,
Sigrún, Markús,
Harpa og Bjarki.
Það gekk á ýmsu hjá okkur
Dúnu frænku þegar ég var í sveit
á Litlu-Giljá forðum daga. Hún
gat verið ör í skapi en ég líklega
kjaftfor og frekur. Dúna stjórnaði
öllu innanhúss og ýmsu utanhúss
og eftir á að hyggja var það líklega
ekkert klókt að hafa mig í fjósinu
með henni. Okkur kom bara ekk-
ert of vel saman. Þetta átti samt
eftir að breytast og eftir að ég var
tekinn úr fjósinu þróaðist sam-
band okkar í einlæga frændsemi
og vináttu. Dúna frænka hélt
áfram að vera ör í skapi en ég
lærði að meta mannkosti hennar,
hlýtt hjartalag og naut þeirrar
elsku og umhyggju sem hún átti í
svo ríkum mæli og átti svo auðvelt
með að veita, þó ekki féllu öllum
þau gæði í skaut. Í áratugi átti ég
hana að náfrænku og vinkonu og
fyrir það er ég forsjóninni eilíflega
þakklátur.
Dúna frænka hlaut í vöggugjöf
lífsgleði og lífskraft og það kom
henni vel í lífinu. Sem ung stúlka
mun hún hafa haft löngun til að
mennta sig og víst er að hún hafði
alla burði til þess. Ung að árum
fór hún á Kvennaskólann á
Blönduósi og alla tíð minntist hún
skólans og skólasystra með mikilli
hlýju. Aðstæður og ábyrgðartil-
finning urðu þó til þess að ekki
varð að frekara námi. En Dúna
frænka var bæði skarpgreind og
stálminnug, víða vel að sér og hún
var örugglega ein af þessum
manneskjum sem hefði getað orð-
ið hvað sem var.
Það var óskaplega gaman þeg-
ar hún spáði í bolla. Í gamla daga
voru alltaf stelpur, hringir, pakkar
og ferðalög í bollunum, en stund-
um líka ógnvekjandi tengdapabb-
ar og mömmur. Sumt fór eftir en
flest ekki, en alltaf var þetta jafn
gaman. Hún var einstaklega
myndarleg hannyrðakona og
nokkrar af flottustu lopapeysun-
um sem ég hef eignast voru frá
henni. Hún var mikil ræktunar-
kona og í mörg ár ræktuðum við
saman kartöflur þar sem hún var
sjálfsagður ræktunarstjóri. Það
þurfti ýmis trix til að uppskeran
yrði bæði mikil og góð og í rækt-
uninni voru möndlukartöflurnar
frá Litlu-Giljá okkar flaggskip.
Svo var hún rammpólitísk og var
ekkert að liggja á hlutunum ef svo
bar undir. Þegar henni tókst best
upp hafði maður ekki roð við
henni og var eiginlega bara kveð-
inn í kútinn.
Dúna frænka var afar ættræk-
in, hún var vinföst og trygglyndi
hennar og vinátta áttu engan endi.
Hún fylgdist vel með sínu fólki,
var annt um það og gladdist með
því í hvert sinn sem tilefni gafst til.
Hún var líka vel að sér um fyrri
tíma og farið fólk og eiginlega haf-
sjór fróðleiks um okkar fólk fyrr
og síðar. Annað mál var svo að
Dúna frænka var ekki allra og
henni fannst hún vel komast af án
þeirra sem hún taldi hvorki vin-
áttu né virðingar verðir.
Nú er Dúna frænka horfin á þá
braut sem okkur er öllum ætluð.
Hennar er víða saknað og það
munar um hana og það er kannski
sá minnisvarði dýrmætastur sem
nokkur manneskja getur sjálfri
sér reist. Við Hafdís færum börn-
um hennar og fjölskyldum okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Ég
ætla svo að reyna að sjá til þess að
möndlurnar okkar Dúnu spretti
líka í sumar.
Guð blessi minningu Dúnu
frænku.
Guðmundur Stefánsson.
Guðrún
Sigurðardóttir
✝ Ljósbjörg Guð-laugsdóttir
fæddist á Skaga-
strönd 7. nóvember
1924. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Uppsölum á
Fáskrúðsfirði 11.
apríl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Guðlaugur
Bjarnason, f. 5. maí
1878, d. 5. feb.
1963, og Elín Sölvadóttir, f. 2.
apríl 1888, d. 22. maí 1934.
Ljósbjörg var yngst sex systk-
ina. Alsystkini hennar voru Þór-
ey, f. 25. apríl 1912, d. 26. nóv.
1978, Sigursteinn, f. 15. mars
1914, d. 20. okt. 1988, Þor-
móður, f. 15. mars 1916, d. 5.
maí 1989, og Snorri, f. 8. maí
1920, d. 6. des. 1980, fyrir átti
Guðlaugur dótturina Bjarn-
veigu, f. 16. sept. 1903, d. 11.
nóv. 1986.
ur, 13 barnabörn og tvö barna-
barnabörn, Jóhönnu Sigríði, f.
12. maí 1950, gift Aðalbergi
Snorra Árnasyni, f. 29. nóv.
1954, d. 20. maí 2014, eiga þau
einn son, fyrir á Jóhanna þrjú
börn og 10 barnabörn, Rann-
veigu Sigrúnu, f. 30. jan. 1956,
gift Ragnari Eymundssyni, f. 4.
apríl 1952, þau eiga þrjú börn
og fjögur barnabörn, Lúðvík, f.
13. ágúst 1958, hann á þrjá syni
og fimm barnabörn, Sveinbjörn,
f. 10. mars 1960, kvæntur Ann
Tagubase Apale, f. 12. sept.
1969, þau eiga eina dóttur. Af-
komendur þeirra Ljósbjargar
og Sverris eru 74 talsins.
Ljósbjörg og Sverrir hófu bú-
skap í Bræðraborg á Stöðv-
arfirði 1944 og bjuggu þar öll
sín búskaparár. Eftir að Sverrir
lést, tók Ljósbjörg saman við
Kristján Jakobsson, f. 14. mars
1925 og bjuggu þau í Hólalandi
2, Stöðvarfirði, þar til Ljósbjörg
veiktist og flutti á Hjúkr-
unarheimilið Uppsali á Fá-
skrúðsfirði árið 2013.
Útför Ljósbjargar fer fram
frá Stöðvarfjarðarkirkju í dag,
24. apríl 2015, og hefst athöfnin
kl. 14.
Ljósbjörg var
tökubarn á Fjalli,
A.-Hún. Faðir
hennar greiddi
meðlag með henni
líkt og hinum börn-
um sínum, forðaði
þeim með því frá
að verða hreppsó-
magar. Fjórtán ára
flyst Ljósbjörg til
föður síns í Hvera-
gerði, bjó um tíma í
Reykjavík.
18. ágúst 1944 giftist Ljós-
björg Sverri Ingimundarsyni, f.
27. ágúst 1918, d. 6. jan. 1993.
Eignuðust þau sjö börn, Dag-
nýju, f. 15. mars 1945, gift Jóni
Björgólfssyni, f. 13. júlí 1947,
þau eiga fimm börn og 13
barnabörn, Ingimund, f. 24.
apríl 1946, d. 19. maí 1965,
Áróru Maríu, f. 5. jan. 1948, gift
Sigurbirni Stefánssyni, f. 6.
sept. 1941, þau eiga fjórar dæt-
Ljósbjörg amma mín var part-
ur af mínu lífi frá fæðingu, kona
sem var alltaf vinnandi, hafði
samt alltaf tíma fyrir fólkið sitt og
þá ekki síst smáfólkið. Það besta
sem hægt var að gera fyrir ömmu
var að borða og borða vel, hún var
hrifnust af barnabörnunum sem
fengust til að borða og ekki spillti
fyrir ef hún kom ofan í þau eft-
irrétti, þá helst ís eða frosnu
Lindu-buffi sem var ótrúlega
gott, amma bakaði heimsins bestu
kleinur, yndislegt að koma til
hennar snemma á sunnudags-
morgnum og fá heitar kleinur og
ískalda mjólk. Held líka að amma
hafi verkað bestu skötu í heimi,
steikti besta fisk í raspi, ávallt upp
úr miklu smjörlíki, já hún miklaði
ekkert fyrir sér sem viðkom mat-
argerð, hún var algjör snillingur.
Uppáhalds-bækurnar hennar
voru matreiðslubækur.
Man líka að ég var oft í „pöss-
un“ hjá ömmu (var hjá henni) og
hún passaði mann alveg einstak-
lega vel, var alltaf með manni.
Fjaran fyrir neðan Bræðraborg
var full af bobbum og maður
laumaði sér iðulega niður bakk-
ann og í Hólskerið (sem nú er
horfið undir uppfyllingu) til að
tína bobba. Svo var amma óvænt
mætt tilbúin með majonesdós
undir gossið, þannig var amma,
alltaf til staðar. Ótrúleg forrétt-
indi að alast upp með ömmu sér
við hlið.
Einhverju sinn var reynt að
stríða mér á því að amma mín
væri skrítin, að sjálfsögðu var hún
sérstök og einstök, ég man að mér
þótti það hið minnsta tiltökumál,
snéri mér að viðkomandi og svar-
aði „Já ég veit það en veistu hvað
hún er svakalega góð kona“ eftir
þetta var ég jafnvel öfunduð af
ömmu minni, enda ekki að
ástæðulausu.
Þegar ég var unglingur var
voðalega gott að fara til ömmu og
spila Rommý eða Kasínu, hún
nennti alltaf að spila, það er að
segja þegar hún var búin að gefa
öllum að borða, maður þurfti ekki
endalaust að tala í návist hennar,
það var nægjanlegt að setjast nið-
ur litla stund með henni og t.d.
spila.
Auðum höndum sat hún aldrei
á sinni 90 ára ævi að undanskild-
um tveimur síðustu árunum eftir
að hún veiktist, held það hafi
reynst henni afar erfitt að geta
ekki notað hendurnar sínar til að
prjóna, því ófáa vettlinga og
sokka hefur hún prjónað í gegn-
um tíðina á afkomendur sína.
Elsku Ljósbjörg amma, góða
ferð og takk fyrir samveruna.
Valborg Jónsdóttir.
Inn á öðru hundraðinu, sparka
skónum utan í vegg og hlaupa upp
stigann kallandi „ég er komin!“ .
Svarið var ávallt vinalegt „ert
þetta þú, litla budda?“. Síðan
fylgdi faðmlag og svo var krásun-
um raðað á borð svo sætindasv-
angur barnsmaginn fengi fylli
sína áður en haldið var aftur út í
leik.
Þetta er sú minning sem kemur
hvað sterkust upp í hugann þegar
ég hugsa til baka um tímann sem
ég fékk með henni ömmu minni.
Bræðraborg angaði yfirleitt af ný-
bökuðu bakkelsi eða annars konar
góðgæti sem barninu var frjálst
að leita í þegar hinn hefðbundni
heimilismatur heimafyrir heillaði
ekki. Heima hjá ömmu voru fáar
en skýrar reglur, hlýlegheitin alls
ráðandi og það voru ófá spilin sem
við tókum saman yfir gamla, bláa
eldhúsborðinu. Reglunum var yf-
irleitt hagað mér í vil en alltaf
glotti amma bara og gaf í næsta
spil. Rommý, þjóf, kasínu, veiði-
mann o.fl., sem og endalaus þol-
inmæði hjá henni að kenna mér
eitthvað nýtt spil. Það var gott að
koma í Bræðraborg, þar var eins
og tíminn færi í smá pásu. Amstur
dagsins var langt í burtu og nota-
legt að koma og taka lífinu rólega.
Amma var hlý kona og sú
minning lifir áfram. Margt
breyttist hin seinni ár, en alltaf
tók amma hlýlega á móti manni
og passaði einstaklega vel upp á
að enginn færi svangur út frá
henni.
Vertu sæl, amma mín, við tök-
um í spilin aftur síðar og hver veit
nema við spilum eftir hefðbundn-
um reglum þá.
Sunna K. Jónsdóttir.
Ljósbjörg
Guðlaugsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BÁRA SIGURÐARDÓTTIR
frá Bólstað í Vestmannaeyjum,
verður jarðsungin frá Áskirkju mánudaginn
27. apríl kl. 13.
.
Auðbjörg Pálsdóttir, Guðjón Norðdahl,
Gísli Pálsson, Guðný Guðbjörnsdóttir,
Karl Pálsson, Ólöf Sigurðardóttir,
Lilja Pálsdóttir, Halldór Sighvatsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn og besti vinur,
GUÐMUNDUR INGVI GESTSSON
járnsmiður og trélistamaður,
Seljahlíð 13c,
Akureyri,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri
8. apríl.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn
27. apríl kl. 10.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á að láta Heimahlynningu á
Akureyri njóta þess.
.
Júlíana Helga Tryggvadóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, afi
og langafi,
KRISTJÁN KARL REIMARSSON
pípulagningameistari,
til heimilis að Boðaþingi 22,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi sunnudaginn 19. apríl.
Útförin fer fram frá Garðakirkju þriðjudaginn 28. apríl kl. 13.
.
Birna Guðrún Einarsdóttir,
Einar Karl Kristjánsson,
Kristín Karólína Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangaamma,
MARÍA FRIÐRIKSDÓTTIR,
Sólvöllum 13,
Selfossi,
lést á Hjúkrunarheimilinu Eir að morgni
þriðjudagsins 21. apríl. Útförin auglýst síðar.
.
Fyrir hönd fjölskyldunnar
Hafþór Magnússon, Sólveig Höskuldsdóttir,
Einar Baldvin Sveinsson, Jóna Sólmundsdóttir,
Guðný María Hauksdóttir,
Kristín Fjóla Guðmundur Örn
Bergþórsdóttir, Böðvarsson
og ömmubörnin öll.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
JÓHANNS INDRIÐASONAR
rafmagnsverkfræðings,
Suðurlandsbraut 58,
sem lést 2. apríl. Sérstakar þakkir til
starfsfólks Landspítala og Landakotsspítala fyrir góða umönnun
í veikindum hans. Einnig þakkir til stúkubræðra í Þormóði goða
fyrir veitta aðstoð og virðingu við útför hans.
.
Helga Jónasdóttir,
Sylvía Jóhannsdóttir,
Laufey Jóhannsdóttir, Gunnar Jóhannesson,
Indriði Jóhannsson, Sigurlaug B. Guðnadóttir,
Helga Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.