Morgunblaðið - 24.04.2015, Blaðsíða 23

erfiðasta þroskaferli, á mennta-
skólaárum. Þá er þörf að tala og
tjá viðkvæm mál. Þá festir vin-
átta milli bekkjarbræðra rætur
sem styrkjast til frambúðar. Er
þessum árum lýkur verður ferill
vina þó stundum ólíkur þannig að
leiðir skilja og haf skilur oft vini
endanlega að. Leiðir okkar sem
hófum nám í Gagnfræðaskóla
Reykvíkinga árið 1942 skildu eft-
ir nám.
En neisti lifði, hvöt til að koma
saman aftur og eins og segir í
Hávamálum: Vin sínum skal
maður vinur vera, þeim og þess
vin. Því varð úr að nokkrum ára-
tugum eftir að hópurinn dreifðist
hugsuðum við frekar til mótun-
arára okkar og ákváðum að hitt-
ast reglulega til kaffidrykkju og
ræða um heimsmálin nær og
fjær. Þessar samkomur okkar
hafa nú staðið um fjölda ára og
reynslubanki manna á gamals
aldri orðinn myndarlegur. En rás
lífsins er bundin kerfi og okkur
hefur fækkað til kaffidrykkjunn-
ar og svo varð enn að vera.Við
hittumst síðast 14. þ.m. og barst
okkur þá sú frétt að Valgarð
Runólfsson hefði látist þennan
dag. Þannig er helftin horfin.
Valgarð hóf að loknu stúdents-
prófi nám í guðfræði við Háskóla
Íslands en hugurinn stefndi til
kennslu og lauk hann kennara-
prófi. Hann varð skólastjóri við
Gagnfræðaskóla Hveragerðis og
gegndi því starfi með sóma þar
til að hann stofnaði Ferðaskrif-
stofu Suðurlands 1988. Hann
þekkti flesta áhugaverða staði og
kynnti sér sögu þeirra, og þá
jafnframt í Íslendingasögum og
þjóðsögum, sem voru honum
kærar.
Valgarð var að ýmsu leyti ein-
stakur maður, víðsýnn, nokkuð
dulur, hæfileikaríkur, alltaf
tryggur. Hann þótti efnilegur til
afreka í íþróttum á yngri árum.
Hann var maður markmiða
sinna. Valgarð var ljóð- og tón-
elskur. Hann orti ljóð oft með
djúpri íhugun og á lokadögum
lífs síns vann hann að samningu
laga við þau.
1946 sameinaðist lítill 13
manna bekkur úr GR. 5. bekk
MR. Undum við hag okkar vel
með góðu fólki í þessu fræga húsi
skólans og urðum stúdentar frá
MR 1948. Þessi stúdentahópur
hefur síðari ár haldið hópinn og
m.a. farið árlega að sumri ferð
um landið okkar til ómetanlegrar
ánægju og kynningar á landinu.
Þessar ferðir hafa Valgarð og
sambýliskona hans, Ragnhildur
G. Guðmundsdóttir, skipulagt að
öllu leyti. Ferðirnar voru ávallt
og mjög markvissar hvað snertir
ánægju og fróðleik sem Valgarð
flutti okkur þá á ferðum. Hefur
mikil vinna legið í undirbúningi
þessara ferða og síðan í góðri far-
arstjórn. Mörg okkar hafa í ferð-
um þessum komið á áður ókunna
staði. Hver þekkti áður til Þak-
gils?
Þessi árlegu tengsl okkar við
landið okkar hafa verið okkur
borgarbörnum ómetanlegur
gluggi. Að kvöldi lífs síns gekk
Valgarð frá öllum þáttum okkar
næstu ferðar sem verður farin án
hans. MR 48 hópurinn sendir
ástvini Valgarðs, Ragnhildi, og
fjölskyldu hans okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Guðmundur W. Vilhjálmsson.
Vegna umsóknar um kennara-
stöðu við Gagnfræðaskólann í
Hveragerði fór undirritaður
þangað sumarið 1974. Tilgangur-
inn var að hafa tal af skólastjór-
anum, Valgarð Runólfssyni.
Þetta var um helgi og því komið
við hjá afgreiðslulúgu verslunar
þar til þess að fá leiðsögn til bú-
staðar skólastjórans. Þar stóð
hávaxinn og gjörvulegur maður
með laglega derhúfu á höfði. Það
var Valgarð skólastjóri og bauð
hann mér til heimilis síns að
Reykjamörk 12.
Þetta varð upphaf sjö ára
kennsluferils míns undir hans
stjórn og síðan fjölbreyttra sam-
skipta næstu áratugi. Valgarð
var ekki maður hinnar beinu
brautar og öruggu borgar. Ávallt
var hann reiðubúinn til þess að
kanna nýjar götur þó óvissar
væru og kölluðu á ómælda vinnu.
Þar má nefna öldungadeild við
Gagnfræðaskólann í Hveragerði
sem opnaði mörgum, einkum
konum, leið til framhaldsnáms.
Listrænir hæfileikar blunduðu
einnig með Valgarð og leyndu
sér ekki þegar hann settist við
hljóðfæri eða fór með hlutverk
Búa Árlands í Atómstöðinni. Ár-
ið 1988, þá 61 árs gamall, sagði
Valgarð sig frá skólastjórastöðu í
Hveragerði eftir 30 ár í fram-
varðarsveit skólamála þar. Hann
var íslenskumaður góður, sótti
nám í þeim fræðum til Háskóla
Íslands og kenndi við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands. Leið-
sögn ferðamanna var lengi á hlið-
arbraut hjá honum og
ferðaskrifstofu rak hann áratug í
Hveragerði eftir að skólastjórn
var lögð á hilluna. Þrátt fyrir
mótlæti í einkalífi svo sem veik-
indi eiginkonu og hans sjálfs síð-
ustu árin stóð hann ávallt tein-
réttur. Þar mun aðstoð
Ragnhildar, samferðarkonu hans
á lokagöngunni, hafa skipt miklu.
Henni, börnum Valgarðs, öðrum
afkomendum og aðstandendum
öllum votta ég samúð mína.
Minningin um Valgarð er ein
þeirra perlna sem gefa lífi mínu
lit og gleði.
Björn Pálsson.
Það var á haustmánuðum 1969
að nokkrir einstaklingar fóru að
velta því fyrir sér að stofna
Lionsklúbb í Hveragerði. Þar
valdist til forystu Valgarð Run-
ólfsson. Fékk hann stuðning um-
dæmisstjórnar Lions og félaga
úr Lionsklúbbi Selfoss sem er
móðurklúbbur Lionsklúbbs
Hveragerðis.
Hópurinn stækkaði óðum und-
ir forystu Valgarðs Runólfssonar
og endaði með því að 22. janúar
1970 komu 30 stofnfélagar á
stofnfund Lionsklúbbsins sem
haldinn var að Bláskógum 3 í
kaffistofu Hallfríðar Pálsdóttur.
Valgarð var þar einróma kjörinn
fyrsti formaður klúbbsins.
Undir forystu Valgarðs var
ákveðið að safna fyrir flygli í
safnaðarheimili Hveragerðis-
kirkju sem þá var nýbyggð. Val-
garð var mikill unnandi tónlistar
og beitti sér því mjög fyrir þessu
fyrsta verkefni Lionsklúbbsins. Í
þá daga var það ekki sjálfgefið að
kaupa hljóðfæri af bestu gerð.
Valgarð starfaði ötullega inn-
an klúbbsins næstu árin og fylgdi
klúbbsmálum vel eftir. Þar kom
þó að vegna vinnu utan Hvera-
gerðis skráði hann sig úr klúbbn-
um um nokkurra ára skeið. Þeg-
ar Valgarð svo settist aftur að í
Hveragerði kom hann til liðs við
sína gömlu félaga og tók ótrauð-
ur til við að vera góður og dyggur
félagi í Lionsklúbbi Hveragerðis.
Það var svo á 30 ára afmæli
klúbbsins árið 2000 að allir fé-
lagar í klúbbnum voru á einu
máli um það að sæma Valgarð
Runólfsson æðstu orðu hreyfing-
arinnar með því að gera hann að
Melvin Jones félaga.
Valgarð starfaði síðan í
klúbbnum til ársins 2005 en
baðst þá undan áframhaldandi
veru í klúbbnum þegar hann enn
á ný flutti sig um set og dvaldi
langtímum fyrir sunnan heiði á
vetrum.
Við félagarnir eigum Valgarði
mikið að þakka og hans verður
ætíð minnst innan klúbbsins okk-
ar fyrir skemmtilegheit á góðum
stundum, snjallar ræður í
bundnu og óbundnu máli og að
veita forystu ýmsum verkefnum
innan Lionsklúbbsins.
Við vottum aðstandendum og
fjölskyldu hans okkar einlægustu
samúð og þökkum fyrir góðu
minningarnar sem hann skilur
eftir í hugum okkar.
F.h. félaga í Lionsklúbbi
Hveragerðis,
Kristinn G. Kristjánsson.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2015
✝ Freyja Fann-dal Sigurð-
ardóttir fæddist á
Gili í Fljótum í
Skagafirði 10. nóv-
ember 1936.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 16. apríl
2015.
Freyja var dóttir
hjónanna Sigurðar
Ingimars Arnjóts-
sonar, f. 29. maí 1904, d. 2. jan-
úar 1973, og Jóhönnu Lilju Jó-
hannesdóttur, f. 17. júní 1903,
d. 21. desember 1941.
Freyja giftist 13. nóvember
1954 Einari Sigurðssyni f. 3.
maí 1928. Foreldrar Einars
voru hjónin Sigurður Bene-
diktsson, f. 19. apríl 1878, d. 25.
apríl 1961, og
Guðný Einarsdóttir, f. 9. des-
ember 1888, d. 3. ágúst 1971.
Börn Freyju og Einars eru 1)
Sigurður Einarsson, f. 21. maí
1955, d. 23. mars 2008. Börn
var Unnar Jón Kristjánsson. f.
12. mai 1966, d. 9. nóvember
2014, börn þeirra eru Kristján
Óðinn og Unnur Sylvía.
Freyja ólst upp á heimili for-
eldra sinna þar til móðir hennar
lést frá stórum barnahóp þegar
Freyja var fimm ára og fór hún
þá í fóstur til Kristjáns Karls-
sonar, skólastjóra á Hólum í
Hjaltadal, og Sigrúnar Ingólfs-
dóttur, konu hans, fram yfir
fermingaraldur. Hún starfaði
um tíma á Þórustöðum í Ölfusi
og kynntist þar eftirlifandi eig-
inmanni sínum. Eftir nám í
kvennaskólanum á Varmalandi
hófu þau búskap á Gljúfri í Ölf-
usi þar sem þau stofnuðu fjöl-
skyldu. Þau bjuggu á Gljúfri
uns þau fluttu til Reykjavíkur
árið 1983. Í Reykjavík starfaði
hún við matreiðslu á meðan
heilsan leyfði. Síðustu árin
bjuggu þau á Hraunvangi 1 í
Hafnarfirði. Freyja var listfeng
og vann að gerð glerlistaverka
sem vöktu mikla athygli ásamt
málverkum hennar. Freyja læt-
ur eftir sig stóra fjölskyldu þ.
á m. 15 barnabörn og 16 barna-
barnabörn.
Útförin fer fram frá Kot-
strandarkirkju í dag, 24. apríl
2015, kl. 13.
Sigurðar og Þór-
unnar Lindar Elí-
asdóttur eru Einar
og Elías. 2) Jó-
hanna Lilja Ein-
arsdóttir, f. 10.
apríl 1958, eig-
inmaður hennar er
Jakob Gunnarsson,
f. 27. desember
1955, börn þeirra
eru Guðrún Freyja,
Benedikt Þór og
Jódís Lilja. 3) Sigrún Ein-
arsdóttir. f. 18. janúar 1962,
eiginmaður hennar er Sigurjón
Sigurðsson. f. 5. apríl 1962,
börn þeirra eru Freyja Fanndal,
Sigurður, Einar Örn og Krist-
ján Valur. 4) Kristján Ein-
arsson. f. 18. janúar 1962, eig-
inkona hans er Ólöf Birna
Waltersdóttir. f. 12. nóvember
1963, börn þeirra eru Róbert
Elvar, Walter Fannar, Mikael
Rúnar og Daniel Sigmar. 5)
Guðný Einarsdóttir, f. 16. jan-
úar 1968, eiginmaður hennar
Minningarnar eru svo margar
sem fara í gegnum huga okkar.
Okkur langar að segja frá ferð
sem við fórum með Freyju og
Einari síðastliðið sumar. Það
hafði lengi verið draumur hennar
Freyju að sjá flugeldasýninguna
á Jökulsárlóni. Við fórum frá
Hveragerði að morgni dags í
blíðskaparveðri. Þrátt fyrir
blautt sumar var góða veðrið
með okkur allan tíman. Keyrðum
við austur eftir þjóðvegi eitt.
Fyrsta stopp var við Seljalands-
foss, þar fengum við okkur nesti
úti í náttúrunni og gleðin skein
úr allra augum og sérstaklega
hafði Freyja gaman af.
Hún sagði ótal sögur á leið-
inni, meðal annars af tjaldferða-
lögum þeirra hjóna þegar börnin
voru yngri. Stoppað var svo á
Kirkjubæjarklaustri þar sem þau
lögðu sig smástund áður en farið
var í kvöldmat. Síðan eftir glæsi-
lega máltíð var lagt á stað á Jök-
ulsárlón þar sem við horfðum á
vel heppnaða flugeldasýningu
um miðnætti, var sú upplifun al-
veg einstök. Þegar við komum
svo á hótelið á Klaustri seint um
kvöldið voru hjónin eins og ung-
lingar sem læðast inn seint um
nótt, og vakin að morgni dags.
Þegar halda átti heim tók Freyja
ekki annað í mál en að stoppa og
fá sér nesti í Þakgili sem henni
var mjög minnisstæður staður og
mörgu frá að segja.
Þessu gleymum við aldrei því
hún naut lífsins svo vel þrátt fyr-
ir veikindin sín.
Blessuð sé minning þín, elsku
mamma, amma og tengda-
mamma.
Kristján, Ólöf, Mikael og
Daníel Sigmar.
Elsku amma mín, það er viss
léttir að þú sért farin til engl-
anna. Ég held að fallega orkan
sem fylgir sálinni þinni muni nýt-
ast betur en hún gerði þessar síð-
ustu vikur. Á sama tíma renna
niður tár en mér þykir vænt um
að geta grátið því þau koma öll í
kjölfar minninga, fallegra minn-
inga sem ég á um þig. Satt að
segja varstu ekkert venjuleg
amma. Þú varst ofursvöl og ein
alharðasta kona sem ég hef
kynnst. Einna vænst þykir mér
um ferðina sem við fórum saman
í berjamó í lok sumars, á þeim
tíma áttir þú erfitt með að ganga
sökum veikinda þinna. Þú lést
það þó ekkert á þig fá og fórst á
göngugrindinni lengst upp í móa.
Þegar göngugrindin dugði þér
ekki dróst þú þig áfram á hönd-
unum, allt til að geta farið í ber.
Á þessari stundu lærði ég að
njóta stundarinnar og sá hvað
einfaldleikinn er dýrmætur.
Elsku amma mín, þú kenndir
mér líka að sætta mig við aðstæð-
ur. Þú sagðir mér að maður ætti
ekki að væla og sérstaklega ekki
yfir einum krakka. Mér þótti
þetta fyndið þegar þú sagðir
þetta en þetta er svo mikill sann-
leikur þegar stóra myndin er
skoðuð. Þú ert mín stærsta fyr-
irmynd og ég veit að þú heldur
áfram að passa mig.
Jódís Lilja Jakobsdóttir.
Það eru fá orð sem koma upp í
hugann þegar ég sit og rita þessi
orð. Ég hugsa til þín, brosi og
flissa en kem fáum orðum á blað-
ið. Ef ég væri beðinn um að lýsa
þér myndi ég varla vita á hverju
ég ætti að byrja. Þú ert alveg of-
boðslega mörgum góðum kostum
gædd, þú varst falleg, ákveðin
(sumir myndu segja stjórnsöm
en þetta var klárlega mikill kost-
ur), skemmtileg og mjög fær í því
sem þú tókst þér fyrir hendur
hvort sem það var glerlist eða
golf. Þú fylgdist alltaf vel með
öllu fólki í kringum þig og
gleymdir aldrei einum einasta af-
mælisdegi hjá börnum, barna-
börnum eða barnabarnabörnum.
Ég læt hér fylgja með fallegt
ljóð:
Þegar stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín gaf
mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigga Dúa)
Hvíldu í friði, elsku amma mín,
ég sakna þín mikið.
Þinn
Walter.
Elsku amma og langamma.
Það er erfitt að hugsa til þess
að þú sért farin frá okkur.
Fyrstu minningarnar eru úr
eldhúskróknum í Ásenda þar
sem þú stóðst iðulega við eldhús-
vaskinn og blandaði fyrir okkur
barnabörnin góðan ömmudjús.
En þannig var hún amma, pass-
aði alltaf upp á sína og ekki mátt-
um við verða svöng. Hún var vön
að bera fram hverja kræsinguna
af annarri, þó svo maður segði
við hana að hún þyrfti ekkert að
hafa fyrir manni, fékk maður
vanalega þau svör „iss, þetta eru
nú bara smá afgangar“.
Fyrir tveimur árum vorum við
mætt á líknardeildina til þess að
kveðja þig því þú varst orðin
mjög veik. En þú varst jafn óút-
reiknanleg og íslenska veðrið,
mætt á árshátíð, í veislur, böll og
í berjamó fljótlega eftir að þú
komst út af líknardeildinni fyrst
um sinn. Og átt þú sennilega
heimsmet í útskriftum þaðan.
Amma spilaði minigolf af miklu
kappi og átti orðið veglegt verð-
launasafn því til sönnunar en var
lítið í því að slá sér á brjóst og
hreykja sér.
Það var alltaf jafn yndislegt að
koma til þín og afa. Meiri ást og
kærleika var vart hægt að finna
eins og var á milli þín og afa, og
voru tár á hverjum hvarmi þegar
afi fór með heilræði í 60 ára brúð-
kaupsafmælinu ykkar. Þið eruð
einstaklingar sem vert er að taka
til fyrirmyndar.
Það var einstakt að fá að vera í
kringum þig og eiga þig að sem
ömmu, þú varst húmoristi og
hreinskilin með afbrigðum og
elskuðum við samræðurnar sem
við áttum við þig. Þú sýndir því
mikinn áhuga hvað við vorum að
brasa við í vinnu og leik og spurð-
ir ávallt út í barnabörnin, hvað
þau væru nú að fást við þessa
dagana.
Amma elskaði lífið og lifði því
til fullnustu og eru eflaust ekki
margar ömmur sem hafa látið
draga sig á bananabát með
barnabörnunum langt norður í
Atlantshafi líkt og við gerðum öll
saman á ættarmótinu á Hofsósi
um árið.
Þú sagðir við okkur í síðasta
sinn sem við sátum saman að þig
langaði mikið að koma og kíkja á
okkur í Kópavoginn, og miðað við
sögu þína í útskriftum af líknar-
deildinni þá afskrifuðum við það
aldrei.
En því miður sigraði krabbinn
að lokum og viljum við meina að
þú svífir hér um og í kring og haf-
ir auga með þínu fólki við og við.
Hvíl í friði, elsku amma, og
blessuð sé minning þín.
Róbert Elvar, Emilia
Christina, Kristján Kári,
Júlía Guðrún Linnéa og
Óliver Karl.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu kynni af alhug þakka þér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Ljóðið hér að ofan kemur í
hugann þegar hjartkær systir
mín, Freyja Fanndal, er kvödd
hinstu kveðju. Það var mikil gæfa
að njóta samvista þeirra Einars á
liðnum árum. Það var oft gest-
kvæmt á heimili þeirra hjónanna
og ætíð tekið á móti gestum með
hlýhug og rausnarlegum veiting-
um.
Þau hjónin voru samtaka og
virtu hvort annað, heimilisbragur
bar vott um rósemd og öryggi
sem virkaði á gesti sem komu
áhyggjufullir og svartsýnir en
kvöddu brosandi og vonglaðir.
Síðustu árin hefur Freyja bar-
ist við erfið veikindi sem ágerð-
ust þar til yfir lauk. Kjarkur og
viljafesta voru einkenni í skap-
gerð hennar og uppgjöf í veik-
indum voru ekki á hennar dag-
skrá. Það segir nokkuð um kjark
hennar að á liðnu sumri, þegar
hún var orðin það sem nefnt er
fársjúk fóru þau hjónin í nokk-
urra daga ferð um Norðurland til
að sjá fæðingarsveit hennar einu
sinni enn.
Freyja var listfeng og málverk
og glerlistaverk hennar vöktu
mikla athygli. Ferðalög um fjar-
læg lönd og einnig heimalandið
voru þeim hjónum hugstæð og
fóru þau margar ferðir meðan
heilsan leyfði.
Maður hennar hefur reynst
henni vel í veikindum hennar, öll
þeirra samskipti frá fyrstu kynn-
um hafa einkennst af ást og kær-
leik. Börn þeirra eru vel gert fyr-
irmyndarfólk og bera foreldrum
sínum fagurt vitni um heillaríkt
uppeldi, fjölskylduböndin eru
traust og afkomendur eru marg-
ir.
Þórunn Sigurðardóttir orðar
söknuð okkar í ljóði sínu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Við Halldóra færum fjölskyldu
hennar, vinum og ættingjum
innilegar samúðarkveðjur, sökn-
uður þeirra er sár en minning um
kærleiksríka eiginkonu, móður
og vin mun lifa.
Við viljum kveðja ástkæra
systur og mágkonu með fögru
ljóði Kristjáns Runólfssonar:
Ljúfum ferli lokið er,
lífsins bók er skráð,
upp þú skerð af akri hér,
eins og til var sáð.
Til ljóssins heima lífið snýr,
langt með dagsverk þitt,
Drottinn sem þér bústað býr,
barnið þekkir sitt.
Í margra huga er minning skær,
og mynd í hjarta geymd.
Stöðugt okkur stendur nær,
stund sem ekki er gleymd.
Nú komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
genginn ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
(Kristján Runólfsson)
Blessuð sé minning hennar.
Ari Sigurðsson.
Freyja Fanndal
Sigurðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Á kveðjustund hef ég margt
að þakka þér,
þakka allt hið góða er sýndir
mér.
Þökk fyrir samleið þína og
hreina dyggð,
þakka fasta vináttu og
tryggð.
(Höf. ók.)
Innilegar samúðarkveðjur,
Þórunn Lind Elíasdóttir.