Húnavaka - 01.05.1981, Side 62

60
HÚNAVAKA
Höfðanum, sérstaklega á haustin. Hún gerði snarpa árás á þá og lét þá
elta sig hærra og hærra þar til þeir gáfust upp. Þá steypti hún sér niður
aftur og svo byrjaði sami leikurinn aftur þar til hrafnarnir gáfust upp.
Það verður að segja hverja sögu eins og hún gengur. í nóvember um
haustið bjó ég til saltpækil í tunnu. Tunnan stóð í horninu á tröpp-
unum og í henni var kjöt sem ég ætlaði að láta reykja. Hlemmur var
yfir tunnunni. Kúra sat oft á þessari tunnu. Svo einn daginn kemur að
því að ég kem þessu kjöti í reyk og af einhverjum óskiljanlegum
ástæðum hefur tunnan staðið loklaus. Um kvöldið þegar konan mín
fór út á snúru til að taka inn þvott sagði hún mér að hún hefði kallað í
Kúru en hún hefði ekki komið. Við fórum út á tröppur, og þá liggur
litla skinnið ofan í tunnunni og var dáin. Kúra hafði það fyrir sið að
baða sig í pollum á götunni og ég held, að þegar hún sá pækilinn í
tunnunni, hafi hún ætlað að baða sig en ekki komist uppúr aftur og
dáið úr kulda.
Þetta þótti mér sérstaklega leiðinlegt. Það var mikil sorg í húsinu
næstu daga. Lilja, yngsta stelpan mín, var búin að eigna sér Kúru og
það varð mikill grátur hjá henni. Ég hafði hugsað mér að grafa Kúru
út hjá fjárhúsi eða uppi í Höfða, en hafði þó samband við Pál Jónsson
skólastjóra, þann mikla fuglasöfnunarmann og hann kvaðst skyldi sjá
um að dúfan yrði stoppuð upp fyrir mig. Nú, rétt fyrir jólin kemur svo
Kúra aftur uppstoppuð og fín og ég gaf Lilju minni hana í jólagjöf, og
ég held að hún hafi aldrei fengið jólagjöf sem hefur glatt hana eins
mikið og jafnframt komið eins á óvart. Síðan hefur Kúra staðið á hillu
í herberginu hennar og enn kasta ég á hana kveðju og spjalla við hana
stöku sinnum en nú er hún hljóð og kyrr og tekur ekki undir.
Ég hugsaði mikið um það hvaðan Kúra kom, og hvert hún var að
fara. Var það í sambandi við þetta mikla öskufall og þetta mistur að
hún villtist af leið, eða hvað?