Morgunblaðið - 24.04.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2015
✝ Unnur ErnaHauksdóttir
fæddist í Reykjavík
31. janúar 1955.
Hún andaðist á
Krabbameinsdeild
Landspítalans 14.
apríl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Haukur
Pálsson, f. 23. nóv-
ember 1919, d. 12.
febrúar 2012, og
Guðríður Þórhallsdóttir, f. 17.
júlí 1925, d. 25. apríl 1989.
Systkini Unnar eru Guðrún
Helga, Gunnar Haraldur, Sig-
urjón Páll, Kristín Hulda, Hauk-
ur, Jónas Guðgeir, Júlíana og
Guðfinna.
Unnur giftist Ólafi Erni
Valdimarssyni 26. nóvember
1977. Foreldrar hans eru Valdi-
mar Magnússon, f. 7. júlí 1925,
d. 12. júlí 1972, og Bergþóra
Gísladóttir, f. 10. september
1931. Unnur og
Ólafur eignuðust
þrjú börn: 1. Berg-
þóra Hrund, f. 23.
mars 1972, eig-
inmaður hennar er
Guðmundur Kon-
ráðsson og dætur
þeirra eru Rebekka
og Elísa, fyrir á
Guðmundur soninn
Fannar Þey. 2.
Valdimar Grétar, f.
15. janúar 1977, eiginkona hans
er Kristbjörg Kona Kristjáns-
dóttir og börn þeirra eru Sólrún
og Hlynur. 3. Sunneva, f. 28.
febrúar 1989, unnusti hennar er
Jósef Hermann Albertsson.
Unnur ólst upp í Akurgerði 33
og bjó í Reykjavík alla sína ævi,
hún starfaði við verslunar- og
skrifstofustörf.
Útför hennar verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 24. apr-
íl 2015, kl. 13.
„Heilbrigði hálftíminn.“ Það
kallaðir þú tímann sem fór í versl-
unarferð til að kaupa afmælis- og
fermingargjafir handa meðlimum
stórfjölskyldunnar nú í lok mars.
Já, húmorinn var aldrei langt
undan og þú sást gjarnan skop-
legu hliðar tilverunnar. Það lýsir
þér vel að jafnvel þó þú værir orð-
in mjög veik og þróttlítil taldir þú
það ekki eftir þér að skreppa í
verslunarleiðangur til að gleðja
þá sem þér þótti vænt um.
Þau eru mörg lýsingarorðin
sem koma upp í hugann þegar
maður hugsar til þín; traust,
hnyttin, falleg og lífsglöð. Þú
hafðir þann hæfileika að laða að
þér fólk með skemmtilegri og hlý-
legri framkomu. Það var ekki síst
unga fólkið í fjölskyldunni sem
naut þess að vera í félagsskap þín-
um þar sem þú gantaðist við það
um lífið og tilveruna og hafðir
ávallt einlægan áhuga á því sem
það var að fást við. Þú varst að
eigin sögn týpískt miðjubarn en í
okkar huga varstu sannkallað
miðgildi. Þú áttir auðvelt með
samskipti bæði við yngri og eldri
fjölskyldumeðlimi og segja má að
þú hafir tengt saman kynslóðir
þar sem öllum fannst gaman að
umgangast þig.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til ykkar Óla þar sem
við ræddum iðulega allt milli him-
ins og jarðar og oft voru umræður
fjörlegar. Stundum fannst þér Óli
full-frekur til orðsins og þá
hnipptir þú í hann á þinn gletti-
lega hátt. Þið Óli voruð alltaf svo
flott saman og kunnuð að njóta
lífsins. Það var ósjaldan sem þið
tókuð snúning saman og voru
glæsileg á dansgólfinu sem end-
urspeglaði hve samstiga þið voru
á lífsleiðinni.
Við höfum brallað margt sam-
an í gegnum tíðina og alið börnin
okkar upp eins og systkini. Þær
eru margar stundirnar sem við
áttum saman og ofarlega í huga
eru gagnkvæmar heimsóknir,
ferðir í sumarbústaði og nú síð-
ustu árin samvera á golfvellinum.
Þú varst mjög áhugasöm í golfinu
og átti það hug þinn allan síðustu
árin og hvattir þú okkur einnig til
þess að skella okkur í golfið. Þar
naustu þín best í góðum fé-
lagsskap og fannst skemmtileg-
ast þegar þú varst umkringd vin-
um og fjölskyldu hvort sem það
var á golfvellinum eða á heima-
velli.
Þú varst raungóð og við nutum
umhyggju þinnar og velvilja. Í
leik og starfi fylgdist þú með öll-
um í fjölskyldunni af miklum
áhuga og í þér áttum við tryggan
vin. Það er ótrúlegt til þess að
hugsa að samverustundirnar
verði ekki fleiri. Þín verður sárt
saknað og stórt skarð er nú komið
í systkinahópinn sem erfitt er að
sætta sig við. Hugur okkar mun
ávallt verða hjá þér og minningin
um þig er okkur afar kær.
Það er huggun harmi gegn að
vita til þess að mamma og pabbi
taki á móti þér. Þið pabbi eigið
örugglega eftir að taka lagið sam-
an og svífa saman í dansi um sali
himnaríkis.
Elsku Óli, Begga, Valdi, Sunn-
eva og fjölskyldur, guð gefi ykkur
styrk og frið til að takast á við
missinn.
Þín systkini
Haukur, Júlíana og Guðfinna.
„Ég man fyrst eftir Unni þegar
hún var 16 ára, þá kærastan hans
Óla bróður, en hún varð fljótt ein
af fjölskyldunni. Það var ætíð
mikill samgangur á milli, enda
alltaf glatt á hjalla hjá þeim og
mikill gestagangur. Þau eignuð-
ust börnin snemma og fór það
aldrei á milli mála að Unnur væri
barngóð, hlý og hugsaði vel um
sig og sína. Það var alltaf stutt í
brosið og hláturinn hjá henni og
hefur það einkennt hana alla tíð.
Þessi vísa var samin fyrir barn
sem upplifir missi í fyrsta skipti
og fannst mér hún eiga við hér:
Í hjarta mínu geymi ég fjársjóð,
minningu um fugl sem nú er farinn,
á litlum vængjum hóf hann flugið,
flaug hann yfir móðuna miklu.
Það er með söknuði í hjarta
sem ég kveð elskulega mágkonu
mína.
Hvíldu í friði.
Hrafnhildur Valdimarsdóttir.
Hún stóð við eldhúsbekkinn,
með eldhúsinnréttinguna á bak
við sig í allri sinni litadýrð sjö-
unda áratugarins og hló. Þetta
var í fyrstu íbúðinni okkar á Rétt-
arholtsveginum en þær systurn-
ar, hún og Hulda sem var þremur
árum eldri en hún, höfðu keypt
hana saman ásamt mökum. Þá
eins og nú var erfitt fyrir ungt
fólk að stíga sín fyrstu skref á
húsnæðismarkaðnum, lánamögu-
leikar litlir og fáir gátu staðgreitt
íbúðarhúsnæði. Hún var ekki
nema 17 ára en hafði þegar eign-
ast Bergþóru Hrund ásamt hon-
um Óla sínum. Kannski var hún
að hlæja með honum, þau áttu
einstakt samband, kærleiksríkt
og fjörugt. Því þannig var Unnur
Erna. Það var alltaf fjör þar sem
hún var, enda einstaklega
skemmtileg, fyndin og hnyttinn.
Sem gat sett fólk út af laginu – en
þeir sem þekktu hana vissu að
hárbeitt skotin voru ekki illa
meint, þau voru bara fyndin enda
hló fólk mikið í kringum hana
frænku mína og sótti í návist
hennar.
Við bjuggum þrjú ár í risíbúð-
inni á Réttarholtsveginum. Við
Begga deildum barnaherbergi,
fjölskyldurnar litríka eldhúsinu
og svo hafði hvor fjölskylda stofu
og svefnherbergi. Sambúðin gekk
ótrúlega vel enda þær systur
Hulda og Unnur nánar. Það var
líka eins og þær hefðu ekki hug-
myndaflug til að flytja mikið fjær
hvor annarri í næsta skipti sem
þær fluttu en þá fluttum við í
Bakkahverfið í Breiðholtið, Unn-
ur og fjölskylda í Írabakkann og
við í Dvergabakkann. Það var að-
eins spölur á milli. Og mikið var
indælt að geta leitað til Unnar
frænku þegar mamma var að
vinna. Líf okkar var og hefur allt-
af verið samtvinnað Unnar og
Óla. Svo kom Guðgeir bróðir til
sögunnar og ári seinna eignuðust
Unnur og Óli Valdimar og loks
mörgum árum seinna Sunnevu
sólargeisla. Hulda móðursystir
hafði afskaplega gaman af sam-
verunni við Sunnevu en börnin
hennar hafa haft það í flimtingum
og það sést það best á því að hún á
fleiri myndir af henni en börnun-
um sínum.
Við urðum tvenndir, Begga og
Valdi, Unnur og Guðgeir – og svo
Sunneva. Við frændsystkin höf-
um alla tíð verið náin og haldið
góðum tengslum. Við vorum líka
af Akurgerðarfjölskyldunni og
vorum ekkert svo lítið stolt af því,
fjölskyldu níu samheldinna systk-
ina og ömmu og afa, Guðríðar
Þórhallsdóttir og Hauks Pálsson-
ar, sem nú eru bæði látin. Ekkert
þeirra er eða varð ríkt af verald-
legum gæðum en kærleikurinn og
samheldnin á milli systkinanna
hefur gefið okkur börnunum
þeirra mikinn styrk, að upplifa sig
hluta af svo sterkri heild. Unnur
Erna var þar hryggjarstykkið
eftir formóðirin, Guðríður lést,
eins og Unnur, alltof snemma úr
krabbameini en þær voru taldar
mjög líkar í útliti og í sér, fallegar,
með stórt skap og voru ekkert að
skafa utan af skilaboðum ef sú var
raunin. Allir sóttu samt í þeirra
félagsskap og kunnu að meta
hreinskilni þeirra og gleði Unnar
Ernu. Hún var ein af þeim sem
héldu fjölskyldunni saman enda
mikil fjölskyldumanneskja. Það
var oftar en ekki gestkvæmt á
heimili hennar þrátt fyrir að væri
ekkert að bjóða í heimsókn enda
Unnur líka vinamörg. Það fóru
bara alltaf allir glaðari frá Unni
Ernu og Óla, þetta var skemmti-
legt heimili.
Elsku Unnur Erna, minning
þín er alltaf geymd, sál okkar þú
alltaf gladdir. Þó stóðst með okk-
ur í tilverunni, við erum afar
þakklátar fyrir það. Það er sárt að
kveðja en hvar sem þú ert þá ertu
með okkur í huga og hjarta.Takk
fyrir allt og allt.
Kristín Hulda Hauksdóttir
og Unnur H. Jóhannsdóttir.
Að fæðast inn í stóra fjölskyldu
eru forréttindi, en ég er svo lán-
söm að vera hluti hinnar sam-
heldnu „Akurgerðisættar“. Afi og
amma í Akó eignuðust níu börn og
var Unnur frænka mín sú sjötta í
röðinni. Akurgerðið var mið-
punktur stórfjölskyldunnar. Ef
mig langaði að hitta frændfólkið
þá fór ég þangað. Ég man eftir
tónlist og hlátrasköllum úr kjall-
aranum þegar Palli bjó þar, ég
man eftir skvísunum sem fylgdu
Júllu, Guffu og Jónasi, ég man
eftir nágrannakonunum í litla eld-
húsinu hennar ömmu. Ég man
eftir okkur Beggu og Unni
Hrefnu sitja í glugganum við stig-
ann að spjalla um allskonar leynd-
armál. Ég man að jólaboðið á jóla-
dag var ævintýralegt og allt þetta
skemmtilega fólk var frændfólk
mitt.
Unnur var ein helsta driffjöður
frænkuklúbbsins Haukalínurnar
þar sem við frænkurnar hittumst
einu sinni á ári og eyddum sólar-
hring saman við góða samveru,
mat og drykk. Þegar ég hugsa um
Unni þá kemur alltaf upp mynd af
henni þar sem hún segir eitthvað,
skellihlær svo sjálf, jafnvel hærra
en allir hinir, en án allrar sjálf-
umgleði því hún var ekki til hjá
henni frænku minni. Það kom
berlega í ljós þegar erfiðleikar
steðjuðu að hjá mér því þá opnaði
hún stóra faðminn sinn og veitti
mér huggun, ég þurfti ekki að
leita til hennar, hún kom til mín.
Sú minning er dýrmæt að hafa
setið hjá henni fimm dögum áður
en hún kvaddi þar sem við töluð-
um saman á krabbameinsdeild-
inni og náðum að hlæja og gleyma
okkur í smá stund.
Þó svo að Unnur frænka mín
hafi greinst með krabbamein fyr-
ir tíu árum og sé fallin frá rétt
orðin sextug, þá finnst mér hún
samt hafa verið gæfumanneskja.
Hún hitti Óla sinn þegar hún var
unglingur, eignaðist með honum
þrjú velheppnuð börn og síðan
hafa bæst við tengdabörn og fjög-
ur yndisleg barnabörn. Svo ekki
sé minnst á samheldin systkini og
góðan vinkvennahóp. Unnur var
með öðrum orðum afskaplega rík
þegar kom að fjölskyldu og vin-
um.
Elsku Óli, Begga, Valdi, Sunn-
eva, tengdabörn, barnabörn og
stórfjölskylda. Við Gunni, Guðjón
og Sólrún sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Elsa Dögg.
Hún Unnur frænka mín var
glaðlynd og falleg kona. Við Sunn-
eva dóttir hennar höfum verið
nánar alla tíð og þegar við vorum
yngri gistum við oft saman um
helgar. Við frænkurnar brölluð-
um ýmislegt skemmtilegt saman
og var Unnur oft dregin inn í leik-
inn. Við héldum ýmsar leiksýn-
ingar, sungum og dönsuðum, allt-
af var Unnur tilbúin að setjast
niður og vera áhorfandi á þessum
sýningum okkar þó að hún þyrfti
að horfa aftur og aftur á sömu
sýningarnar. Alltaf brosti hún út
að eyrum, klappaði og fagnaði
okkur að loknum sýningum. Unni
þótti vænt um fólkið í kringum sig
og var alltaf tilbúin að hjálpa ef
við þurftum. Nýlega sagði hún við
mömmu að það væri ómögulegt
fyrir mig að vera endalaust í þess-
ari sundlaug og nú skyldum við
finna starf við hæfi fyrir hana
„Auju Gauj“ og lýsir það því vel
hversu umhugað henni var um
velferð okkar systkinabarnanna.
Ég mun sakna Unnar frænku
minnar mikið og hugsa til hennar
þegar ég labba framhjá Friis &
Company og þegar fjölskyldan
spilar saman Alias, í sumarbú-
staðaferðum og á hátíðardögum
þegar fjölskyldan hittist. Unnur
var með stórt hjarta og átti þar
stað fyrir alla þá sem henni þótti
vænt um.
Elsku Unnur, þú munt alltaf
eiga stað í hjarta mínu og minning
þín lifir með mér.
Þín,
Auður Guðríður
Hafliðadóttir.
Elsku, yndislega frænka mín.
Ég á erfitt með að gera mér grein
fyrir því að þú sért farin frá okk-
ur. Þú varst svo stór hluti af okk-
ar fjölskyldu og munt alltaf verða.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að alast upp í kringum þig
og fjölskyldu þína. Þú hafðir svo
einstaklega góða nærveru og ég
naut þess svo mikið að vera í
kringum þig. Algjör skvísa, alltaf
í góðu skapi og með húmorinn í
lagi. Ég man eftir þér taka létt
dansspor inn á milli í hversdags-
leikanum með góða tónlist í bak-
grunni í Frostafoldinni þegar ég
var yngri. Já, það var sko alltaf
gaman að vera í pössun hjá Unni
frænku.
Mér þótti svo vænt um hvað þú
varst áhugasöm um líf mitt og
hvað ég var að bralla. Ég man t.d.
þegar ég var í reisu í Suður-Am-
eríku og ef engar fréttir höfðu
borist á facebook af ferðalaginu
þá birtust oft skilaboð frá þér.
„Er ekki örugglega allt í gúddí,
Magga mín, hvar ertu stödd
núna?“ Þetta sýnir hvað þú varst
umhyggjusöm og passaðir vel upp
á fólkið í kringum þig.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar af þér og líka bara notaleg-
ar stundir. Mér þykir sérstaklega
vænt um öll gamlárskvöldin sem
ég átti með þér og þinni fjöl-
skyldu. Þar standa upp úr þarsíð-
ustu áramótin okkar, það var
dansað og sungið og í minning-
unni brosir þú svo einlægt og fal-
lega með glampa í augunum og
dáist að fólkinu þínu. Ég man svo
vel eftir því þegar ég var lítil eitt
gamlárskvöld, óhljóð og drunur í
eyrunum á mér, svo hrædd og lítil
í mér. Þá tókstu mig í fangið og
vafðir mig í fína frúarpelsinn þinn
og þerraðir tárin mín. Mér leið
svo vel í frænku fangi og vildi
helst vera þar allt kvöldið. Ég
vona að Sunneva sé búin að fyr-
irgefa mér fyrir að stela mömmu
sinni þetta kvöld.
Þú varst svo sannarlega ofur-
kona og skilur eftir þig stórt
skarð sem er erfitt að fylla. Dýrk-
uð af barnabörnunum og börnum
þínum og öllum í kringum þig. Þú
varst svo skemmtilega hreinskilin
og sást svo skemmtilegar hliðar á
tilverunni. Mikið á ég eftir að
sakna nærveru þinnar. Hugur
minn er hjá elsku fólkinu þínu. Nú
ylja ég mér við það að nú ertu
komin til elsku afa Hauks og
ömmu Gauju. Ég sé ykkur fyrir
mér sitja saman á hvítu skýi, horf-
andi niður til okkar þar sem þið
fylgist með okkur og passið upp á
fólkið ykkar.
Orð fá ekki lýst hvað þín verð-
ur sárt saknað, elsku frænka mín.
Þín systurdóttir,
Margrét Loftsdóttir.
Með söknuð í hjarta kveðjum
við nú elsku Unni frænku okkar,
en sú tilhugsun að við eigum ekki
eftir að njóta samveru hennar aft-
ur er óraunveruleg. Það eru
margar minningar sem koma upp
í hugann á svona tímamótum.
Hún var okkur sem stóra systir
sem við dáðum og litum upp til.
Okkar fyrstu minningar eru frá
Stórgerði þegar hún fór að passa
okkur fyrst. Það var bara spenn-
andi þegar mamma og pabbi ætl-
uðu út á kvöldin og Unnur frænka
átti að passa, þá yrði örugglega
gert eitthvað skemmtilegt og
sagðar sögur. Hún lét sér ekki
nægja að lesa sögurnar, heldur
lék hún þær fyrir okkur og leik-
hæfileikarnir voru það miklir að
við fórum að gráta þegar hún lék
fyrir okkur „Litlu stúlkuna með
eldspýturnar“. Einhvern tíma
læstist ein okkar inni á baðher-
bergi en Unnur dó ekki ráðalaus
og sat fyrir framan baðherbergið
og las sögur og söng til að róa
hana þar til aðstoð barst. Einnig
var alltaf gaman og gott að borða
þegar Unnur passaði okkur, þá
fengum við alltaf uppáhaldsmat-
inn okkar, pylsur og Royal-búð-
ing. Oft og iðulega var Kristrún
vinkona Unnar með í för og þær
voru snillingar í að búa til kara-
mellu á pönnu sem laugardags-
nammi. Þegar heimurinn var
óréttlátur í huga okkar sem barns
og foreldrarnir leyfðu ekki allt, þá
var gott að geta grátið með nafnið
hennar Unnar frænku á vörunum
til huggunar.
Það var nú ekki laust við að við
værum svolítið abbó þegar Óli
kom til sögunnar því þá varð Unn-
ur svo upptekin af þessum síð-
hærða hippa. Við vorum ægilega
stilltar og feimnar við unga mann-
inn og fórum að sofa um leið og
Unnur sagði. Mamma var nú svo-
lítið gamaldags og vonaði kannski
að það væri einhver fyrirferð á
okkur svo að unga parið fengi
ekki of mikið næði.
Unnur var 17 ára þegar Begga
dóttir hennar kom í heiminn en
okkur fannst hún ekkert endilega
svo ung heldur var mamma held-
ur gömul í okkar huga þegar hún
eignaðist Gumma yngsta bróður
okkar það sama ár, þá 29 ára.
Þegar Gummi bróðir var um
fimm ára spurði hann hvort
mamma hennar Beggu væri
stelpa eða kona, en barnauppeldið
vafðist ekki fyrir Unni þrátt fyrir
ungan aldur. Við dönsuðum með
henni við Bítlalög í kringum
Beggu í barnastólnum, fyrst í
Kúrlandi og síðar á Réttarholts-
vegi. Við fengum stundum að
gista hjá Unni á Réttatholtsveg-
inum þegar mamma og pabbi fóru
utan. Seinna snerist það svo við
og við systurnar fórum að passa
fyrir hana í Breiðholtinu.
Það var ekki leiðinlegt þegar
uppáhaldsfrænka og sætasta
skvísan í bænum fór að vinna í
Buxnaklaufinni og Popphúsinu.
Þá fylgdumst við með tískunni í
gegnum frænku og það var ekk-
ert smá flott að fara að kaupa
fyrstu gallabuxurnar og frænka
var að afgreiða í aðaltískubúðinni
í bænum.
Það var alltaf líf og fjör í kring-
um Unni bæði í einkalífi, tóm-
stundum og vinnu. Ein okkar
vann á tímabili á sama vinnustað
og Unnur þar sem hlátrasköllin
frá deildinni hennar ómuðu langt
fram á gang. Þar voru greinilega
góðir vinnufélagar. Unnur stund-
aði golfið af miklum áhuga og á
„nítjándu“ holu var hlegið mikið
og farið yfir leik dagsins.
Alltaf var gott að leita til Unn-
ar ef á þurfti að halda, hún var
alltaf til staðar.
Við þökkum elsku Unni
frænku fyrir allar frábæru stund-
irnar, hún mun alltaf eiga stað í
hjarta okkar.
Elsku Óli, Begga, Valdi, Sunn-
eva og fjölskyldur, einlægar sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Guðríður, Kristjana,
Vigdís og Guðmundur.
Ég kynntist bestu vinkonu
minni í gegnum leynilegar bréfa-
skriftir í Réttó fyrir nærri hálfri
öld síðan. Þær voru upphafið að
ómetanlegri vináttu sem átti eftir
að færa okkur margar góðar
stundir. Nú streyma fram yndis-
legar, skemmtilegar og fallegar
minningar er ég skrifa mitt síð-
asta bréf til hennar.
Við kynntumst mökum okkar
ungar og urðum við öll fjögur
perluvinir. Þetta voru skemmti-
legir tímar, við unnum saman í
Buxnaklaufinni, sem var vinsæl
tískuverslun, sinntum börnum
okkar, fórum í ferðalög, veiðiferð-
ir og kíktum á böllin á Broadway.
Við vinkonurnar áttum svo
okkar einstöku stundir yfir sam-
eiginlegum áhugamálum. Það var
fastur liður að vakna snemma á
laugardagsmorgnum, grípa kaffi
og Moggakrossgátuna og það
voru ófá símtölin þessa morgna
þar sem við hjálpuðumst að og
rökræddum fram og tilbaka
blessaða krossgátuna, meðan aðr-
ir fjölskyldumeðlimir hristu haus-
inn yfir okkur. Skrafl var líka eitt-
hvað sem okkur þótti gaman að
grípa í og gátum við setið yfir því í
marga klukkutíma.
Spánarferðir voru líka eitt af
okkar helstu áhugamálum og fór-
um við í þær allnokkrar. Stundum
leyfðum við strákunum okkar að
koma með en oftast vorum við
bara tvær að dúlla okkur.
Í sólinni nutum við okkar og
áttum dýrmætar stundir. Þó
stendur upp úr okkar fimm vikna
svokallaða námsferð þar sem við
fórum í spænskuskóla, ferðuð-
umst um með strætó, drukkum
cerveza og plönuðum elliárin sem
við ætluðum svo sannarlega að
eyða í hitanum á Spáni.
Unnur var frábær ferðafélagi.
Alltaf hress og skemmtileg, ein-
staklega orðheppin og hnyttin
með sinn smitandi hlátur. Hún
átti það nú reyndar til að gleyma
lyklunum, gleraugunum, síman-
um, pössunum eða jafnvel áttum,
en það var bara eins og ég, svo við
gátum nú alltaf hlegið að því
Síðustu ár höfum við eytt mikl-
um og góðum tíma saman, bæði
við tvær og einnig með Óla og
Pétri. Þau voru ófá matarboðin,
ísbíltúrarnir, heimsóknirnar og
hlátrasköllin.
Við hjónin kveðjum okkar fal-
legu og kæru vinkonu með mikl-
um söknuði og sendum Óla,
Beggu, Valda, Sunnevu og fjöl-
skyldum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Minning hennar mun lifa í
hjörtum okkar.
Anna og Pétur.
Unnur Erna
Hauksdóttir