Reykjalundur - 01.10.1981, Blaðsíða 23

H. H.
í stað
óskahlutverks
Trúlega hafa margir glímt í æsku sinni við
söniu hugsanir og liugsanaleiki og ég.
Ég reyndi að ímynda mér ýmsar misjafn-
lega raunverulegar aðstæður sem ég gæti lent
í og hver yrðu viðbrögð mín við þeim.
Varla þarf að taka fram að yfirleitt var ég
hin hetjulegasta, og tók dauða, striti og fá-
tækt upprétt og með ró eða baráttuhug.
Við lestur striðsbóka með frásögnum af
djarfri mótspyrnu alþýðufólks í hernumdum
löndum, eða lífsvilja og baráttu manna fyrir
að halda reisn sinni og mannlegri virðingu í
fangabúðum, efldist ég enn og svall móður.
Já, ef ég hefði verið með þarna, þá vissi ég
vel hvern ilokkinn ég vildi og hlaut að fylla.
Smám saman fór svo fyrir mér, sem öðrum
„ungum hetjum", að skólaganga og félagslíf
fyllti tímann og upptók hugann.
Ég var svo kornin í framhaldsnám erlendis
Jiegar ég fór að kenna furðulegra veikinda.
Fyrsti öruggi boðberi Jiess, að eitthvað und-
arlegt væri að gerast í líkama mínum, kom
í jólaleyfi eitt árið.
Fæturnir virtust dofna upp og verða kraft-
minni en fyrr og var sama hvernig ég hamað-
ist við að nudda þá eða nota til göngu og
átaka, ég fékk Jiar engu um breytt. Ég dvaldi
hjá vinafólki, en vildi ómögulega vera að
segja frá þessu þar, gerði mig bara latari en
hugurinn stóð til, og „nennti“ ekki í skíða-
ferðir og annað sem til boða stóð, því ég fann
að fæturnir myndu bregðast mér í langferð-
um.
Þegar í skólann kom að nýju fór ég Jió til
skólalæknis, því mér fannst þessi dofi og kraft-
leysi með eindæmum þrálátt og óútskýranlegt.
Læknirinn klappaði mér nánast á kollinn, og
spurði hvort próf væru framundan og benti
mér á að ég væri líklegast stressuð yfir nám-
inn. Mikið óhemjulega gramdist mér Jiessi
svör og ályktanir.
Sá maðurinn ekki að ég var hin hressasta
og í góðu jafnvægi, spaugaði jafnvel með ein-
kenni mín, og spaugið var nteira að segja sér-
staklega framið honum til heiðurs, svo liann
mætti skilja að hér færi íslensk valkyrja sem
ekki brygði þótt af væru fæturnir (í óeigin-
legri merkingu)? Nei, taugaveikluð ung stúlka
var allt sem hann sá, sá góði maður.
Máttur og tilfinning kornu aftur í fæturna
eftir nokkrar vikur. En nú tóku nýjar hrell-
ingar við. Mér fór eins og oft segir af kvart-
sárum, að „skömmin" hljóp um allan skrokk-
inn.
A næstu árum fór ég J30 ekki til læknis,
minnug hinnar fyrstu reynslu, en bar vand-
ræði mín að mestu í hljóði. Þó varð ég að
leita hjálpar nærstaddra, Jiegar jafnvægisskyn-
ið varð allt mjög óstöðugt í nokkurn tíma.
Ég var nú faiin að halda að ég væri haldin
hinum ótrúlegustu sjúkdómum, en vissi þó
engin nöfn að gefa J^eim.
Mér létti því næstum að hausti, nær tveim
árum seinna, Jiegar fyrstu einkennin komu að
nýju, Ji.e.a.s. tilfinningaleysi í fætur.
Smám saman fékk ég þó svo mikla verki
samfara dofanum að ég hraktist til læknis að
nýju. Hann sendi mig til taugasérfræðings,
en lokasvörin voru á sömu leið og fyrr, ég
væri líklega svona stressuð!
Nokkrum mánuðum seinna fór ég Jió enn
til sama læknis, og nú vegna Jæss, að ég sá
varla glóru á vinstra auga. Að þessu sinni
var ég farin að hallast að skoðunum lækn-
REYKJALUNDUR
21