Dagblaðið Vísir - DV - 15.01.2010, Blaðsíða 26

SVEITT PAR Á
NÆRBUXUM
Góðan dag. Tóm-as Þór heiti ég og er klaufa-bárður. Hæ
Tómas. Á lífsleið minni
sem spannar fjórðung úr
öld hef ég oft, ótrúlega oft,
eiginlega alltof oft komið mér
í þannig aðstæður að fólk
hefur hlegið að mér, ekki með
mér. Lengi vel leið mér eins
og vandræðin eltu mig. Vissulega hefur vottur af athyglissýki á yngri
árum spilað einhverja rullu en oft hef ég bara verið ævintýralega
óheppinn. Það er eitthvað sérstakt sem gerist þegar heill hópur fólks,
jafnvel ríflega 2.000 manns, hlær að þér. Maður getur ekki annað en
reynt að halda auðmýktinni, halda andliti og svo hlæja að öllu síðar.
Það gerir líka lífið skemmtilegra myndi einn maður segja.
E f ég tek nokkur dæmi getum við byrjað niðri í bæ á vetrarmán-uðum árið 2000 þegar ég var við nám í Fjölbrautaskólanum í Breiðholti. Þar hófst minn blaðamannaferill, ef svo má segja, ég var í ritnefnd skólans og því vel inni í félagslífinu. Einn með-
limur nefndarinnar var barþjónn á hinum goðsagnakennda Wund-
erbar sem stóð við Lækjargötu. Sá ágæti bar hafði það orðspor að
ekki væri litið of náið á skilríki fólks og svo var ölið alveg einstaklega
ódýrt.
Þarna fóru skólafélagar mínir oft og eitt kvöldið var mér, barn-inu, boðið með. Þegar ég rölti inn um dyrnar leið mér eins og ég hefði elst um tíu ár, kallinn kominn á krána með félögun-um á fimmtudegi. Það var eins og kvöldið væri gert fyrir mig
einan, líðanin var mögnuð eins og ég upplifði þetta þá. Hlátur breytt-
ist þó fljótt í grát. Þegar ég kom að borðinu með minn fyrsta krana-
bjór í hendi gat enginn séð fyrir það sem var að fara að gerast. Ég sett-
ist niður, glottandi út að eyrum, tók sopa af bjórnum og spurði menn
hvort þeir væru ekki bara góðir. Alveg með þetta.
Það var þá sem ekki bara félagar mínir heldur staðurinn og eiginlega tíminn stöðvaðist í smástund þegar ég ætlaði að leggja olnbogann á borðið. Málið var að ég hitti ekki borðið og missti handlegginn niður sem leiddi síðan til þess að ég skall-
aði sama borð og hrundi úr sætinu og niður á gólf. Eðlilega drápust
menn einfaldlega úr hlátri og eins og ég man þetta stoppaði tónlist-
in líka. Þetta var svo vandræðalegt að mig langaði til þess að gólfið
myndi gleypa mig. Það gerði það nú ekki. Í staðinn gekk fólk upp að
mér allt kvöldið og spurði hvort ég væri ekki til í að endursýna þetta.
Þeir sem misstu af þessu voru afar svekktir með það. Aumingja þeir.
Nokkrum árum áður gerði ég mig þó að fífli fyrir framan met-fjölda áhorfenda. Sumarið 1994 keppti ég á Shell-mótinu í Vestmannaeyjum og frammistaða mín þar varð til þess að ég var valinn í Pressuliðið. Eins og tíðkast leikur Landsliðið
gegn Pressunni á lokakvöldinu fyrir framan alla. Ætli það hafi ekki
verið vel ríflega 2.000 manns á staðnum. Þegar verið var að kynna
leikmennina, þar á meðal mig, stóð maður í röð fyrir framan allt
fólkið. Eins og atvinnumennirnir voru allir að hrista fæturna, ekki
til þess að halda á sér hita, meira bara til þess að vera töff. Ég hins
vegar gleymdi mér aðeins í gleðinni. Ég tók upp á því að hrista báða
fæturna á sama tíma og hrundi því eðlilega á rassinn. Það er ekkert
svo yndislegt að láta 2.000 manns hlæja að sér þegar maður er tíu ára
gamall. Svo var þetta líka tekið upp á vídeó. Æði.
Ég hef líka orðið vel vandræðalegur í útlöndum. Heimsreisu- kjáni, ef svo má að orði komast. Eitt sinn þegar ég fór með frænku minni sem býr í Frakklandi á McDonald‘s þar í landi ætlaði ég heldur betur að slá um mig. Ég pantaði ákveðið til-
boð og þegar ég var spurður hvað ég vildi drekka svaraði ég: „ À
moyen Sprít.“ Ég var sem sagt að biðja um stóra Sprite, eða spræt ef
við íslenskum það. Málið var að ég ætlaði þarna að reyna segja spræt
á frönsku og bað ég því um „sprít“. Þetta megið þið lesa með eins
frönskum hreim og þið viljið. Konan eðlilega baðaði bara út hönd-
um og sagðist ekkert vita um hvað ég væri að tala þar til hún spurði á
ensku: „Do you mean Sprite?“ „Já,“ svaraði ég. „Segðu það þá bara!“
hreytti hún í mig en Sprite er auðvitað bara Sprite á öllum tungumál-
um.
A llt hófst þetta þó snemma, það er að segja heimskupör mín og óheppni. Í desembermánuði þegar ég var sex ára fór ég með skólanum að sjá íslensku jólasveinana á Þjóðminjasafninu. Þegar komið var heim beið ég spenntur eftir fréttum í fyrsta
skiptið því pabbi hafði spurt myndatökumann sem var á staðnum
hvenær þetta yrði sýnt. Jólasveinarnir skiptu þó minnstu máli í frétt-
inni. Ekkert var meira í mynd en ég að bora í nefið, já, bora í nefið fyr-
ir allan peninginn. Aldrei hefur nokkur hlutur verið jafnlengi í mynd
í fréttunum, allavega leið mér þannig. Þetta var svo lengi að pabbi gat
kallað á mömmu og mamma á systur mína. Svo hlógu þau öll dátt að
mér. Klaufanum.
VÆNDRÆÐA-
SÖGUR
Atli Björn Gústavsson pizzu-
sendill hjá Wilsons pizz-
um segir starfið vera mjög
skemmtilegt og líflegt. Hann
hefur aldrei verið rændur en
hefur komið með pizzu til
pars sem var á nærfötunum
einum fata - kófsveitt. Atli er
búinn að vera pizzusendill í
tvö ár og líkar vel. Starfsfólkið
á Wilsons spilar fótbolta einu
sinni í viku og hittist stundum
til að mála miðborgina rauða.
„Ég er búinn að vinna
hérna á Wil-
sons í tvö ár.
Vinur minn
var að vinna
hérna og ég
fylgdi houm.
Svo hætti
hann en ég
ákvað að vera
áfram,“ seg-
ir Atli Björn
Gústavsson
pizzusendill
hjá Wilsons
pizzum.
Atli vinn-
ur tvo daga í
viku og aðra
hverja helgi
hjá Wilsons en hann er í
fjarnámi í Verslunarskól-
anum og vinnur líka á frí-
stundaheimili í Öldusels-
skóla. „Ég mæti yfirleitt
hingað svona upp úr fimm
og ef það er ekki sending til
að fara með þá er ég hér að
hjálpa til. Ég er náttúrlega að
klára skólann, tók mér smá-
frí í skólanum en ætla mér
að klára. Það er því nóg að
gera.“
Nóg að gera
á föstudögum
Atli segir að Íslendingar borði mikið af pizzum á föstudög-
um og þá sé mest að gera. „Þá er mikil törn. Hún byrjar um
hálfsex til sex og stendur eitthvað frameftir. Þannig er það á
öllum Wilsons stöðunum sem eru þrír talsins.“ Atli segir að
Íslendingar séu kurteisir upp til hópa, hann hafi allavega
ekki lent í neinu veseni á sínum tveggja ára ferli sem pizzu-
sendill. „Það er kannski þegar pizzan er of sein til viðkom-
andi sem einhverjir verða fúlir,“ segir hann og glottir. „Áður
en við förum er gefinn upp ákveðinn tími sem við reynum
eftir fremsta megni að virða.
Ég hef, sem betur fer, aldrei verið rændur og enginn
sem ég þekki hérna á Wilsons sem hefur lent í því,“ segir
Atli en fyrir nokkrum árum var það nánast daglegur við-
burður að pizzusendlar voru rændir.
Sveitt par á nærbux-
unum
Atli segir að það sé oft
skemmtilegt að koma
með pizzu í partí þar sem
stuðið er mikið. Hann
hefur lent í ýmsu og rifjar
upp sína uppáhaldssögu.
„Ég kom einu sinni með
pizzu til fólks sem svar-
aði ekki strax þannig ég
bankaði meira, bankaði
og bankaði en aldrei var
svarað. Svo prófaði ég að
hringja og enginn svar-
aði þannig ég prófaði að
banka einu sinni enn. Þá
komu karl og kona, kófsveitt á
nærfötunum, til dyra. Maður
þurfti nú bara að leggja tvo og
tvo saman til að átta sig á því
hvað þau höfðu verið að gera.
Maður vissi hvað var í gangi
þar.“
Ratar út um allt
Vetrarfærðin getur verið erf-
ið en Wilsons er með Suzuki-
bíla til að sendast með pizzur.
Atli segir að færðin á
götum borgarinnar
sé mjög góð yfirleitt.
„Það er heldur ekki
erfitt að rata í nýju
hverfunum því við
erum með GPS-tæki
í bílunum. Ef þau
bila þá tékkar mað-
ur bara á ja.is,“ segir
Atli og Villi, eigandi
Wilsons, bætir við
að hann sé eins og
Wikipedia varðandi
borgina. Hann rati
hreinlega út um allt.
Borðar lítið af
pizzum
Þrátt fyrir að vinna
á Wilsons segir Atli að hann smakki alveg aðrar tegund-
ir af pizzum. Hann var mikið nart andi fyrst þegar hann
byrjaði en minna núna. „Ég borða stundum á öðrum
stöðum. Það kemur alveg fyrir en annars borða ég lítið
af pizzum, allavega miðað við þegar ég var að byrja. Þá
var maður sífellt borðandi,“ segir hann og hlær. „Þetta
er skemmtilegt starf, maður þekkir eiginlega alla eftir að
hafa verið hér í tvö ár og ég er ekkert að fara að hætta. Við
hittumst í fótbolta einu sinni í viku í Sporthúsinu. Spilum
á mánudögum þar sem er svitnað og tekið á því. Svo hitt-
umst við stundum og málum bæinn rauðann,“ segir Atli
um leið og hann stormar út með eina nýbakaða pizzu.
Sending þarf að komast til skila.
benni@dv.is
Atli Björn Gústavsson hefur starfað sem
pizzusendill hjá Wilsons í tvö ár. Viðskipta-
vinir eru kurteisir nema þegar hann er of
seinn. Vetrarfærðin gerir vinnuna erfiðari.
26 FÖSTUDAGUR 15. janúar 2009 UMRÆÐA
pizzusendils
Gjörðu svo vel Atli hefur
unnið í tvö ár hjá Wilsons
pizzum og líkar vel.
Á leið með sendingu Atli
hefur lent í ýmsu skemmti-
legu sem pizzusendill.
Duglegur drengur Atli vinnur
hjá Wilsons pizzum, á frístunda-
heimili og er í skóla. MYNDIR RAKEL ÓSK
Tekið við pöntun Nóg
er að gera hjá Wilsons sem
býður líka upp á samlokur
og hamborgara.
TÓMAS ÞÓR ÞÓRÐARSON skrifar
HELGARPISTILL
515 55 50
Smáauglýsingasíminn er
smaar@dv.is
Hafðu samband
í síma 515-5555
eða sendu tölvupóst
á askrift@dv.is
- inn í hlýjuna
Fáðu DV heim
í áskrift