Dagblaðið Vísir - DV - 28.08.2009, Blaðsíða 28

hávaða-
mótmæli
Samkvæmt gömlum kerl-ingabókum skapa fötin manninn og sé það rétt þá er ég sjálfsagt einhvers kon-
ar óskapnaður, Frankenstein-
skrímsli þegar föt eru annars
vegar. Ég hef árum saman
mátt sæta harðri og óvæginni
gagnrýni, aðallega frá konum
auðvitað, fyrir að kunna ekki
að klæða mig. Ég þyki smekk-
laus, sjúskaður og staurblindur
þegar kemur að samsetningnu
fata og lita. Þá hefur því líka ver-
ið haldið fram í mín eyru að ég
kunni hreinlega ekki að klæða
mig og það sjáist best á því að
ég gyrði buxur allt of hátt. Jafnvel alveg uppað nýrum, hvað svo sem það
þýðir. Ég hef auðvitað ekki neitt vit á þessu en fer þó ekki ofan af því að
öllu skárra sé að toga buxnastrenginn upp undir handarkrika frekar en að
draga brækurnar á hælunum, með hálft rassgatið uppúr, eins og er móð-
ins hjá ungum mönnum í dag. Mér til varnar hef ég meira að segja sett
fram þá kenningu, studda góðum rökum, að fyrst hafi farið að halla und-
an fæti hjá okkur eftir að unga fólkið hætti að gyrða sig. Efnahagshrunið
og allar þær hörmungar sem því fylgja á rætur sínar í þeim siðferðisskorti
sem er fólginn í því að fólk hirði ekki um að hysja upp um sig brækurnar.
Samfélag sem líður slíkt kæruleysi endar óhjákvæmilega með allt niður
um sig.
En hvað um það. Ég er vel gyrtur og reyni af veikum mætti að standa vörð um fatastíl minn óháður tískustraumum og stefnum og fel mig á bak við fraskónginn Oscar Wilde sem sagði á góðri stundu að tísk-an væri svo ömurlegt fyrirbæri að það þyrfti að breyta henni á sex
mánaða fresti. Ég hef mjög einfaldan smekk sem felur þó alls ekki í sér að
ég velji aðeins það besta. Ég legg einfaldlega þann skilning í klæðaburð
karlmanna að þeir eigi að vera þannig til fara að þeir geti fyrirvaralaust
sinnt einföldum bílaviðgerðum, tekið þátt í slagsmálum og bjargað barni
frá drukknun án þess að þurfa að hafa áhyggjur af fötunum sínum. Þess
vegna reyni ég að ganga ekki í öðru en gallabuxum, svörtum háskólabol-
um úr Hagkaupum, leðurjakka og strigaskóm. Bregð mér svo í stífbónuð
tuttugu ára kúrekastígvél á hátíðisdögum. Þetta dress er losaralegt, jafn-
vel kæruleysislegt, en þó fyrst og fremst þægilegt og hræbillegt. Ég þekki
metrómenn sem ganga dagsdaglega í skyrtum sem kosta margfalt meira
en alklæðnaðurinn minn. Mér finnst það nú hálfbjánalegt þeirra vegna
enda heldur ekki vatni að skilgreina sig eftir merkjavöru og verðmiðum.
Sé hið fornkveðna, sem oftast er notað gegn mér, um að fötin skapi mann-
inn lagt til grundvallar þá er ég ekta en hinir plat.
Þær konur sem ég hef bundið trúss mitt við í gegnum tíðina hafa því eðlilega lagt ríka áherslu á að
ég gangi í fötum. Og konur
eru nú eins og þær eru, enda
frá Venus, og þess vegna hafa
þær auðvitað ekki látið þar
við sitja heldur líka hlutast
til um hvernig ég klæði mig.
Og þar komum við aftur að
skrímsli Frankensteins. Frá
því ég flutti, illa til fara, af
heimili móður minnar hef
ég verið tilraunadýr kvenna
hvað klæðaburð snertir. Og
þar sem ég slít fötum seint
hefur áhrifa einnar sambýl-
iskonu enn gætt þegar önn-
ur, með ólíkar meiningar tekur við, þannig að ég á það á hættu að líta út
eins og bútasaumaður trúður ef ég fer út fyrir minn trausta ramma blárra
gallabuxna og svarts leðurs. Mér hefur verið troðið í rauða skó, skræpótt-
ar nærbuxur, jakkaföt með litrík bindi, röndóttar skyrtur, sundskýlu með
grænum laufblöðum, víðar gallabuxur með heljarinnar uppábroti og alls
konar annarri vitleysu sem þótti smart á einhverjum tímapunkti.
Gallinn við þessa viðleitni kvennanna í lífi mínu til að klæða mig er sá að það sem er smart þarf ekki endilega að vera töff og þótt ég efist ekki um að góður hugur hafi legið að baki öllum tilraunum þeirra til að poppa mig upp þá hafa þessar æfingar skekkt sjálfs-
mynd mína. Dregið svo mjög úr sjálfsöryggi mínu að þegar ég fer út fyrir
hússins dyr klæddur af konu finnst mér ég vera fórnarlamb. Skotspónn
hrekkjusvína án þess að hafa kjark til að svara fyrir mig vegna þess að
ég veit í hjarta mínu að ég er eins og bjáni til fara. Allir þeir sem hafa séð
gamlar ljósmyndir af sér í fötum sem voru flott þegar myndin var tekin
en eru löngu orðin halló ættu að geta sett sig í mín spor. Maður getur ekki
klætt sig eftir tískunni vegna þess að í hvert sinn sem maður klæðir sig að
morgni dags er maður í raun að klæða sig fyrir eilífðina. Þess vegna er ör-
uggast að sniðganga tískuna alveg. Þá verður maður nefnilega ekki glatað-
ur í framtíðinni þótt stöku konu finnist maður lummó þann daginn.
Gallalbuxur og svartir leðurjakkar eru hafnir yfir strauma og stefnu tískunnar. Tímalausar flíkur sem standast tímans tönn og þola smurolíudrullu og stympingar. Þannig að ef ég held mínu striki og klæði mig eftir eigin höfði verð ég jafn töff á mynd eftir tuttugu ár
og ég er í dag. Kannski ekki smart en töff og þeir sem hafa sopið fjörur á
lífsleiðinni vita að það er einskisvirði að vera smart. Svoleiðis pælingar eru
ágætar fyrir metrómenn sem áttu sitt móment í góðærinu. Töffið skilur
hins vegar á milli feigs og ófeigs og þegar sagan kveður yfir manni sinn
dóm er farsælast og flottast að standa keikur í gallabuxum og leðri.
flottur
jakki!
ÞóRaRiNN ÞóRaRiNSSON skrifar
HELGARPISTILL
Ég fékk bréf í dag frá konu sem skamm-
aði mig fyrir að hafa verið úti í 20 mín-
útur á meðal mótmælenda fyrir utan
þinghúsið meðan á þingfundi stóð.
Ég fór í kjölfarið að hugsa um hvað al-
menningur virðist vera lítið meðvit-
aður um störf þingsins þó svo ég hafi
reynt að upplýsa fólk um það með
skrifum mínum. Ég hef nánast aldrei
verið í fullum þingsal meðan á þing-
fundi stendur.
Sumir þingmenn
hafa mikla við-
veru í þingsaln-
um á meðan aðr-
ir fara til dæmis á
golfmót eða eru
að vinna á skrif-
stofum sínum á
meðan þingfund-
urinn er í gangi.
Þingsalurinn hefur
til dæmis í dag ver-
ið nánast tómur af
stjórnarliðum með-
an á Ice-save-um-
ræðu hefur stað-
ið. Kannski finnst
fólki þessi umræða
tæmd og ég er að
mörgu leyti sam-
mála því enda ljóst
að þetta verður ekki tekið aft-
ur í nefnd og það sem við erum að
fást við mun standa, þó ambögur
muni finnast á þessu áður en yfir lík-
ur.
Mótmælin gefa kraft
Ég eyði miklum tíma með útsend-
ingu þing-
funda í gangi
á meðan ég er
að gera aðra
hluti. Mér
finnst nefni-
lega ræðurnar
afar misgóðar
og oft eru þing-
menn að end-
urtaka sig út í
hið óendan-
lega. Ég hlusta
aftur á móti
með miklum
áhuga á þing-
menn sem hafa
sýnt að þeir
eru góðir ræðu-
menn og auka
oft dýpt og skilning minn á því mál-
efni sem verið er að fjalla um. Ég við-
urkenni fúslega að ég fer stundum út
á Austurvöll og spjalla við það fólk
sem hefur staðið mótmælavaktina í
sumar og fannst ekkert eðlilegra en
að fara út og taka þátt í hávaðanum í
hádeginu í dag – finna smá nostalgíu
– því sú samstaða sem skapast á þess-
um fundum er eiginlega algerlega ein-
stök og gefur mér þann kraft og hug-
rekki sem til þarf til að berjast fyrir því
sem fólkið fyrir utan er að kalla eftir
að verði gert innan þingsins. Ég mun
halda áfram að vera hluti af veruleik-
anum fyrir utan þinghúsið þó svo að
oft líði manni sem maður gangi í björg
þegar inn í þinghúsið er komið. Mað-
ur þarf að hafa sig allan við að muna
hver veruleikinn er fyrir utan og ef það
hefur einhvern tímann verið mikil-
vægt þá er það núna.
Hannes mótmælir
Í eðli sínu þá ætti maður ekki að fara
í manngreinarálit hvað varðar réttinn
til að mótmæla. Auðvitað ættu allir
að hafa rétt til að mótmæla. En það
er samt einn mað-
ur sem ég held að
ætti bara að sleppa
því að taka þátt í
mótmælum sem
tengjast hruninu
og það er Hann-
es Hólmsteinn.
Hann er í huga
þeirra sem hafa
staðið vaktina
einn af þeim sem
bera hve mesta
ábyrgð á hvern-
ig þetta
fór. Eins-
konar arki-
tekt NeoK-
on stefnu
Sjálfstæð-
isflokksins.
Því kom
mér ekk-
ert á óvart
að fólkið
hafi hrak-
ið hann á
brott í dag.
Ef hann
hefði sýnt
merki iðr-
unar gagn-
vart þeirri
stefnu sem
hann tók þátt í að skapa og varð
okkur svo rækilega að falli hefði
fólkið kannski séð í gegnum fingur
sér. En þetta var ekki beint heppi-
leg tímasetning. Þá fannst mér það
algert dómgreindarleysi hjá hon-
um að stilla sér upp í viðtal fyr-
ir framan þinghúsið gegnt fólk-
inu sem hann hefur kallað skríl
og halda að það myndi ekki vekja
sterk viðbrögð. Þegar honum var
svo hleypt inní þinghúsið en ekki
skrílnum var mörgum misboðið.
Mótmælin sem slík voru mjög
vel heppnuð, þarna voru um 400
manns sem verður að teljast gott
á miðjum virkum degi. Hávaðinn var
hressandi og í takt við þann hjartslátt
sem innra með mér bærist. Kærar
þakkir til þeirra sem skipulögðu há-
vaðann.
Birgitta Jónsdóttir útskýrir hvers vegna
hún tók sér hlé frá þingfundi til að standa
á meðal mótmælenda og einnig hvers
vegna Hannes Hólmsteinn Gissurarson
prófessor ætti að sleppa því að mótmæla.
28 föStudaguR 28. ágúst 2009 umRæða
„Sumir þingmenn
hafa mikla viðveru
í þingsalnum á
meðan aðrir fara til
dæmis á golfmót“
Búsáhaldabyltingin
Nostalgían í bylting-
unni gefur kraft.
Hannes Hólmsteinn
Ætti að iðrast áður en
hann mótmælir.
Hannes ræðir við þáverandi
forsætisráðherra Geir H. Haarde
Mynd RÓBERT REynISSOn