Morgunblaðið - 24.04.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2015
✝ Valgarð Run-ólfsson fæddist
24. apríl 1927 í
Reykjavík. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvegi
14. apríl 2015.
Foreldrar hans
voru Lára Guð-
mundsdóttir frá
Lómatjörn í Höfða-
hverfi, S-Þing., f. á
Hlöðum í Grenivík
31.10. 1896, d. 10.1. 1968, og
Runólfur Kjartansson, kaup-
maður í Parísarbúðinni, f. að
Skál á Síðu 30.11. 1889, d. 23.4.
1961. Systkini Valgarðs eru 1)
Guðmundur Kjartan, vélstjóri í
Bandaríkjunum, f. 20.6. 1920, d.
27.10. 2002, 2) Ingi Sverrir,
vegagerðar- og versl-
unarmaður, f. 3.12. 1921, d. 7.9.
1996, og 3) Guðbjörg Svanfríður
(Svana) skrifstofustjóri, f. 6.3.
1940.
Fyrri kona Valgarðs var El-
ísabet Knudsen, f. 12.6. 1930, d.
1996. Þeirra sonur var Valgarð
Árni, f. 16.1. 1949, d. 28.10.
1986.
Valgarð kvæntist Ásdísi G.
Kjartansdóttur kennara, f. 8.6.
1930, d. 1.7. 1999, þann 22.8.
1952. Þau eignuðust fjögur
í Austurbæjarskóla og lauk
stúdentsprófi frá MR 1948. Val-
garð lauk kennaraprófi 1952 og
kenndi að því loknu við Lang-
holtsskóla til 1958 er hann gerð-
ist skólastjóri í Hveragerði. Því
starfi gegndi hann til 1988, utan
að hann var námsstjóri Suður-
lands á árunum 1971-73. Val-
garð stofnaði og rak ásamt eig-
inkonu sinni Námsflokka
Hveragerðis og síðar Öld-
ungadeildina í Hveragerði í
samvinnu við MH, á árunum
1967-1981. Hann var stunda-
kennari við Fjölbrautaskóla
Suðurlands 1981-1996. Hann
var leiðsögumaður á hverju
sumri allt frá árinu 1972. Að
loknu starfi sem skólastjóri
stofnaði hann og rak Ferðaþjón-
ustu Suðurlands á árunum 1988-
98. Hann var um árabil í ferða-
nefnd Félags eldri borgara í
Reykjavík og fór í sína síðustu
ferð sem leiðsögumaður sum-
arið 2014, m.a í Veiðivötn og að
Fonti á Langanesi. Valgarð var
virkur félagi í Leikfélagi Hvera-
gerðis í áratugi, var framleið-
andi, handritshöfundur og leik-
ari í kvikmyndunum Tunglið,
tunglið taktu mig, og Gilitrutt,
sem hann vann ásamt Ásgeiri
Long. Valgarð var hagyrðingur
góður og samdi lög sem píanó-
leikarinn og tónsmiðurinn Árni
Ísleifsson hefur m.a. útsett.
Útför Valgarðs verður gerð
frá Áskirkju í Reykjavík í dag, á
afmælisdegi hans, 24. apríl
2015, og hefst athöfnin kl. 14.
börn. 1. Vera Ósk,
f. 3.2. 1953,
frönskukennari og
skólastjóri Höfð-
askóla á Skaga-
strönd; maki Guð-
jón Sigurðsson, fv.
skólastjóri í Hvera-
gerði. Börn þeirra
eru a) Júlía, maki
Gunnar Guðmunds-
son, b) Þórhildur
Rún, maki Sveinn
Líndal Jóhannsson, c) Sigurður
Gísli, maki Halla Karen Gunn-
arsdóttir. Vera á sjö barnabörn;
2. Kjartan Valgarð, f. 13.7. 1957,
framkvæmdastjóri í Reykjavík,
maki Nína Helgadóttir, verk-
efnastjóri hjá Rauða krossi Ís-
lands. Börn þeirra eru a) Hall-
grímur og b) Ásdís; 3. Lára, lést
við fæðingu 1958; 4. Bolli Run-
ólfur, ráðgjafi í almanna-
tengslum, f. 18.12. 1961, maki
Hrafnhildur Hauksdóttir,
starfsmanna- og gæðastjóri hjá
BL ehf. Börn þeirra eru a) Eyja
Eydal og b) Egill Logi.
Samferðakona og besti vinur
Valgarðs síðustu ár var Ragn-
hildur G. Guðmundsdóttir, for-
maður Mæðrastyrksnefndar.
Valgarð ólst upp í Reykjavík,
lengst af á Hringbraut 87, gekk
Ég var að hugsa það áðan
hverjar væru elstu minningar
mínar um pabba. Þrjár koma í
hugann og þær eiga það sameig-
inlegt að það er fjör hjá okkur
pabba. Sú fyrsta er úr Hverahlíð
24 þar sem fjölskyldan bjó um
árabil. Ég stend á eldhúsgólfinu
og amma Lára situr við eldhús-
borðið. Þá heyrist þegar gengið
er inn um aðaldyrnar, pabbi er
kominn og ég hleyp fram í for-
stofu. Hann tekur mig upp og
sveiflar hátt á loft. Það skríkir í
krakkanum. Í næstu sit ég aftur í
langa rauða Willysnum. Það er
drepið á bílnum og pabbi teygir
sig aftur í til að taka mig út. Þá
var reglan sú að ég fékk að flauta
um leið og ég sveif framhjá stýr-
inu á leið út úr bílnum. Næst er
ég orðinn talsvert eldri. Ég dreg
á eftir mér magasleða á leið yfir
Reykjatúnið og tek stefnu á skól-
ann við Varmá. Ég geng niður
Laugaskarðsbrekkuna í átt að
brúnni og sleðinn vill fram úr.
Um leið og ég kem yfir brúna sé
ég pabba á hlaðinu við skólann.
Hann er á leið heim og býður
mér í ökuferð. Hann tekur spotta
úr skottinu og setur fastan í Sin-
gerinn og bindur hinn endann í
sleðann. Svo ökum við heim á
leið, ég ligg á sleðanum og við
brunum upp Gossabrekkuna þar
sem húsið stóð á brúninni. Ég
man ekki hvort við sögðum öðr-
um í fjölskyldunni frá ökuferð-
inni, ég held ekki.
Pabbi fylgdi mér náið alla tíð,
var innan seilingar og ætíð til
staðar ef á þurfti að halda. Við
hringdum hvor í annan án þess
endilega að tilefni væri til. Við
vorum að rifja það upp um dag-
inn, við Hrafnhildur, að einhvern
tímann vorum við í miðbænum á
leið heim af skralli og höfðum
farið á bílnum í bæinn. Ég gat
ekki hugsað mér að skilja Lúxa
eftir í sollinum og hringdi í
pabba. Tíu mínútum síðar voru
þau Ragnhildur mætt til að aka
bílnum heim í Mosfellsbæ. Þau
töldu það ekki eftir sér þá frekar
en við önnur tilefni. Þegar við
hjóluðum til Hveragerðis kom
pabbi austur að sækja okkur og
reiðhjólin. Þau komu líka hvenær
sem óskað var heim til að passa.
Pabbi þekkti landið eins og
fingurna á sér og ekkert var hon-
um eins hugleikið og hálendið.
Hann elskaði Kjöl og Sprengi-
sand. Þess vegna er svo furðu-
legt að hann skyldi ekki vera á
jeppa alla tíð, þessi fjallageit sem
hann var. Í seinni tíð fóru þau oft
með mér í fjallaferðir, hann og
Ragnhildur. Við ókum Fjallabak
og Faxasund, yfir jökul að gos-
stöðvunum við Fimmvörðuháls,
með Skógasandi og svona mætti
lengi telja. Alla tíð hringdi hann
ákafur til að spyrja frétta af síð-
ustu ferð og bað mig endilega að
senda sér myndir.
Pabbi var með lítið ljóða- og
lagakver í undirbúningi. Það
kemur í okkar hlut að ganga frá
því verki. Undanfarnar vikur
fylgdi ég pabba og Ragnhildi á
spítala þar sem hann var í rann-
sóknum. Hann fór í geisla þar
sem þess var freistað að stöðva
framgang krabbameins í lunga.
Þegar ég virti fyrir mér líkama
þessa dauðvona manns, því auð-
vitað vissi maður hvert förinni
var heitið, þá var ég svo hissa á
hvað hann leit vel út. Pabbi lifði
hratt og fór aldrei varlega þegar
heilsan átti í hlut. Hann reykti
eins og strompur þangað til hann
gat ekki reykt meira. Samt var
líkaminn eins og á unglingi.
Hefði hann hætt fyrr að reykja
hefði hann örugglega lifað í mörg
ár enn. Á lokametrunum keypti
hann nýja rakvél. Hann var langt
frá því tilbúinn til að fara, enda
svo margt eftir. Því miður fer
hann ekki á gosstöðvarnar í
Holuhrauni eins og hann ætlaði
sér að gera í sumar. Allavega
ekki hérna megin heims. En
kannski verður hann samt með
okkur.
Ég vil að lokum þakka Ragn-
hildi Guðmundsdóttur, ástvini og
besta vini pabba í tæpa tvo ára-
tugi, fyrir alúðina við pabba. Það
fór ekki framhjá neinum hversu
vænt þeim þótti um hvort annað.
Bolli Valgarðsson.
„Já, ég hefði bara gaman af
því.“ Þessi setning lýsir vel hon-
um Valgarði, tengdaföður mín-
um. Valgarð hafði nefnilega af-
skaplega gaman af lífinu og var
bóngóður maður. Sama hvort
bónin snérist um að skutlast með
bílinn hans Bolla eða aðstoða
barnabörnin við íslenskuverk-
efni. Einhverjir á níræðisaldri
hefðu sett það fyrir sig að aka
fullvöxnum jeppa milli sveitarfé-
laga, en ekki Valgarð. Við þær
aðstæður var hann í essinu sínu.
Hann fagnaði hverju símtali frá
krökkunum þegar íslenskuverk-
efnin urðu fullflókin. Nei, því
flóknara, því skemmtilegra
fannst honum verkefnið. Enda
nýtti hann sér og tileinkaði alla
nútíma tækni, sífellt eitthvað að
sýsla í tölvunni og þau voru ófá
símtölin sem þeir feðgar, hann og
Bolli, áttu um það hvernig eitt og
annað virkaði í þessu eða hinu
forritinu. „Bolli, það er bara allt
farið af skjánum!“
Það eru að verða tuttugu ár
síðan ég kynnist þeim hjónum,
Valgarði og Ásdísi. Minnisstæð-
ast frá þeim tíma er hversu vel
hann hugsaði um fárveika eigin-
konu sína.
Hann setti ekki fyrir sig dag-
legar ferðir milli Hveragerðis og
Reykjavíkur allt árið um kring, í
öllum veðum, til að vera hjá
henni á daginn. Eftir að Ásdís
féll frá urðu Ragnhildur Guð-
mundsdóttir og tengdapabbi lífs-
förunautar. Það var svo sannar-
lega gæfa fyrir Valgarð því hún
Dúna, eins og hann kallaði hana,
var stoð hans og stytta og besti
vinur allt til lokadags.
Ekki er hægt að minnast Val-
garðs án þess að nefna áhuga
hans á náttúru landsins. Hálend-
ið skipaði sérstakan sess og þrátt
fyrir súrefnisvél síðustu ár lét
hann það ekki stoppa sig. Val-
garð var virkur alveg fram á síð-
asta dag. Jafnvel daginn fyrir
andlátið, með stóra súrefnis-
grímu yfir andlitið, gat hann ekki
staðist þá freistingu að segja æv-
intýri af Háuþóru og Láguþóru í
Fjörðum. Þannig var tengda-
pabbi.
Hrafnhildur Hauksdóttir.
Tengdafaðir minn, Valgarð
Runólfsson, er farinn í sína
hinstu ferð. Hann var ekki tilbú-
inn í þessa ferð þó aldurinn væri
býsna hár. Hann var í ástríku
sambandi og samdi lög og ljóð til
hinstu stundar. Síðustu daga
lagði hann lokahönd á útgáfu
ljóðabókar og lagasafns sem
koma mun út innan tíðar.
Í einu af okkar síðustu sam-
tölum vorum við að ræða hvenær
veður og færð yrði þannig að þau
Ragnhildur gætu komið til okkar
á Skagaströnd. Hann hlakkaði til
þeirrar ferðar.
Kynni okkar Valgarðs eru orð-
in æði löng. Ég gekk í skóla hjá
honum sem unglingur í Hvera-
gerði. Þar lét hann mig m.a.
syngja og leika bæjarfógetann
Bastían á árshátíð skólans.
Haustið 1973 varð ég svo kennari
hjá honum í fimm ár að undan-
skildum þremur mánuðum. Það
leyfi má rekja til þess að einn
góðan veðurdag, haustið 1974,
kallaði Valgarð mig til sín inn á
skrifstofu og tilkynnti mér að ég
væri kominn í launalaust leyfi til
áramóta og ætti að klára B.S. rit-
gerðina mína. Hann hefði búið til
nýja stundaskrá vegna þessa,
enda sérfræðingur í gerð stunda-
skráa. Ég maldaði eitthvað í mó-
inn en þá færðist hann allur í
aukana og sagði að ég myndi ella
aldrei ljúka þessu prófi. Þeir sem
til þekkja hafa grun um að Val-
garð hafi ekki einn staðið að
ákvörðuninni og er ég ævarandi
þakklátur fyrir þessa afskipta-
semi þeirra hjóna.
Valgarð var farsæll skólastjóri
í Hveragerði í þrjá áratugi. Þar
komu persónutöfrar hans sér vel
enda næmur á að finna lausnir og
ná til barna og unglinga, hvort
heldur var í persónulegum við-
tölum eða í leik og söng. Sam-
hliða skólastjórastarfi var Val-
garð í leiðsögn á sumrin og sneri
sér síðan alfarið að ferðaþjónustu
eftir að hann hætti sem skóla-
stjóri.
Valgarð var glæsimenni á velli
og var honum margt til lista lagt.
Hann var góður leikari og söngv-
ari auk annarra hæfileika sem
áður eru nefndir. Það er gaman
að minnast þess að þegar reikni-
tölvurnar komu til sögunnar
hafði Valgarð ekki mikið álit á
þeim, treysti þeim alls ekki. Við
kennarar Gagnfræðaskólans
reiknuðum út meðaleinkunnir
með aðstoð reiknitölvanna og
færðum inn í einkunnabækur.
Valgarð fór síðan að kvöldi dags
þegar allir voru farnir heim og
endurreiknaði allar einkunnir á
blaði og í huganum … og fann
villur, eins og hann margendur-
tók þegar þessa var minnst.
Það var með aðdáunarverðri
natni, þolinmæði og umhyggju
sem hann sinnti Ásdísi konu sinni
í langvarandi veikindum hennar
sem stóðu yfir í áratug.
Hin síðari ár hefur Valgarð
verið í ástríku sambandi við
Ragnhildi G. Guðmundsdóttur.
Þau hafa laðað fram það besta
hvort í öðru og verið einkar sam-
rýmd, hvort heldur var á ferða-
lögum um landið eða bara heima
í stofu. Við, börn og tengdabörn
Valgarðs, erum Ragnhildi ævar-
andi þakklát fyrir umhyggju
hennar við Valgarð í veikindum
hans hin síðari ár.
Valgarð skilur eftir sig stórt
skarð í fjölskyldunni. Blessuð sé
minning hans.
Guðjón Sigurðsson.
Í dag kveðjum við mætan
mann, hann afa okkar. Afi var
gæddur mörgum kostum og einn
þeirra var áhuginn sem hann
sýndi okkur. Hann spurði okkur
frétta og hlustaði gaumgæfilega
á það sem við höfðum að segja.
Alltaf vildi hann vita meira.
Afi var mikill nákvæmnismað-
ur, allt sem hann gerði var mjög
vel unnið og af mikilli alúð. Það
kom sér vel þegar þurfti að lesa
yfir ritgerðir, enginn gerði það
betur en afi. Mottóið hjá honum
var þá gjarnan: „first you check,
then you re-check“. Einu sinni
var elsta barnabarnið að gera
verkefni í skólanum, ásamt vin-
konu sinni, um hvernig lífið var
áður fyrr. Þá var afi tekinn tali
og sagði hann margar sögur af
sveitinni sinni, Lómatjörn, þar
sem hann dvaldi mikið sem barn.
Talið barst að einhverjum
ákveðnum skóm sem hann hafði
klæðst. Þeir voru bláir … eða
svartir. Hann velti litnum lengi
fyrir sér og ekkert gekk með frá-
sögnina, tautaði fyrir munni sér:
„voru þeir bláir… eða voru þeir
svartir?“ Þetta varð að vera ná-
kvæmt svo við fengjum sem
skýrasta mynd af lífinu hér áður
fyrr. Enn er setningin notuð í
vinahópnum þegar einhverjum
finnst frásögn vera komin út í
smáatriði.
Afi var leiðsögumaður af lífi og
sál. Hin síðari ár einbeitti hann
sér að ferðum eldri borgara.
Hann skipulagði og fór ferðir í
fyrrasumar og var byrjaður að
skipuleggja ferðir næsta sumar.
Það lýsir honum mjög vel að í
hvert sinn sem hann skipulagði
ferð á nýjar slóðir, þá fór hann
alltaf á alla staðina fyrst, keyrði
landshorna á milli og tók út að-
stæður svo allt yrði nú tipptopp.
Afi var mikill hæfileikamaður.
Hann samdi ljóð og lög sem eru
okkur mikill fjársjóður. Afi var
mjög víðlesinn og vissi allt milli
himins og jarðar, s.s. um staði,
kennileiti, sögu og skáldskap.
Það var unun að hlusta á hann
segja frá. Hann var mikill ís-
lenskumaður og fátt fór meira í
taugarnar á honum en íslensk
fyrirtæki sem báru erlend nöfn.
Afi þreyttist seint á því að lesa og
læra og lét ekki nýjustu tækni
aftra sér á því sviði. Fjölskyldu-
meðlimir fengu óspart að finna
fyrir því og heimsóknir og símtöl
snérust gjarnan um hvernig
senda ætti sms, tölvupósta eða
fara inn á Fésbókina.
Við eigum eftir að sakna afa
okkar mikið, minningarnar ylja
og í þær höldum við fast.
Elsku Ragnhildur okkar, megi
guð styrkja þig í þinni miklu
sorg.
Júlía, Þórhildur Rún og Sig-
urður Gísli.
Mér finnst ég vera mjög hepp-
in stelpa að hafa fengið að hafa
langafa minn með mér í lífinu í 17
ár og það er sárt að sjá á eftir
honum. Þegar ég var yngri
fannst mér gaman að spreyta
mig á að semja ljóð og þá var
stundum hringt í langafa og hann
beðinn um að gefa lítilli snót góð
ráð. Þau ráð voru alls ekki af
verri endanum. Við afi Valgarð
áttum það til að spjalla lengi
saman í síma, síðast ræddum við
saman í klukkutíma þar sem
hann las upp úr ljóðabókinni
sinni fyrir mig.
Mér fannst alltaf gaman að
hitta afa og segja honum frá því
sem ég var að gera þá stundina,
því áhuginn sem hann sýndi öllu
því sem ég sagði og gerði var
ómetanlegur. Mikið sem mér
þótti vænt um afa. Mig langar að
deila ljóði sem hann gaf mér í
afmælisgjöf fyrir nokkrum árum.
Þetta ljóð á ég handskrifað og er
mér mikils virði.
Guð úr Adam eitt tók rif,
aldrei það hefur verið bætt.
Fegurst rifja er Fanney Sif,
frægri af Lómatjarnarætt.
Ég veit að langafi minn er
kominn á betri stað þar sem
langamma Ásdís og Kolur taka
vel á móti honum.
Fanney Sif Torfadóttir.
Fallinn er einn af ágætis-
mönnum úr hópi skólastjóra,
Valgarð Runólfsson, sem lengi
stýrði grunnskólanum í Hvera-
gerði. Við vorum systrasynir að
frændsemi og höfðum allmikið
samneyti, þótt aldursmunur væri
talsverður. Valgarð var fæddur
árið 1927 og hefði orðið 88 ára í
dag, 24. apríl. Hann var vel gerð-
ur maður og vel metinn í starfi
sínu.
Valgarð var fæddur í Reykja-
vík. Foreldrar hans voru hjónin
Lára Guðmundsdóttir, fædd á
Grenivík austan Eyjafjarðar, og
Runólfur Kjartansson, kaupmað-
ur, Skaftfellingur að uppruna.
Foreldrar Láru, Guðmundur og
Valgerður, voru fyrstu landnem-
ar hins verðandi þéttbýlis á
Grenivík og bjuggu síðar á
Lómatjörn. Valgerður amma
okkar var fædd á Þönglabakka í
Þorgeirsfirði. Þaðan erfði Val-
garð músíkgáfu sem ættarfylgju
og á Lómatjörn var hann ungur
drengur í sveit.
Valgarð hlaut í vöggugjöf list-
ræna hæfileika, bæði á sviði leik-
listar og tónlistar. Hann starfaði
lengi með leikfélagi Hveragerðis.
Hann lék m.a. í kvikmyndinni
Gilitrutt. Hann hefði getað náð
langt á þessu sviði, þessi glæsi-
legi maður. Valgarð lék vel á pí-
anó, hafði fallega söngrödd, og
hann samdi talsvert af sönglög-
um. Valgarð vann á sumrin við
leiðsögu ferðamanna um langt
skeið við miklar vinsældir.
Í langvarandi veikindum Ás-
dísar þáverandi konu sinnar
reyndist Valgarð henni vel til
loka.
Á seinasta kafla æviskeiðsins
var Ragnhildur Guðmundsdóttir
sambýliskona Valgarðs. Henni
færi ég samúðarkveðjur, svo og
afkomendum Valgarðs. Með
þeim orðum kveð ég góðan
frænda.
Valgarður Egilsson.
Við vorum svo lánsöm að
kynnast Valgarði. Okkar kynni af
honum voru í gegnum samferð
hans með ömmu / Dúnu.
Tíminn er þess eðlis, eins og
flest annað, að það eru gæðin en
ekki magnið sem gefa mest og
lengst. Okkar samverustundir
með Valgarði verða ekki taldar í
árum heldur frekar dögum og
klukkustundum yfir þann tíma
sem Valgarð og amma / Dúna
nutu saman. Þessar stundir
skilja þó eftir afar góðar minn-
ingar og mannbætandi hugarfar
hjá okkur.
Valgarð sýndi ávallt virðingu,
hlýju og áhuga í öllum samskipt-
um og við munum sakna þess að
geta ekki spjallað við hann í
heimsóknum, boðum eða við önn-
ur tilefni sem fjölskyldur koma
saman.
„Takk fyrir stundirnar sem
við áttum saman, Valgarð. Þú
skilur eftir eitthvað gott hjá okk-
ur og við minnumst þín með virð-
ingu og vináttu.“
Eftirfarandi ljóð settum við
saman í tilefni 85 ára afmælis
Valgarðs.
Það lýsir vel okkar hug til
hans:
Ef velja ætti ég mér garð
þá valið yrði býsna létt.
Garð ég veldi sem gleði gæfi
og hamingju til lok af ævi.
Hún amma valdi afar vel
ég ofan fyrir Valgarð tek.
Ragnhildur, Halldór, Halla,
Øyvind, Auður, Skúli.
Vin sínum skal maður vinur
vera, þeim og þess vin. (Háva-
mál). Maður hittir mann og
nokkur samskipti verða en vin-
átta er of dýrt orð til að eiga við
nema örsjaldan. Þörf mannsins
fyrir vináttu, að eiga vin, er mik-
il. Sérstaklega er sálin er á sínum
Valgarð
Runólfsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið
í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóð-
ina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Minningargreinar