Húnavaka - 01.05.1981, Side 46

44
HÚNAVAKA
sumum að þeir lentu mest í skítkeyrslu en það verk þóttumst við
kunna.
Næstu árin var ég heima en hafði hug á að halda áfram námi og
taka fullkomið búrfræðipróf en aurarnir voru fáir og engin ráð á því.
Pabbi dó veturinn 1936 og þá var ég orðinn eini karlmaðurinn við
búskapinn á Ásum. Upp úr því var nú ekki hugsað til skólanáms.
Tókstu þá við búinu á Asum?
Já, við mamma bjuggum saman þar í sjö ár en systurnar voru svona
að smátínast burtu. Sumarið 1943 giftist ég Ingibjörgu Daníelsdóttur
og flutti þá í Búrfell og hef búið þar síðan.
Var ekki erfitt að hefja búskaþ á þessum árum þegar mœðiveikin herjaði?
Það má segja það. Mæðiveikin fór að stinga sér niður hér árin 1937
og 1938. Fyrst varð vart við hana 1937 á Mosfelli og Rútsstöðum. Féð
á þessum bæjum var einangrað og búið til svokallað Rútsstaðahólf að
geyma það í, en þegar kom fram á veturinn fór fé að veikjast á öðrum
bæjum og árið eftir var hún held ég komin á alla bæi i sveitinni. Það
var misjafnt hvernig féð drapst. Á sumum bæjum drapst margt í
fyrstu en á öðrum bæjum drapst hægt fyrst en svo meira síðar.
Þegar ég flutti í Búrfell átti ég 90 kindur og þá var veikin orðin svo
svæsin að maður gerði ekki betur en halda 90 kindum við með 30
lömbum. Sumir reyndu að hanga með hálfveikar kindur, héldu að
þær gæfu arð en það varð lítið úr því. Eg drap alltaf vel úr, ef ég sá á
þeim linku á haustin. Maður fór að venjast þessu með tímanum. Samt
gátu þær orðið veikar á útmánuðum þótt þær virtust fullfrískar á
haustin. Maður reyndi að koma þessu í verð, og meðan þær voru lítið
veikar mátti éta þær, en þegar fór að draga af þeim voru þær verð-
lausar. Veikin var oft lengi að búa um sig og til voru kindur sem fengu
veikina en hresstust aftur í bili.
Maður varð að hafa þetta fé þótt lélegt væri. Þá var ekki komin
mjólkursala en ég reitti alltaf dálítið upp úr hrossunum. Þegar mæði-
veikin kom fóru menn að fjölga hrossunum. Þegar ég flutti hingað átti
ég hóp af góðum hrossum — gamli Ásastofninn var fallegur og ég seldi
alltaf eitthvað á hverju ári. Fyrst á mæðiveikiárunum tók kaupfélagið
engin hross en lengi hafði tíðkast að selja hross héðan austur í sveitir
þar sem lítið var alið upp. Þau voru keypt til brúkunar. Eftir að
vélarnar fóru að koma dró smám saman úr sölunni. Eg fór þrjú vor
með lifhross norður á Akureyri og austur í Þingeyjarsýslur til að braska
með. Sigurður á Barkarstöðum fór hvað eftir annað svona ferðir og