Húnavaka - 01.05.1981, Page 56

54
HÚNAVAKA
inni. En þetta haust var foringi Jakob í Stóradal. Eftir að ég fór að fara
í seinnigöngur fór ég fyrst verulega að kynnast heiðinni. í fyrri
göngunum voru menn oft settir á sama svæðið ár eftir ár. Það voru
skrítnar reglur hérna áður fyrri. Við, sem bjuggum í austurhreppunum,
vorum alltaf settir á austurheiðina eftir að kom út fyrir Seyðisá, í besta
lagi að einhver okkar færi á fellin. En Torflækingar og Svíndælingar
voru alltaf sjálfsagðir í Kvíslar. Svo þegar mæðiveikin kom fór þetta að
breytast. Þá hættu margir t.d. af gömlum Torflækingum að fara í
göngur og þá lentu í Kvíslum menn héðan úr hreppnum sem voru
alveg bláókunnugir þarna.
Eftir að pabbi dó átti ég stundum hey úti seint á sumri og baðst
undan að fara í fyrri göngur en pantaði seinni göngur.
Hvenœr varðst þú svo seinnigangnafonngi?
Haustið 1959 fór ég fyrst sem seinnigangnastjóri og seinast haustið
1979 svo þetta eru 21 skipti. Þá var ekki orðinn siður að skilja tvo menn
eftir í Kvislum, þá fóru allir fram á Hveravelli. Síðan var smalað frá
Hveravöllum út að Kúlukvísl og þaðan voru svo Kvíslamenn sendir af
stað og alla leið vestur í Kvíslar — þetta var óraleið og menn urðu að
ríða eins og fantar út og vestur að Miðkvísl. Það var allt of erfitt að
leita svona og ekki nema part úr degi og maður lenti oft í myrkri heim
á Kolkuhól. Svo þegar Guðmundur í Holti var orðinn oddviti fann
hann út að þetta væri vitlaust fyrirkomulag og kom því á að tveir
menn væru skildir eftir í Kvíslum. Það var til mikilla bóta en mér þótti
bara leiðinlegast að þurfa að tína úr menn því flestir vildu fara fram.
Ég kom á því kerfi að aldrei mætti skilja við kindur sem sáust, tók
það upp sem stífustu reglu. Það var hvað eftir annað búið að koma
fyrir að fé hafði týnst, sem menn höfðu rekið í veginn fyrir sig og ætlað
að taka næsta dag. Það er aldrei að treysta því hvar þessar flækings-
kindur rölta og hvað þær fara yfir nóttina. Grindurnar við Seyðisá og
Sandárrétt voru til mikilla bóta. Við vorum stundum í bölvaðri hönk,
þegar við fundum margt, að passa það yfir nóttina. Við vöktum aldrei
yfir fénu en tróðum því í gamla skálann en sumt var geymt á vögn-
unum þegar þeir fóru að koma. Eins ef við komum seint að Sandá
lentum við stundum í vandræðum að koma fénu heim á Kolkuhól í
svartamyrkri, og feiknamunur að geta skilið það eftir í Sandárréttinni.
Það hefur margt breyst seinni árin, komnir góðir skálar og hesthús og
eftir að mötuneytið byrjaði sest maður bara að veisluborði og þarf
engar áhyggjur að hafa.