Morgunblaðið - 08.05.2015, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 2015
✝ Jón BaldurSigurðsson
dýrafræðingur
fæddist í Reykjavík
8. október 1937.
Hann lést 28. apríl
2015.
Foreldrar hans
voru Þórunn Jóns-
dóttir húsmóðir, f.
31.8. 1914, d. 2000,
og Sigurður Páll
Samúelsson verk-
stjóri, f. 7.11. 1910, d. 1993.
Systkini Jóns eru: Greta María,
f. 26.10. 1941, og Karítas Þór-
unn, f. 7.11. 1949.
Fyrrverandi eiginkona er
Teng Gee Sigurðsson, f. 7.6.
1936. Börn þeirra eru: Páll Sig-
urður, f. 16.4. 1960, og Líney
Emma, f. 11.8. 1967. Eiginkona
kennari í Reykjavík, þar til
hann skráðist í líffræðinám við
HÍ 1968. Jón lauk BS-prófi í líf-
fræði 1973 og námi í sjávarvist-
fræði 1974. Hann lauk dokt-
orsprófi í dýrafræði frá
University of Newcastle upon
Tyne í Englandi árið 1979. Jón
gerðist síðan lektor og dósent í
sjávarlíffræði við HÍ og kenndi
þar til 1983. Sama ár gerðist
hann kennari við Háskólann í
Singapúr (National University
of Singapore) og kenndi þar til
1997. Jafnframt kennslunni
gegndi hann stöðu aðalræð-
ismanns Íslands í Singapúr.
Síðar á því ári fluttist Jón heim
og gerðist forstöðumaður Nátt-
úrustofu Vesturlands í Stykk-
ishólmi og síðar Náttúrustofu
Suðvesturlands í Sandgerði.
Hann fór á eftirlaun 2002. Jón
lætur eftir sig tvö uppkomin
börn og fimm barnabörn sem
öll eru búsett á Íslandi.
Jón Baldur verður jarðsung-
inn frá Fríkirkjunni í Reykja-
vík í dag, 8. maí 2015, kl. 13.
Páls er Maja Siska,
f. 25.1. 1969. Sam-
býlismaður Lín-
eyjar er Jón Pétur
Ólafsson, f. 30.3.
1957. Börn Páls
eru: Sunnefa, f.
12.10. 1983, og
Sara, f. 13.9. 1986.
Börn Líneyjar eru:
Sóley, f. 30.6. 1994,
Baldur Logi, f.
9.12. 2000, og Ólaf-
ur Dagur, f. 22.12. 2006.
Jón Baldur ólst upp í Reykja-
vík og gekk í Lindargötuskóla.
Hann lauk stúdentsprófi frá
MR 1957 og sigldi þá um haust-
ið til Bristol í Englandi, þar
sem hann stundaði nám í dýra-
fræði. Hann lauk ekki námi
þar, en gerðist gagnfræða-
Minn kæri bróðir Jón Baldur er
nú farinn frá okkur. Ég veit hann
er kominn á góðan stað þar sem
hann getur haldið áfram við sína
fyrri iðju, að skoða dýr, hvort sem
þau eru í lofti, láði eða legi.
Baldur var viskubrunnur um
allt sem laut að dýrum. Hann gat
talað um fugla, pöddur og kuð-
unga eins og enginn væri morg-
undagurinn. Hann var fjórum ár-
um eldri en ég og fannst ég oft
vera mikill rati og ekki mjög fróð
um þetta áhugamál hans. Pabbi
okkar var hins vegar á sama róli
og var alltaf að glápa upp í loftið
og skoða eða telja fugla eða niðri
við sjó að gá hvað lægi undir stein-
um í fjörunni. Við gengum bæði í
Laugarnesskóla á okkar yngri ár-
um og náði ég mér stundum niðri
á honum, því ég fékk oft það verk-
efni að fara til hringjarans og fá að
skoða í kistuna hans. Þar voru
geymdir óskilamunir en minn
kæri bróðir kom ekki alltaf heim
með húfu, vettlinga eða leikfimiföt
sem hann hafði haft með sér í skól-
ann, því hann var svo utan við sig
að mamma sagði stundum að það
væri bara gott að hann rataði
heim.
Eftir að við giftum okkur bæði
urðum við fjögur miklir mátar.
Fórum í útilegur og ævintýraferð-
ir upp um fjöll og firnindi með
tjald, börn og hunda og bæði vor-
um við á gömlum Skodum. Það
var nú fjör þótt ekki væri veðrið
blessað alltaf jafngott. Börnin
okkar, hans tvö og mín fjögur,
hafa alltaf verið mestu mátar, þótt
oft hafi höf og lönd skilið þau að.
Ég veit að bróðir minn var afar
stoltur af börnunum sínum, Lín-
eyju og Palla, og þeirra börnum og
tengdabörnum.
Mín kæra fjölskylda, Guð veri
með ykkur.
Greta Maria.
Borinn er til moldar í dag mág-
ur minn og vinur, Jón Baldur Sig-
urðsson, sem lést um aldur fram.
Baldur, eins og hann var kall-
aður, var við nám í dýrafræði í
Bristol og hitti þar eiginkonu sína.
Þau giftu sig þar og fluttu til Ís-
lands, líklega 1959, og hófu bú-
skap í kjallaraíbúð í Sigtúni. Fyrir
utan stofugluggann var hann með
netgirðingu en þar var hann iðu-
lega með álftir, gæsir eða endur
sem biðu eftir flugfari til Bret-
lands eða Bandaríkjanna. Baldur
gerði mikið af því að fanga fugla
eða kaupa andaregg af bændum í
Mývatnssveit og flytja út, en hann
hafði fullt leyfi fyrir þessum út-
flutningi. Við Baldur urðum góðir
vinir og var mikill samgangur á
milli fjölskyldna okkar.
Baldur var mikið að ferðast um
landið í allskyns rannsóknum.
Hann rannsakaði hvaða áhrif
Borgarfjarðarbrúin myndi hafa á
vistkerfið áður en hún var byggð.
Um mánaðamótin maí-júní
1964 fór ég með Baldri norður að
Mývatni. Þar vorum við í þrjár
vikur að kaupa andaregg af bænd-
um. Við fórum margar ferðir í
kringum vatnið og upp á heiðar.
Síðan fórum við með eggin, sem
voru í sérstökum kössum, til Ak-
ureyrar og áttu þau að fara með
flugfélaginu suður. Vegna þess að
ekki var hægt skrölta með þau í
grjóthöstum Skóda eins og veg-
irnir voru þá, fyrir rúmum 50 ár-
um. Þegar við komum yfir Vaðla-
heiðina, sáum við ekki Akureyri
því við vorum skýjum ofar. Það
var svo lágskýjað að vélin flaug
ekki norður. Á flugvellinum hitt-
um við Tryggva Helgason flug-
stjóra, hann sagðist vera að fara
suður með Björn Jónsson, sem þá
var forseti Alþýðusambands Ís-
lands (seinna ráðherra). Björn
þurfti að fara á mikilvægan fund í
Reykjavík. Tryggvi var til í að
taka eggin. Það varð úr að ég flaug
suður með eggin og svo aftur
norður og skrölti með Baldri á
Skódanum suður. Einu sinni sem
oftar fórum við upp á Holtavörðu-
heiði og hlupum uppi ungar álftir
sem hann svo flutti út. Það var
galdurinn að komast að þeim áður
en þær komust að vötnunum, sem
mikið er af þarna, þá er erfitt að
ná þeim. Eitt sinn misstum við
tvær út á vatn. Ekki var um annað
að ræða en að fara úr öllu og út í
vatnið.
Þegar við vorum komnir upp úr
vatninu, sem var upp undir hend-
ur og búnir að setja álftirnar í
strigapoka, varð okkur lítið í
kringum okkur. Þá uppgötvuðum
við að við vorum ekki langt frá
þjóðveginum og þar stóð bíll og
fólk fyrir utan bílinn að horfa á
okkur og við allsnaktir. Við höfð-
um ekkert til að þurrka okkur
með, en í garmana komumst við,
ískaldir eins og það er gott, seinna
var hlegið að þessu.
Þið komuð í heimsókn til okkar,
þegar við bjuggum í Malmö og við
til ykkar, þegar þið voruð búsett,
bæði í Witley Bay í Bretlandi og í
Singapúr. Frá þeim ferðum er
margs að minnast. Leiðir ykkar
hjónanna skildi í Singapúr.
Kæri vinur, ég kveð þig með
söknuði, þú hefur haft það erfitt
undanfarin ár. Ég er bara að rifja
upp þær góðu stundir sem við átt-
um saman og ég veit að þú lest
þetta og rifjar upp og gleðst með
mér. Ég sendi afkomendum þín-
um samúðarkveðjur.
Böðvar Páll Ásgeirsson.
Þegar ég byrjaði í líffræðinámi
1970 kynntist ég Jóni Baldri Sig-
urðssyni. Hann hafði þá verið eitt
ár á líffræði og reyndar hafði hann
verið eitt ár áður í dýrafræði í Bri-
stol-háskóla. Okkur varð strax vel
til vina og sú vinátta óx þegar við
unnum saman í Þjórsárverum
sumarið 1973 undir stjórn Arn-
þórs Garðarssonar. Áfram unnum
við saman þegar við hófum fram-
haldsnám í sjávarvistfræði með
Agnar Ingólfsson og Arnþór sem
leiðbeinendur. Við fórum saman í
framhaldsnám í dýrafræðideild
Newcastle-háskóla og dvöldumst
þar saman hátt í fjögur ár. Áfram
lágu leiðir okkar saman þegar Jón
var ráðinn kennari við Háskóla Ís-
lands 1979 og svo eftir að hann hóf
kennslu við Þjóðháskólann í
Singapúr 1983. Þar kenndum við
saman hitabeltisvistfræði ásamt
Þóru Ellen Þórhallsdóttur pró-
fessor fyrir íslenska líffræðinema
við HÍ, þar til Jón flutti heim í lok
9. áratugarins. Nemendur og við
Þóra nutum yfirgripsmikillar
þekkingar Jóns. Eftir að Jón kom
heim hittumst við reglulega.
Það má því segja að leiðir okkar
hafi legið saman í 45 ár. Á þeim
tíma kynntist ég Jóni vel. Hann
var fluggreindur og einstaklega
eftirtektarsamur. Hann hafði
mikla ánægju af náttúrufræðum
og kennslu. Hann var fræðari af
guðs náð og kom hann m.a. reglu-
lega fram í Stundinni okkar,
barnatíma Sjónvarpsins, á árun-
um sem hann kenndi við HÍ. Jón
kom víða við sem vísindamaður,
ekki aðeins í sjávarlíffræði heldur
einnig í fuglafræði og öðrum
greinum líffræðinnar. Í flestum
bókum um fugla frá SA Asíu er
Jóni þakkað fyrir aðstoð við samn-
ingu bókanna, hann fann stofn sæ-
kúa við eyjar við Singapúr, sem
menn héldu að væru útdauðar á
svæðinu og hann þekkti flestar
plöntur og dýr í hitabeltinu. Jón
var einnig vel lesinn í bókmennt-
um og hann var framúrskarandi
kokkur. Í stuttu máli var ekki
komið að tómum kofunum þar
sem Jón var. Jón var mikill húm-
oristi og átti til að bregða á leik
með nemendum sínum og sam-
starfsmönnum.
Því miður var Jón veikur sein-
ustu árin og dró smátt og smátt af
honum og gat hann því ekki notið
sín sem skyldi. Ég votta börnum
Jóns, Páli og Líneyju, mökum
þeirra og börnum svo og vinkonu
Jón Baldur
Sigurðsson
HINSTA KVEÐJA
Flýg ég og flýg
yfir furuskóg,
yfir mörk og mó,
yfir mosató,
yfir haf og heiði,
yfir hraun og sand,
yfir vötn og vídd,
inn á vorsins land.
Flýg ég og flýg
yfir fjallaskörð,
yfir brekkubörð,
yfir bleikan svörð,
yfir foss í gili,
yfir fuglasveim,
yfir lyng í laut,
inn í ljóssins heim.
(Hugrún)
Kveðja frá
Karitas (Kötu systur)
og fjölskyldu.
Í dag kveðjum
við hjartfólginn vin
okkar, Hallgrím Þ.
Magnússon.
Árið 1965 tókst mikill vinskap-
ur með okkur, tólf strákum, þá
fimmtán ára gömlum, flestir ný-
byrjaðir í Verslunarskólanum.
Hallgrímur átti stóran þátt í
að skapa sterk tengsl innan
þessa hóps og æskuheimili Hall-
gríms var oftar en ekki sam-
komustaður okkar félaganna.
Polla og Maggi, foreldrar
Hallgríms, höfðu fullan skilning
á þörfum ungviðisins og við litum
alltaf á þau sem vini okkar.
Eftir að námi lauk í Versló fór-
um við strákarnir í ýmsar áttir
en til að missa ekki sjónar hver á
öðrum stofnuðum við félag um
vinahópinn á haustmánuðum
1973. Félagið heitir Flakkarinn
og höfum við haft það fast í til-
verunni að hittast einu sinni á ári
heima hjá hverjum og einum.
Framan af fannst okkur að við
þyrftum að gera eitthvað annað
en bara tala saman. Það er löngu
liðin tíð, því við höfum haft um
svo margt að ræða að annað hef-
ur ekki komist að, enda farnir að
kalla þetta saumaklúbbinn okk-
ar.
Fyrir utan föstu fundina okk-
ar höfum við mjög oft komið
saman, farið með mökum okkar
út að borða og farið í fjölmörg
Hallgrímur Þor-
steinn Magnússon
✝ HallgrímurÞorsteinn
Magnússon fæddist
29. september
1949. Hann lést 21.
apríl 2015. Útför
Hallgríms Þor-
steins var gerð 7.
maí 2015.
ferðalög, bæði inn-
anlands og utan.
Einn fastur
punktur hefur verið
í félagsskapnum
okkar, en það er að
við hittumst öll
heima hjá einum fé-
laganna síðasta
vetrardag. Þetta ár-
ið ætluðum við að
hittast heima hjá
Hallgrími og Distu,
en hann lenti í þessu afdrifaríka
bílslysi daginn áður.
Þessi félagsskapur hefur
bundið okkur félagana órjúfan-
legum vináttuböndum.
Að verslunarprófi loknu réð
Hallgrímur sig í vinnu en ákvað
fljótt að taka stúdentspróf utan
skóla með fullri vinnu. Markmið
hans var ekki bara að verða stúd-
ent, hann ætlaði sér strax að
verða læknir og það gekk eftir.
Á námsárunum kynntist hann
Sigurlaugu, Distu. Þau stofnuðu
heimili og eignuðust þrjár dætur
en Hallgrímur átti auk þess eina
dóttur. Þau voru samhent hjón,
gestrisin og glaðvær og Dista
átti eftir að standa fast við bakið
á bónda sínum, í blíðu og stríðu.
Hallgrímur tók snemma þá
stefnu sem læknir að ef hann
gæti fengið fólk til þess að breyta
venjum sínum og taka upp heil-
brigðari lífsstíl með meiri hreyf-
ingu og hollara mataræði mætti
koma í veg fyrir ýmsa kvilla.
Hann vildi draga úr lyfjanotkun
og fór að beina kröftum sínum í
auknum mæli að fyrirbyggjandi
þáttum. Hann hikaði ekki við að
ganga gegn ríkjandi sjónarmið-
um og fyrir vikið hlaut hann
mikla gagnrýni frá sumum. Hall-
grímur var kjarkmikill maður og
því var hann óhræddur við að
fylgja sannfæringu sinni. Átök
sem þessu fylgdu settu mark sitt
á hann en á seinni árum hafa
margir tileinkað sér hans sjón-
armið og mikið hefur verið leitað
til hans varðandi fræðigreinar og
fyrirlestra.
Þessi glaðværi, greiðvikni og
hjartahlýi maður er nú horfinn
okkur en hann skilur eftir hjá
okkur öllum yndislegar minning-
ar sem við munum varðveita.
Distu, dætrunum og allri stór-
fjölskyldu Hallgríms sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Flakkararnir,
Ari Bergmann Einarsson,
Egill Ágústsson, Guð-
mundur Hauksson, Guð-
mundur Pálsson, Guðni
Runólfsson, Jónatan Ólafs-
son, Knútur Signarsson,
Loftur Ásgeirsson, Nils Ax-
elsson, Páll Árnason, Sig-
urjón Sigurðsson og fjöl-
skyldur.
„Margs er að minnast og
margt er hér að þakka“. Þessi
sálmaorð koma í hugann þegar
góður vinur kveður svo snöggt.
Margar góðar minningar á ég um
Hallgrím frá þeim árum þegar
hann var læknir okkar á Djúpa-
vogi og Breiðdalsvík. Þótt árin
væru ekki mörg sem hann bjó og
starfaði fyrir austan, þá hafði
hann mikil áhrif á samfélagið
okkar sem læknir og mannvinur.
Hallgrímur var óþreytandi að
hvetja og fræða. Hann var frum-
kvöðull að heilsueflingu á Djúpa-
vogi og Breiðdalsvík sem við bú-
um enn að. Hann var góður
læknir, sem gott var að leita til
og reyndist mörgum vel. Stund-
um fylgdu með óhefðbundin
læknisráð, eins og hann var
þekktur fyrir, en fyrst og fremst
vildi hann lækna og líkna fólki til
sálar og líkama.
Ég minnist Hallgríms sérstak-
lega í kirkjunni sem ég þjóna
sem sóknarprestur. Hann rækt-
aði menningu og kirkju, kom til
messu á Djúpavogi og í sveita-
kirkjunum og stundum í kirkju-
skólann með barnabörnin. Þau
voru einstaklega samhent hjón,
Sigurlaug og Hallgrímur og ljúft
að eiga með þeim samverustund-
ir. Sigurlaug söng í kirkjukórn-
um og þau hjón tóku virkan þátt í
félagsstarfi kórsins og öðru fé-
lagslífi og viðburðum á Djúpa-
vogi og lögðu sitt af mörkum til
að efla gott samfélag.
Margir foreldrar minnast
þess, hve Hallgrímur var mikill
barnavinur, börnin hlökkuðu
jafnvel til að fara til læknis. Það
lýsir honum vel. Lífsgleðin var
samferða honum og návist hans
gefandi og bar vitni um að hon-
um þótti vænt um fólk .
Ég er þakklát að hafa kynnst
Hallgrími lækni og þakka góða
samfylgd. Mikill er missir Sig-
urlaugar og dætranna og fjöl-
skyldna þeirra. Megi góður Guð
styrkja ykkur og veita huggun
og von.
Sjöfn Jóhannesdóttir,
Djúpavogi.
Þakklæti er mér efst í huga
við ótímabært andlát kærs vinar,
Hallgríms Magnússonar læknis.
Þakklæti fyrir það að hafa fengið
að kynnast honum árið 1993 þeg-
ar ég falaðist eftir sjúkranudds-
aðstöðu á læknastofunni hans úti
á Seltjarnarnesi. Hallgrím
þekkti ég ekki neitt, hafði heyrt
af áhuga hans á náttúrulækning-
um sem voru í samhljóm við mína
trú og reynslu, og langaði mig að
hefja störf þarna. Hann tók mér
opnum örmum og sjálfsagt mál
að fá aðstöðu. Þarna eignaðist ég
vin fyrir lífstíð. Hallgrímur var
sannur læknir sem trúði á heil-
unarmátt líkamans. Hann vildi
valdefla fólk og kenna því að
bera ábyrgð á eigin heilsu með
því að veita líkamanum þá nær-
ingu sem hann þarf og uppræta
rót sjúkdóma en ekki afleiðingar.
Hallgrímur lifði og starfaði út frá
andanum og kærleikanum, hann
dæmdi ekki, þótt hann sjálfur
hefði verið dæmdur. Hann vissi
að hver hugsun hefði áhrif á allan
heiminn og hvatti fólk til að biðja
og senda öðrum góðar óskir. Ein-
hverju sinni sagði hann mér að
tilgangur lífsins væri þjónusta
við aðra. Hann lifði sannarlega
eftir þeirri hugsjón því alltaf var
hann til staðar til að veita ráð,
sama hvaða tími eða dagur var.
Genginn er kærleiksríkur maður
sem mun lifa alla tíð með þeim
sem hann þekktu. Ég votta að-
standendum mína dýpstu samúð.
Jóhanna Briem.
Við kveðjum nú kæran liðs-
mann, Hallgrím Magnússon
lækni. Það var okkur öllum mikið
áfall er við fengum fréttir af því
að hann hefði lent í umferðar-
slysi á Biskupstungnabraut á
leiðinni heim úr vinnu. Hann
hafði nýleg kvatt samstarfsfólk
sitt og lagði glaður af stað heim.
Hallgrímur starfaði á Heil-
brigðisstofnun Suðurlands í
Vestmannaeyjum, sem þá hét
Heilbrigðisstofnunin í Vest-
mannaeyjum á áttunda áratugn-
um. Hann bjó þar ásamt eigin-
konu og dætrum og starfaði þar
eftir eldgosið í Heimaey. Hall-
grímur starfaði síðar á Heil-
brigðisstofnun Suðurlands frá
árinu 2003 sem yfirlæknir á
handlækningadeild á Selfossi og
síðar sem heilsugæslulæknir í
Hveragerði frá árinu 2007. Sam-
hliða starfi sínu sem heilsugæslu-
læknir starfaði Hallgrímur sem
svæfingalæknir á skurðstofunni
á Selfossi, allt til þess dags er
hann lést.
Við samstarfsfólk Hallgríms
minnumst hans fyrir það að hann
var einstaklega hjálpsamur,
greiðagóður, eljusamur og ein-
beittur. Hann hafði helgað
starfsferil sinn lækningum og
var ávallt reiðubúinn að leita
nýrra leiða með það að markmiði
að lækna og hjálpa þeim sem til
hans leituðu. Sjúklingar sóttust
eftir því að leita til hans og hann
var óhræddur að taka upp nýj-
ungar og fylgjast með því sem
var að gerast í vísindum og nýrri
þekkingu í heilbrigðisgeiranum.
Hann var einnig ávallt reiðu-
búinn að aðstoða samstarfsfólk,
þegar eftir því var leitað. Hall-
grímur var glaðlyndur og vinsæll
meðal samstarfsmanna. Við er-
um glöð og þakklát fyrir nær-
veru hans og það mikla og góða
starf sem hann lagði fram í þágu
sjúklinga.
Fyrir hönd starfsfólks Heil-
brigðisstofnunar Suðurlands
vottum við fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúð. Stórt skarð er
skilið eftir í starfshópnum á HSU
við fráfall Hallgríms og við syrgj-
um hann öll. Hugur okkar er hjá
fjölskyldu hans og við biðjum
Guð að blessa minningu Hall-
gríms.
Herdís Gunnarsdóttir,
forstjóri HSU.
Sumardagurinn fyrsti nálgað-
ist og farfuglarnir farnir að koma
til landsins hver af öðrum, allir
tilbúnir að kveðja kaldan og rysj-
óttan vetur og fagna betri tíð
með hækkandi sól. Við vorum að
skipuleggja sumarfríin okkar.
Við vorum ekki að fara kveðja
neinn, allra síst einhvern í hinsta
sinn. Það var því mikið reiðars-
lag að heyra að Hallgrímur
Magnússon, góður vinur okkar
og vinnufélagi, hefði látist í
hörmulegu bílslysi á leið heim úr
vinnu. Eftir sitjum við hljóð og
harmi slegin. Hallgrímur var ein-
stakur maður og góður vinnu-
félagi, mikill dugnaðarforkur og
ósérhlífinn. Hann var hjartahlýr
og kærleiksríkur, kom ævinlega
til vinnu með bros á vör og glað-
ur í bragði. Oft syngjandi ein-