Dagblaðið Vísir - DV - 09.04.2010, Blaðsíða 26

SKEMMTILEGT
Í SVEITINNI
Maður er Íslendingur og hefur aldrei séð fokking eldgos með berum augum!“ Þessa setningu sagði vinur minn við mig í vikunni eftir að eldgosið á Fimm-
vörðuhálsi hófst. Hún öðru fremur varð kveikjan
að því að ég samþykkti að þramma með honum
að gosstöðvunum til að breyta þessu sunnu-
daginn eftir. „Já, andskotinn hafi það. Beint
í þetta!“
Þar sem ég lagðist ekki í rekkju fyrr en um fjögurleytið um nótt-ina sökum brúðkaups annars vinar var ekki lagt í hann frá
Skógum fyrr en upp úr
hálf fjögur á sunnudeg-
inum. Það var þó ekki
alslæmt því sá seina-
gangur þýddi að við fé-
lagarnir værum við gosið
um það leyti sem rökkrið breiddi úr sér yfir eldspýjunum. Þar af leiðandi
áttum við von á að sjá tryllinginn í sinni fallegustu mynd. Á hinn bóginn
þýddi þessi seinkun á brottfarartíma að við myndum vera á gangi eitt-
hvað inn í nóttina og hljómaði veðurspáin ekki ýkja kræsilega – allt niður í
fimmtán stiga frost og vindhraði upp á tuttugu metra á sekúndu.
Að uppgötva þegar nestiskaup í Skeifunni stóðu yfir að dúnhlutinn í útivistarúlpunni minni væri ekki með í för reyndist mikið lán. Konan tók vel í að renna með dúninn úr Vesturbænum og þar með stefndi í að ég myndi klæðast betur en ég hef nokkurn tímann gert – kannski
fyrir utan þau skipti sem mamma dúðaði mig upp fyrir vagnblunda fyrir
um þrjátíu árum. Ullartreyja innst, flíspeysa næst, svo dúnninn og loks hin
vind- og vatnshelda skel North Face-úlpunnar. Að neðan var það föður-
land, göngubuxur og svo skíðabuxur. Fyrr frysi í helvíti en að mér yrði kalt í
þessum klæðnaði.
Þegar við lögðum upp frá Skógum var bjart yfir okkur kumpánum. Svört þyrla stóð úti á túni í grennd við fossinn fallega og önnur hvít
lenti þar skömmu síðar. Ég hugsaði
hversu gaman það væri að fljúga yfir
hraunspýjurnar í slíku farartæki. Sann-
færingin um að alvöru Íslendingar færu
fótgangandi þegar það væri valkost-
ur sefaði þessar vangaveltur mínar. Ég
myndi líka frekar labba út í sjoppu til
að fá mér pylsu þótt þyrluflug stæði til
boða. Bjart var einnig yfir fjórum út-
lendingum sem lögðu af stað á sama tíma og við. Þeir virtust ágætlega bún-
ir og ekkert sem benti til þess að þeir yrðu sér að voða á íslenska hálendinu,
eins og maður les um nánast á hverju ári að erlendir ferðamenn geri. Vá,
hvað þessi efnisgrein hljómar þjóðrembingslega. So be it.
Í stuttu máli gekk ferðin vel. Við vorum svo til samferða fjórmenningun-um tvo þriðju hluta göngunnar. Eftir það drógust þeir aftur úr. Þjóðern-ið veit ég ekki þar sem samskiptin voru engin, enda litum við félagarnir frekar á þá sem andstæðinga í kappgöngu en ferðafélaga. Á daginn kom
að „mótherjarnir“ voru ekki algjörlega með sitt á tæru því daginn eftir var
sagt frá því í fjölmiðlum að þeir hefðu gist í Baldvinsskála um nóttina og
björgunarsveitarmenn svo ferjað þá til byggða frá gosstöðvunum daginn
eftir, kalda og svanga.
Þegar fimmtán kílómetra leiðin, með hressilegum mótvindi megnið af leiðinni, var senn að baki sáust fyrstu spýjurnar skjótast upp í kaldan kvöldhimininn. Þeirri sjón gleymi ég aldrei, ekki frekar en upplifun-inni af því að standa steinsnar frá sjónarspilinu ofan á öskuklæddum
klakanum þegar við vorum komnir á leiðarenda. Vá, vá, vá! Og vá hvað það
var kalt. Ef dúnninn hefði orðið eftir heima væri kalsár hugsanlega það eft-
irminnilegasta við páskana sem gengu í garð nokkrum dögum síðar. Mað-
ur fékk smjörþefinn af kuldanum þegar bæði vettlingapörin voru tekin af
vegna nestisátu og myndatöku. Myndavélin slökkti líka nánast jafnharðan á
sér sökum kuldans en einstaka sinnum tókst að smella einni mynd af.
Sé tekið mið af vindkælitöflu Veðurstofunnar var kuldinn líklega á bilinu -25 til -27 gráður þetta kvöld. Þegar lagt var í hann til baka um níuleytið var von á enn meiri kulda og vindi samkvæmt veður-spám. Þegar björgunarsveitarmenn buðu okkur reynipétrunum far
til byggða eftir um hálftíma labb þáðum við það því með miklum þökkum.
Tilfinningin var samt svolítið eins og ég væri að svindla á prófi. Eða kannski
frekar í íþróttakeppni.
Nokkuð hefur verið rætt um fífldirfsku fólks við að fara svo nálægt eldspúandi gígum og að leggja upp í
ferðir í óbyggðum þegar veður eru
válynd, umræða sem sannarlega er
skiljanleg. Má maður því kannski
þakka himnaföðurnum fyrir að
sleppa ómeiddur. En til marks um
hvað aðstæður sem skora hátt á
hættuskalanum eru ekki endilega ávísun á meiðsl fremur en aðstæður sem
ekki sýnast jafnhættulegar má geta þess að sléttri viku eftir að ég lagði til
móts við náttúruhamfarirnar var ég staddur í Hlíðarfjalli. Ekki gaus í fjallinu
þennan fallega páskadag og ekki var kuldanum fyrir að fara. En árekstur við
sex ára gamalt barn varð til þess að hér sit ég við lyklaborðið, kvalinn vegna
tognunar í öxl, stærandi mig af meintum hetjulegum göngutúr til móts við
aðstæður sem líklega jafnast einungis á við forgarð helvítis.
Ps. Barnið slapp án meiðsla.
FÍFLDIRFSKA Á
FIMMVÖRÐUHÁLSI
„Það er búið að vera ró-
legt að gera undanfar-
ið út af veðurfari,“ seg-
ir Sverrir Friðriksson,
32 ára bóndi að Brekku
í Eyjafjarðarsveit, sem
var á leið að stinga út
þegar blaðamaður náði
tali af honum. Sverr-
ir segir þennan tíma
ársins oftast rólegan
en viðurkennir að um
lognið á undan storm-
inum sé að ræða. „Í
næstu viku er rúning-
ur og svo brestur fljót-
lega á sauðburður sem
samkvæmt áætlun ætti
að byrja 1. maí,“ seg-
ir Sverrir sem er með
rétt um 220 kindur og
nokkra ketti.
KOSTIR OG GALLAR
Sverrir ólst upp í sveit-
inni. Eftir framhalds-
skólanám skellti hann
sér til höfuðborgar-
innar og lærði íslensku
við Háskóla Íslands.
„Ég vissi í rauninni ekkert
hvað ég átti að gera næst
og ákvað að prófa þetta
og sjá hvernig færi,“ seg-
ir hann en Sverrir hefur
starfað sem bóndi í fullu
starfi frá árinu 2000. Hann
segir starfið fjölbreytt og
skemmtilegt. „Þetta er
mögnuð vinna og ég hef
mjög gaman af þessu. Á
stundum er mjög mikið að
gera en svo koma rólegir
kaflar líka svo maður drep-
ur sig ekkert á þessu,“ segir
hann og bætir aðspurður
við að það séu bæði kost-
ir og gallar við að vera sinn
eigin herra. „Kosturinn er
sá að geta ráðið sér sjálf-
ur en gallinn er sá að
það getur orðið erfitt
að reka á eftir sjálfum
sér svo stundum verður
maður á eftir með sum
verkin.“
EKKERT
EINMANALEGT
Sverrir sér einn um bú-
skapinn en fær oft hjálp
frá vinum og vanda-
mönnum. „Elísabet
systir mín kíkir vanalega
á mig yfir sauðburðinn
og svo fæ ég hina og
þessa til að létta und-
ir bagga með mér ann-
að slagið yfir árið,“ seg-
ir hann en bætir við
að það sé alls ekki ein-
manalegt að búa í sveit-
inni. „Hér er notalegt að
vera og kindurnar veita
mér félagsskap. Þær eru
hver með sinn persónu-
leika og það er svo mik-
ill karakter í sumum að
maður getur orðið virki-
lega leiður þegar þær
falla frá,“ segir hann en
móðir hans býr einnig að
Brekku.
SVEFNLEYSI
Í SAUÐBURÐI
Sverrir segir haustið sinn
uppáhaldstíma. „Auðvit-
að er líka skemmtilegt á
sumrin vegna veðursins en
það er meira haust í mér.
Haustið er tími uppgjörs.
Þegar heyskap og sláturtíð
lýkur kemur í ljós afrakst-
ur þess sem maður hefur
unnið að allt árið,“ segir
hann og bætir aðspurður
við að bóndastarfið sé lík-
amlega erfitt. „Þetta get-
ur verið mjög líkamlega
erfið vinna og þá sérstak-
lega sauðburðurinn því þá
sefur maður svo lítið. Ég
verð hálfklikkaður af svona
litlum svefni og því má
segja að þetta tímabil sé
líka erfitt andlega. En það
er algjörlega þess virði og
þreytan hverfur fljótt þegar
mesta erfiðið er yfirstaðið.“
MÖRG DRAUMASTÖRF
Hann segir búskapinn ekki
endilega hafa verið eitt
af draumastörfunum
í æsku. „En í dag á ég
mörg draumastörf og
þetta er eitt af þeim. Ég
gæti alveg hugsað mér
að gera eitthvað annað,
en að vera bóndi hent-
ar mér ágætlega og ég
hlakka til að losna við
snjóinn svo ég geti tek-
ist á við vorverkin af
fullum þunga,“ segir
Sverrir bóndi í Brekku
að lokum og er rokinn
út að moka skít.
indiana@dv.is
Sverrir Friðriksson bóndi heldur 220 kind-
ur og nokkra ketti á bænum Brekku í Eyja-
fjarðarsveit. Sverrir segir þennan árstíma
rólegan en að fljótlega byrji hasarinn.
26 FÖSTUDAGUR 9. apríl 2010 UMRÆÐA
BÓNDA
Fjárbóndi Sverrir við hóp
af kindum en þar sem veðrið
hefur verið gott síðustu daga
leyfir hann þeim að vera úti.
MYNDIR BJARNI EIRÍKSSON
Góður kaffisopinn
Sverrir klappar kisunni
Trýnu við eldhúsborðið
en Trýna er kettlingafull.
Skógrækt Á landi
Sverris er að vaxa
upp myndarlegur
skógur.
Mokar skítinn Sverrir
var á leið að stinga
út þegar blaðamaður
náði tali af honum.
Sverrir og Sigurþrúða
Ærin Sigurþrúða er
dóttir Sigurdrífu sem dó í
vetur en hún var, að sögn
Sverris, mögnuð skepna.
KRISTJÁN HRAFN GUÐMUNDSSON skrifar
HELGARPISTILL