Reykjalundur - 01.10.1981, Blaðsíða 9

Vélritað með munninum.
Þær kornu svo nálægt 15 ára afmæli veikinn-
ar.
Höndunum hnignaði líka sí og æ þó hægt
færi. Fljótlega hafði farið að sjá á rithönd-
inni. Ef ég var þreyttur eða kaldur, þá gat
ég ekki skrifað. Eftir 14 ár voru það orðin
mestu harmkvæli að skrifa. Ég var alltaf að
missa pennann og liafði ekki krafta til að
penninn tæki á, þ.e. að skriftin sæist, nema
með höppum og glöppum.
Það var á þessurn tímamótum, eftir 14 ára
feril veikinnar, sem mér var boðið að koma
að Reykjalundi til að þreifa fyrir mér með
hjálpartæki.
Hér er rétt að staldra við og hyggja að sam-
spili umhverfis og aðstæðna. Um Jrað leyti
sem ég hætti oddvitastörfum, en um það leyti
lauk einnig erfiðisvinnu sem nokkuð munaði
um, |aá bar hitt og þetta annað að höndum.
Það hefur verið mér nánast ómetanlegt að
fá viðfangsefni í stað hinna sem ég varð að
sjá á bak. Mér var falin formennska í sjúkra-
samlagi, ég hafði fengið að starfa við fast-
eignamat og í fleiri nefndum. Mér var falin
markavarsla í minni sýslu, þ.e. að gefa út
markaskrá á 8 ára fresti. Síðast en ekki síst
fékk ég söluumboð fyrir helstu útgáfufélögin
og þar með samband og snertingu við mun
fleira fólk en annars hefði orðið. Allt þetta
og fleira til var í gangi einmitt þegar ég var
að hætta að geta skrifað og var líka að hætta
að geta tekið u,pp síma eða haldið á honum.
Það var í rauninni bara spurning um missiri
hvenær ég hefði orðið að gjöra svo vel og
hætta, gjöra svo vel og gefa allar skriftir uppá
bátinn fyrir fullt og allt.
Til þess kom ekki. Þess vegna er það, að nú
að tíu árum liðnum á ég enn færi á að koma
orðum að hugsunum mínum og festa þá stafi
á blað. Fljótlega eftir að ég kom að Reykja-
lundi í mars 1971, þá var efnt þar til fundar
til að ræða og kanna hugsanlega möguleika
á að ég gæti notað mér hjálpartæki.
REYKJALUNDUR
7